Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011
«Γιατί την είπες φωνή Πατρίδας;»*
Η κρίση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα είναι βαθειά και πολυεπίπεδη. Δεν είναι κρίση μόνον οικονομική, ούτε πολύ λιγότερο κρίση απλώς δημοσιονομική. Είναι κρίση ηθική και υπαρξιακή. Δοκιμάζεται πλέον η κοινωνική και εθνική συνοχή. Δοκιμάζεται η ικανότητά μας να συνεννοούμαστε με ορθολογικό τρόπο γύρω από θεμελιώδη ζητήματα εθνικής στρατηγικής. Η χώρα διατρέχει κινδύνους που, δυστυχώς, δεν συνειδητοποιεί, γιατί ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής της εκπροσώπησης και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης έχει κάνει την επιλογή να παίζει «εν ου παικτοίς». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αλλοιώνεται ή ακόμα και να αντιστρέφεται η πραγματικότητα. Η ελληνική κοινωνία δείχνει να απαντά με λάθος τρόπο σε λάθος ερωτήματα και να αγνοεί κρίσιμα δεδομένα που απορρέουν από το συσχετισμό των δυνάμεων και τις εξελίξεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Αν πράγματι η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να διαχωρίσει την πολιτική αντιπαράθεση από το σεβασμό της εθνικής ιστορικής μνήμης και της πολιτειακής της εκπροσώπησης, τότε δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει κάτι σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής. Αν πράγματι η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να απαιτήσει από τους εκπαιδευτικούς σεβασμό των παιδιών μας που δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως μοχλός άσκησης συνδικαλιστικής πίεσης την ημέρα της εθνικής γιορτής, τότε δεν ξέρω αν έχει σημασία οποιαδήποτε μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος. Αν πράγματι η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αντιληφθεί πως χωρίς την είσπραξη των δημοσίων εσόδων δεν μπορούν να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, τότε δεν ξέρω αν μπορούμε να βγούμε κάποια στιγμή από την δημοσιονομική περιπέτεια. Μόνη ελπίδα είναι να επιχειρείται μία επικοινωνιακή αλλοίωση της πραγματικής στάσης της κοινωνίας. Αν αυτό δεν ισχύει, τότε τίποτα από όσα συμβαίνουν ή μπορεί να συμβούν σε πολιτικό επίπεδο δεν έχει σημασία. Αυτό είναι το δημοκρατικό πρόβλημα της χώρας, στο οποίο θα επανέλθω.
Σάββατο, 30 Απριλίου 2011
Εύκολοι μύθοι και δύσκολες αλήθειες για το άρθρο 86 του Συντάγματος
και την ποινική ευθύνη υπουργών
Στο πασχαλινό φύλλο της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», δημοσιεύτηκε ολοσέλιδο άρθρο της κας Μαριάννας Πολυχρονιάδου με τον τίτλο «La loi c’ est moi», υπέρτιτλο «το συνταγματικό πραξικόπημα του 2001» και υπότιτλο «πώς η (αντι)συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 86 και ο νόμος Βενιζέλου περί ευθύνης υπουργών άνοιξαν πριν από μία δεκαετία το δρόμο την κερκόπορτα για το μνημόνιο»!
Οι τίτλοι συνοψίζουν και την επιχειρηματολογία της συνεργάτιδός σας που θεωρεί, επιπλέον των άλλων, το νόμο περί ευθύνης υπουργών ως το μεγαλύτερο σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης.
Είναι δυστυχώς συνηθισμένο να κυκλοφορούν γύρω από μεγάλα θέματα του δημοσίου βίου εύκολοι μύθοι οφειλόμενοι είτε σε άγνοια είτε σε δημαγωγία.
Είδα στο ηλεκτρονικό αρχείο της εφημερίδας σας, σε προγενέστερα κείμενα της κας Πολυχρονιάδου να υπογράφει ως διδάκτωρ της επιστήμης των ΜΜΕ. Αυτό με καθησυχάζει κάπως, γιατί καταλαβαίνω ότι η κ. Πολυχρονιάδου δεν είναι νομικός.
