23 Νοεμβρίου 2008
Άρθρο Ευ. Βενιζέλου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Τι να κάνουμε μετά την απόφαση
Η πρόσφατη απόφαση (23.10.2008) του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) σχετικά με τη μη συμμόρφωση της Ελλάδας στην οδηγία για την αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων που έχουν αποκτηθεί σε άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε., άνοιξε και πάλι με έντονο τρόπο τη συζήτηση αφενός μεν για την κατάσταση και το μέλλον του δημοσίου πανεπιστημίου, αφετέρου δε για το καθεστώς των «κολεγίων» που παρέχουν στην Ελλάδα εκπαιδευτικές υπηρεσίες στο όνομα πανεπιστημίων άλλων χωρών-μελών, στο πλαίσιο σύμβασης δικαιόχρησης.
*Είναι κατ' αρχάς προφανές ότι έχει διαμορφωθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση μια πραγματική και νομική κατάσταση υπέρ της λειτουργίας αυτών των συμβάσεων δικαιόχρησης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να λειτουργούν εν δυνάμει σε κάθε χώρα 27 διαφορετικά συστήματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης υπό το πρόσχημα ότι υπάρχουν 27 διαφορετικά συστήματα απονομής επαγγελματικών δικαιωμάτων. Μπορεί σήμερα αυτό να αφορά κυρίως υπηρεσίες που διατίθενται στο όνομα βρετανικών πανεπιστημίων, η γενίκευση όμως του φαινομένου δεν είναι καθόλου δύσκολη ιδίως για τις χώρες της «νέας Ευρώπης» (Τσεχία, Σλοβακία, Ρουμανία κ.ο.κ.). Αυτό αφορά και την παροχή υπηρεσιών από επιχειρήσεις συμβαλλόμενες με ιδιωτικά πανεπιστήμια που εδρεύουν στην Κύπρο.
15 Οκτωβρίου 2008
Τώρα και θεσμική κρίση
του Ευ. Βενιζέλου
Την ώρα που η παγκόσμια κοινή γνώμη και μαζί με αυτήν η ελληνική παρακολουθεί με αγωνία την εξέλιξη της διεθνούς οικονομικής κρίσης, την ώρα που ο πολίτης στρέφεται στο κράτος, στους θεσμούς και την πολιτική προκειμένου να βρει κάποια σημεία σταθερότητας μέσα στην αστάθεια της οικονομίας και των αγορών, στην Ελλάδα ανοίγει μία βαθιά θεσμική κρίση.
Μία κρίση με αφορμή το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, δηλαδή μία υπόθεση που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσε να έχει εκκαθαριστεί με απλές, αλλά αποφασιστικές κινήσεις μόλις έγιναν αντιληπτές οι πλήρεις διαστάσεις της και το μέγεθος της βλάβης που υπέστησαν η περιουσία και τα συμφέροντα του δημοσίου.
Ενός κακού όμως μύρια έπονται. Η άρνηση της κυβέρνησης να αναλάβει τις ευθύνες της και η απόφαση της να οργανώσει μετά την επιχείρηση της ανταλλαγής ακινήτων μία δεύτερη επιχείρηση συγκάλυψης μέσω της Δικαιοσύνης, οδήγησε στο διπλασιασμό του σκανδάλου. Η υπόθεση του Βατοπεδίου δεν είναι πλέον μόνον ένα μεγάλο σκάνδαλο οικονομικού και πολιτικού, αλλά και θεσμικού χαρακτήρα:
27 Ιουλίου 2008
Το κολέγιον "Η Ελλάς"
του Ευ. Βενιζέλου
Πώς θα σας φαινόταν αν το πανεπιστήμιο Αθηνών στην Ιατρική Σχολή του οποίου ο τελευταίος εισαγόμενος πρέπει να συγκεντρώσει βαθμό σχεδόν 19, 7, συμβαλλόταν με ιδιωτικές επιχειρήσεις στις οποίες επέτρεπε να παρέχουν στο όνομά του ιατρικές σπουδές σε φοιτητές που δεν συγκέντρωσαν το βαθμό εισαγωγής και αναλάμβανε στη συνέχεια να ολοκληρώσει την εκπαίδευση τους και να τους χορηγήσει πτυχία;
Αυτό γίνεται πια μία επισήμως αναγνωρισμένη κατάσταση με το νομοσχέδιο για τα λεγόμενα κολέγια που νομιμοποιούνται να συνάπτουν παρόμοιες συμβάσεις με ξένα πανεπιστήμια. Ανοίγει έτσι και πάλι μια συζήτηση γεμάτη ανακρίβειες και παρεξηγήσεις πίσω από τις οποίες κρύβεται η πραγματική στόχευση της κυβέρνησης που είναι να υπονομεύσει πλέον απροκάλυπτα όχι μόνο το δημόσιο πανεπιστήμιο αλλά και όλο το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που –παρά τα προβλήματά του- είναι καθοριστικός κόμβος του όποιου συστήματος αξιών έχει απομείνει στη χώρα μας.
