Αθήνα, 9 Οκτωβρίου 2014
Παρέμβαση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου,
κατά τη δεύτερη μέρα της συζήτησης επί της πρότασης εμπιστοσύνης στη Βουλή
Κύριε Πρόεδρε, έχω ζητήσει το λόγο για μια μικρή παρέμβαση για να ακούσει το Σώμα και ο ελληνικός λαός την πραγματικότητα στα ουσιώδη θέματα που αφορούν τη ζωή του.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος σε όρους πραγματικούς, σε όρους καθαρής παρούσας αξίας, έχει μειωθεί κατά 180 δισεκατομμύρια και σε ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ κατά 80%. Πριν από λίγες μέρες σε μια από τις πιο έγκυρες γερμανικές εφημερίδες δημοσιεύθηκε ανάλυση σύμφωνα με την οποία αν στην ελληνική περίπτωση εφαρμοστούν οι ορθοί κανόνες αποτύπωσης τους χρέους, αυτοί που ισχύουν διεθνώς στις επιχειρήσεις και όχι τα στατιστικά στερεότυπα τα οποία ισχύουν επειδή οι αγορές εγκλωβίζουν και αιχμαλωτίζουν τα κράτη, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα ήταν 60% του ΑΕΠ, μικρότερο από το χρέος που με τον ίδιο υπολογισμό έχει το Βέλγιο, η Πορτογαλία, η Ιταλία.
Αυτό το ζουν οι Έλληνες φέτος, γιατί φέτος δεν έχουμε μόνο πρωτογενές πλεόνασμα. Κι όταν λέω και φέτος, εννοώ τη χρονιά που έρχεται το 2015 γιατί ήδη για το 2014 αυτά έχουν αποδειχθεί. Με το φετινό προϋπολογισμό του 2015 δεν έχουμε μόνο πρωτογενές πλεόνασμα 2,9% σχεδόν 3% - ως διαρθρωτικό πλεόνασμα, δηλαδή κυκλικά προσαρμοσμένο λόγω της ύφεσης και της συγκυρίας, έχουμε το μεγαλύτερο στον κόσμο, μεγαλύτερο κι από τη Σιγκαπούρη, που ήταν το μοντέλο διεθνώς - αλλά θα έχουμε και δημοσιονομικό έλλειμμα συμπεριλαμβανομένου του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους μόλις 1%. Όταν άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αγωνίζονται για το στόχο του 3% του συμφώνου σταθερότητας.
Το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους, δηλαδή οι ετήσιοι τόκοι, είναι 65% μικρότερο απ’ αυτό που ήταν το 2010, πριν από την παρέμβαση, πριν από το «κούρεμα», πριν από τη ριζική αναδιάρθρωση. Και λέω «ριζική αναδιάρθρωση», γιατί το Φεβρουάριο του 2012, με τη συμφωνία που κάναμε, δεν είχαμε μόνο ονομαστικό «κούρεμα», αλλά είχαμε και ριζική αναδιάρθρωση που εμπερικλείει τη δυναμική ενός συνεχούς «κουρέματος». Γι’ αυτό και είναι τελείως λάθος όλη η συζήτηση που γίνεται. Θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε αυτά και αύριο πιο αναλυτικά.
Ναι, βγαίνουμε από το μνημόνιο και την τρόικα. Όμως, μιλάμε όλο για το μνημόνιο που είναι η μία όψη, η κακή όψη, η δύσκολη όψη του πράγματος. Η άλλη όψη του μνημονίου ποια είναι, κυρίες και κύριοι Βουλευτές; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ; Είναι το δάνειο των 250 δισεκατομμυρίων. Το δάνειο ήταν αυτό που χρειαζόμασταν για να επιβιώσουμε ως χώρα, για να προσαρμοστούμε συντεταγμένα, για να μην πάμε στην άβυσσο. Ναι, πήραμε το δάνειο των 250 δισεκατομμυρίων και υπάρχει και η άλλη όψη, οι όροι του δανείου, που είναι σκληροί, νεοφιλελεύθεροι, εσφαλμένοι, γιατί κυριαρχούν πολιτικές αντιλήψεις οι οποίες είναι συντηρητικές και στην Ευρώπη και διεθνώς. Όμως, δεν έχουμε καλύτερο πλαίσιο.
Η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων είχε ανάγκη από 250 δισεκατομμύρια, γιατί αυτός είναι ο όγκος της οικονομίας της, μεγάλος. Έπρεπε να σώσουμε 240 δισεκατομμύρια καταθέσεων.