Σάββατο, 30 Απριλίου 2011
Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Ευάγγελος Βενιζέλος απάντησε με επιστολή του στο άρθρο γνώμης του κ. Στέφανου Κασιμάτη στην Δεύτερη Σελίδα της Καθημερινής της 28.4.2011, με τίτλο «Ανάπτυξη με βοτανικούς κήπους και φούμαρα». Παρατίθεται η επιστολή του κ. Βενιζέλου.
Αγαπητέ κ. Κασιμάτη,
Aπολαμβάνω την οξύνοια, την ευρυμάθεια και το χιούμορ σας και δεν θα απαντούσα ποτέ σε ένα σχόλιο προσωπικού χαρακτήρα. Το σημερινό σας, όμως, σχόλιο (Καθημερινή, 28/4/2011) για την παραχώρηση της χρήσης του πρώην στρατοπέδου «Παύλου Μελά» στον ομώνυμο δήμο φοβούμαι ότι αδικεί το επίμονο και διαρκές αίτημα της ευρύτερης περιοχής να αποδοθεί ο χώρος αυτός στην τοπική κοινωνία, καθώς δεν χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια από τις Ένοπλες Δυνάμεις και περιλαμβάνει πολλά διατηρητέα κτήρια.
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011
Ποινική ευθύνη υπουργών-αλήθειες και κίνδυνοι*
Στο πρώτο μέρος της ανάλυσης είδαμε πώς δοκιμάζεται η ίδια η έννοια του Συντάγματος, λόγω οικονομικής κρίσης, καθώς και τα βασικά πεδία στα οποία πρέπει να κινηθεί μια αναθεωρητική πρωτοβουλία μετά το 2013. Ένα από αυτά τα πεδία είναι η ηθική αναστύλωση της πολιτικής και κεντρικό ζήτημα στο πλαίσιο αυτό είναι το περιβόητο ζήτημα της ποινικής ευθύνης υπουργών. Θα είμαι συνοπτικός, καθώς το ζήτημα έχει συζητηθεί διεξοδικά.
Έχω υποβάλει την πρότασή μου εδώ και τρία χρόνια στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας. Πιστεύω ότι πρέπει να διαφυλαχθεί η αρμοδιότητα της Βουλής, μέχρι ενός αρχικού σημείου: την διαπίστωση του περιγράμματος της υπόθεσης μέσω Εξεταστικής Επιτροπής. Άρα πρέπει να έλθει σε πρώιμο στάδιο η συγκρότηση του πενταμελούς Δικαστικού Συμβουλίου που διορίζει τακτικό ανακριτή και στη συνέχεια, επί τη βάσει του βουλεύματος του Δικαστικού Συμβουλίου, η Βουλή να καλείται απλώς να παράσχει την άδεια δίωξης, δηλαδή να άρει την ασυλία. Αυτός ο απλός μηχανισμός αρκεί δικονομικά.
Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011
Το Σύνταγμα, η κρίση και το δημοκρατικό κόμμα*
Ι. Το Σύνταγμα υπό συνθήκες κρίσης
Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, αλλά και ελπιδοφόρο, να συζητάς για αναθεώρηση του Συντάγματος υπό συνθήκες βαθιάς και γενικευμένης κρίσης. Κρίσης δημοσιονομικής, αναπτυξιακής, κοινωνικής, ηθικής, πολιτικής. Το βασικό ερώτημα είναι: αντέχει το Σύνταγμα υπό συνθήκες κρίσης; Η αλήθεια είναι ότι υφιστάμεθα σημαντικούς περιορισμούς σε όλες τις όψεις της εθνικής κυριαρχίας -άρα και στη συνταγματική μας κυριαρχία.
Αλλάζει η αντίληψη περί γενικού συμφέροντος, περί της εθνικής οικονομίας και των αναγκών της.
Ο νομοθέτης, ο δικαστής, η κοινωνία, ο επιστήμονας, βρίσκονται όλοι αντιμέτωποι με μια νέα αξιολόγηση των πραγματικών δεδομένων. Πράγματα τα οποία θεωρούντο αδιανόητα, τώρα λόγω κρίσης θεωρούνται επιβεβλημένα και αυτονόητα. Το Σύνταγμα πρέπει, συνεπώς, να «υποδεχθεί» ένα νέο φαινόμενο.
