6 Αυγούστου 2006
Το πρόβλημα είναι η ευρωπαϊκή αμηχανία
του Ευ. Βενιζέλου
Ο πόλεμος γίνεται και πάλι στο Λίβανο. Το μεγάλο διεθνές πρόβλημα όμως δεν βρίσκεται ούτε στη Μέση Ανατολή ούτε στο Ιράκ, ούτε στο Ιράν, αλλά στην ίδια την Ευρώπη.
Δεν αρκεί να αντιδρούν πολλοί ευρωπαίοι πολίτες απέναντι στα φαινόμενα στρατιωτικής βίας με θύματα μικρά παιδιά. Δεν αρκεί να ζητούν οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, πολλά μέσα ενημέρωσης, πολλά κόμματα, ακόμη και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις άμεση κατάπαυση του πυρός. Όλα αυτά είναι αποσπασματικές και συμπτωματολογικές αντιδράσεις. Δεν είναι μία πραγματική διεθνής πολιτική. Γιατί η δυνατότητα άσκησης διεθνούς πολιτικής εξαρτάται δυστυχώς, σε καθοριστικό βαθμό, από τη στρατιωτική ισχύ και την αντίληψη που επικρατεί ως προς την δυνατότητα ανάληψης στρατιωτικού κινδύνου.
Στο σημείο αυτό φαίνεται η καταλυτική διαφορά με τις ΗΠΑ, φαίνεται η πολιτική και στρατηγική αδυναμία της Ευρώπης. Τι μπορεί να κάνει μέσα στην κατάσταση αυτή μια μεσαία ευρωπαϊκή χώρα όπως η Ελλάδα που τυχαίνει μάλιστα την περίοδο αυτή να είναι μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας;
Ούτε χρειάζεται, ούτε μπορεί πραγματικά να απομακρυνθεί από το ευρωπαϊκό πλαίσιο, μπορεί όμως να συμβάλει πολύ πιο ενεργητικά και συστηματικά στη διαμόρφωση αυτού του ευρωπαϊκού πλαισίου και στην ανάληψη ουσιαστικών και όχι μόνον επικοινωνιακών πρωτοβουλιών. Δεν μπορεί μία περιφερειακή ένωση με τα οικονομικά και αναπτυξιακά χαρακτηριστικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναμένει απλώς την εξέλιξη των αμερικανικών πρωτοβουλιών και να μετατρέπει σε εσωτερική της σύγκρουση και αμηχανία την αδυναμία της να διαμορφώσει μία ενιαία και ισορροπημένη σχέση με τις ΗΠΑ.
Αυτός είναι ο βαθύτερος στρατηγικός πυρήνας της κριτικής που ασκεί το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση της Ν.Δ. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας παραιτημένης και ηττοπαθούς προσέγγισης των διεθνών πραγμάτων και μιας προσέγγισης που θέλει να αγωνίζεται για την διαμόρφωση καλύτερων συσχετισμών.
* Άρθρο Ευ. Βενιζέλου στο Πρώτο Θέμα