Η Ουκρανία, που είναι σε κρίση την περίοδο αυτή, ψάχνει να βρει 45 δισεκατομμύρια δολάρια, μία χώρα μεγάλη, με παραγωγικό πλούτο, μία χώρα πενήντα εκατομμυρίων κατοίκων. Το λέω αυτό για να έχουμε μία σύγκριση.
Η Αργεντινή, η αγαπημένη σας, ψάχνει να βρει 6 δισεκατομμύρια δολάρια για να καλύψει το πρόβλημά της και σέρνεται στα αμερικάνικα δικαστήρια και ταπεινώνεται, μία χώρα υπερήφανη, με πλούτο, με γεωργία, με φυσικό αέριο, με τεράστιες δυνατότητες.
Άρα, ας δούμε και τις δύο όψεις των πραγμάτων.
Τι είναι αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο; Η συνωμοσιολογία, η σκανδαλολογία, ή τι θα γίνει με το ιδιωτικό χρέος, με τα 80 δισεκατομμύρια των μη εξυπηρετούμενων δανείων, που είναι και επιχειρηματικά και στεγαστικά και καταναλωτικά;
Ως κεφάλαιο του συμφωνημένου σχεδίου της συμφωνίας εξόδου από την κρίση εμείς θα παρουσιάσουμε λύση για όλα τα «κόκκινα» δάνεια, η οποία θα είναι ριζοσπαστική στην πράξη, όχι στα λόγια. Διότι αυτό περιμένει να ακούσει ο πολίτης: Όχι τη «μυθολογία» περί του ποιος πήρε ποιο δάνειο από ποιον, αλλά τι γίνεται με το δικό του δάνειο, τη δική του επιχείρηση, τη δική του οικογένεια, τους δικούς του εργαζόμενους!
Βεβαίως, υπάρχουν επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία προσπαθούν να επηρεάσουν την πολιτική. Πάντα συνέβαινε αυτό. Και όλοι γνωριζόμαστε, πρόσωπα και κόμματα!
Εγώ, όμως, τον ελληνικό επιχειρηματικό κόσμο τον διακρίνω σε δύο μεγάλες κατηγορίες:
Υπάρχει αυτός που έχει τα συμφέροντά του στην Ελλάδα και θέλει να πάει η χώρα καλά, να μείνει στο ευρώ, να ξαναγίνει αυτοδύναμη μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη, να πορευτεί ξανά ως ισότιμη χώρα.
Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, που πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτούς. Είναι η ιδιόρρυθμη κατηγορία των επιχειρηματιών που έχουν τα assets -όπως λένε- στην Ευρώπη, διεθνώς, σε χώρες άγνωστες και τα liabilities στην Ελλάδα. Έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και τις ζημιές στην Ελλάδα.
Αυτοί τροφοδοτούν μεγάλα πολιτικά παιχνίδια και πολιτικές συμπεριφορές, συλλογικές και ατομικές και δημοσιεύματα. Αυτοί πράγματι είναι ένας αντίπαλος στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Ψάξτε να βρείτε ποιοι είναι οι μεν και ποιοι είναι οι δε, για να μιλήσουμε για όλα.
Θα μιλήσουμε, λοιπόν, για όλα, γιατί συνεχώς ακούω εδώ μέσα -και τελειώνω με αυτό, κύριε Πρόεδρε- για την πολιτική που ασκούμε, η οποία έχει τόσες αρνητικές επιπτώσεις. Μα, μας θεωρούν τόσο ανόητους, τόσο μυωπικούς, τόσο ανιστόρητους; Εμείς που έχουμε σηκώσει όλο το βάρος από την αρχή -οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και όσοι ήρθαν δίπλα μας καθ’ οδόν, η Νέα Δημοκρατία η ΔΗΜΑΡ, κάποιοι άλλαξαν γνώμη- τι νομίζετε ότι κάνουμε; Θέλουμε να γίνουμε αντιπαθείς; Έχουμε καμιά επιθυμία να υφιστάμεθα κριτική; Μας κοστίζει τίποτα να είμαστε ανεύθυνοι δημαγωγοί, να υποσχόμαστε παροχές;
Εάν δεν ασκούσαμε αυτήν τη δύσκολη, την τραγική πολιτική, με κόστος, με αίμα, με ιδρώτα, με συναισθηματική φθορά, με ταπεινώσεις, τι θα είχε συμβεί; Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα;
Για σκεφτείτε τι θα συνέβαινε ως προς το επίπεδο της ανεργίας, ως προς τις επιχειρήσεις, ως προς τις τράπεζες, ως προς τις καταθέσεις, ως προς τις επενδύσεις, ως προς το ΑΕΠ. Ποια θα ήταν η εικόνα της χώρας; Ποια θα ήταν η εικόνα της ασύντακτης χρεωκοπίας;
Ναι, υπογράψαμε στην αρχή ένα πρώτο πρόγραμμα που είχε κενά. Μας το υπαγόρευσαν μέσα σε συνθήκες έκτακτες και πιεστικές. Το διορθώσαμε, το βελτιώσαμε, το διαπραγματευθήκαμε ξανά με μια Ευρώπη που έχει συγκεκριμένους συσχετισμούς. Ποια θα ήταν η λύση; Τι θα συνέβαινε εάν δεν είχαμε κάνει την επιλογή αυτή; Θα ήταν παραδείσια η κατάσταση και δεν θα είχε υποστεί ο ελληνικός λαός τις συνέπειες; Ποιες συνέπειες; Τις συνέπειες της κρίσης.