1 Ιουνίου 2008
Να σπάσει ο φαύλος κύκλος στα ΑΕΙ
του Ευ. Βενιζέλου
Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο είναι εγκλωβισμένο σε ένα φαύλο κύκλο. Η κυβέρνηση πιέζει για την εφαρμογή ενός γραφειοκρατικού νόμου που βασίζεται στην εσφαλμένη αντίληψη ότι το πρόβλημα του πανεπιστημίου είναι διοικητικό. Ταυτοχρόνως με στοχευμένες δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας και του Πρωθυπουργού τροφοδοτεί την καχυποψία ότι πραγματική της προτεραιότητα είναι η προώθηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Ιδιωτικών όχι με την έννοια που έχει ο όρος στις Η.Π.Α.(ιδρυματικού χαρακτήρα πανεπιστήμια προικοδοτημένα με μεγάλες περιουσίες), αλλά στο μυαλό όσων αναπτύσσουν επιχειρηματική δραστηριότητα στον χώρο των ΚΕΣ, μέσω συμβάσεων δικαιόχρησης με βρετανικά, παραδόξως δημόσια, πανεπιστήμια.
Η στάση της κυβέρνησης ενεργοποιεί αμυντικές ή και φοβικές αντιδράσεις που υπονομεύουν τη λειτουργία και θίγουν τελικά την αξιοπιστία του πανεπιστημίου: Καταλήψεις, ενδοπανεπιστημιακή βία, άρνηση της άμεσης και καθολικής συμμετοχής των φοιτητών στις διαδικασίες ανάδειξης πανεπιστημιακών οργάνων με το προκλητικό επιχείρημα ότι παρεμβολή «παραγόντων» από τις φοιτητικές παρατάξεις προστατεύει τους φοιτητές από τις δημαγωγικές επιρροές των υποψηφίων πρυτάνεων!
15 Ιουνίου 2008
Η οικονομική κρίση είναι πολιτική
του Ευ. Βενιζέλου
Η «οικονομική και περιβαλλοντική» κρίση είναι ένας κομψός όρος πίσω από τον οποίο κρύβονται το καθημερινό άγχος και η ανασφάλεια του Έλληνα πολίτη που νιώθει να απειλείται από παντού. Ο πολίτης ζει στο επίκεντρο μιας πολύπλευρης κρίσης που ναι μεν έχει διεθνείς διαστάσεις, επιδεινώνεται όμως σοβαρά για καθαρά εγχώριους λόγους και εκδηλώνεται στο δικό του προσωπικό, οικογενειακό, αλλά και επιχειρηματικό επίπεδο.
Η περιβαλλοντική κρίση, είναι τελικά κρίση του μοντέλου ανάπτυξης, δηλαδή θεμελιώδης διάσταση της οικονομικής κρίσης. Η οικονομική κρίση στην καθημερινή ζωή του πολίτη είναι συνώνυμη της ακρίβειας. Η ακρίβεια είναι αφενός μεν αποτέλεσμα της αισχροκέρδειας και της «καρτελοποίησης» της αγοράς, αφετέρου δε συνέπεια της εισοδηματικής ανεπάρκειας και ανισότητας. Η ακρίβεια δεν αφορά όλους εξίσου. Θίγει πρωτίστως τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Ο πληθωρισμός του φτωχού, αλλά και μεσαίου νοικοκυριού είναι πολύ υψηλότερος του επίσημου.
Ο πολίτης τα εισπράττει όλα αυτά ως αδυναμία του κράτους και άρα του πολιτικού συστήματος να προβλέψει, να αποτρέψει ή έστω να διαχειριστεί την κρίση. Η κρίση μετατρέπεται σε πολιτική, σε κρίση νομιμοποίησης της κυβέρνησης, αλλά και του πολιτικού συστήματος, γενικά.
3 Φεβρουαρίου 2008
Για ένα νέο κίνημα πολιτικής συμμετοχής
του Ευ. Βενιζέλου
Ολοι μιλούν πια στις μέρες μας για την κρίση της πολιτικής, ενώ πολλοί αμφισβητούν τη λειτουργικότητα και το περιεχόμενο των παραδοσιακών ιδεολογικών και πολιτικών ταυτοτήτων, ιδίως τη διάκριση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.
Αμφισβητούν, συνεπώς, το νόημα και την αξία της πολιτικής. Τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, τα πολιτικά πρόσωπα έχουν καταστεί αντικείμενο διαρκούς, σκληρής και συχνά καταλυτικής κριτικής σε εθνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό και σε διεθνές επίπεδο. Για παγκόσμια δημοκρατική διακυβέρνηση είναι δυστυχώς αστείο να γίνεται λόγος, ενώ το δημοκρατικό έλλειμμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι η βασική ίσως αιτία για τις πολιτικές της αδυναμίες, αλλά και το κύριο κίνητρο για την προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Κατά διαστήματα το ενδιαφέρον εστιάζεται στην οργάνωση και λειτουργία των κομμάτων, στο εκλογικό σύστημα, στην αυτονομία της πολιτικής απέναντι στα οικονομικά συμφέροντα, στη σχέση πολιτικής και ΜΜΕ, στις δυσλειτουργίες της δημόσιας διοίκησης, στην αμφισβήτηση της ηθικής διάστασης της πολιτικής, στην αναζήτηση πραγματικών πολιτικών διακυβευμάτων, άρα και διαφορών μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων ως απάντηση στη διαδεδομένη αντίληψη περί ουσιαστικής πολιτικής ομοιομορφίας των κυβερνητικών επιλογών στο στενό δημοσιονομικό πλαίσιο της Ε.Ε. και του Συμφώνου Σταθερότητας.