Μα, η κρίση ξέσπασε ανεξέλεγκτη το 2010. Δεν εμφανίστηκε το 2010. Δεν δημιουργήθηκε το 2010. Το 2010 έτρεχαν κάποιοι να αντιμετωπίσουν τον όλεθρο που ερχόταν. Είχαν γίνει επιλογές. Είχε διαμορφωθεί μια μεταπολιτευτική τακτική. Είχανε πάει πολλοί Πρωθυπουργοί και πολλοί Αρχηγοί Αντιπολίτευσης στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το Σεπτέμβριο και είχανε κάνει εξαγγελίες. Και ο ελληνικός λαός ψήφιζε, γιατί όλες οι αποφάσεις που είχαν ληφθεί και που οδήγησαν στην κρίση, είναι αποφάσεις ψηφισμένες σε εκλογές από τον ελληνικό λαό.
Λέμε, όμως, ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει ευθύνη γιατί ψηφίζει κάτι που του υπόσχεσαι. Ας είσαι υπεύθυνος, να μην το υποσχεθείς. Ας είσαι υπεύθυνος και θαρραλέος και έντιμος ώστε να πεις την αλήθεια. Διότι αν πεις το ψέμα και σε ψηφίσει ο ελληνικός λαός, έχει γίνει δημοκρατικά μια λανθασμένη και -όπως αποδεικνύεται- ολέθρια επιλογή που την πληρώνουν κάποιοι.
Ας μιλήσουμε κάποια στιγμή για τη σχέση δημοκρατίας, πολιτικών λαθών, κρίσης και αλήθειας. Να πούμε τι γίνεται εδώ ποιος έχει την ευθύνη.
Δεν έχει, λοιπόν, την ευθύνη ο ελληνικός λαός, γιατί αν του βάζεις στο ένα χέρι τη δυσκολία, τη θυσία, την αλήθεια, τα δύσκολα μέτρα και στο άλλο χέρι ένα παράδεισο που είναι φανταστικός, αλλά και επικίνδυνος γιατί οδηγεί σε μακροχρόνιες ταπεινώσεις, είναι πολύ πιθανό να διαλέξει το δεύτερο. Έτσι έχει γίνει πολλές φορές.
Τώρα δικαιολογείται να ισχύει αυτό; Τώρα είναι κανείς που δεν ξέρει; Είναι κανείς που ισχυρίζεται πως δεν άκουσε, δεν είδε, δεν ξέρει; Τώρα υπάρχει και μια ευθύνη των πολιτών, της κοινωνίας.
Υπάρχει και μία ευθύνη, όμως, αυτών που εκφράζονται ως πολιτικές δυνάμεις και ως πολιτικές ηγεσίες ενώπιον του ελληνικού λαού. Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να προσβάλλεται και να υποτιμάται στον πυρήνα της ευφυΐας του και του ενστίκτου επιβίωσης που έχει.
Και ακριβώς επειδή ο ελληνικός λαός έχει ιστορική μνήμη, ιστορική ευφυΐα και ένστικτο, είμαι πολύ αισιόδοξος ότι θα ανακοπεί κάθε κύμα ανευθυνότητας που εμφανίζεται και στην Αίθουσα αυτή και στη χώρα μας.
Ευχαριστώ. -
