Αθήνα, 22 Νοεμβρίου 2014
Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης στη Γουμένισσα (21/11/2014)
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, χαίρομαι πραγματικά γιατί σήμερα κατάφερα να είμαι κοντά εδώ στους φίλους μου του Κιλκίς και της Γουμένισσας, κοντά σας, το ήθελα πάρα πολύ.
Ήταν μεγάλος ο κίνδυνος να μην μπορέσω να είμαι σήμερα εδώ γιατί η χώρα βρίσκεται σε μια ανοιχτή, σκληρή, δύσκολη διαπραγμάτευση με την τρόικα και τους εταίρους μας, με την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Γιατί τώρα πια βρισκόμαστε πραγματικά ένα βήμα πριν από το τέλος του Μνημονίου, ένα βήμα πριν την αλλαγή σελίδας, πριν το ξεπέρασμα αυτής της εποχής που έχει μείνει στη συνείδηση όλων μας, ως εποχή του Μνημονίου και ως εποχή της σκληρής επιτήρησης της τρόικας.
Αυτό που γίνεται τις μέρες αυτές με τις τηλεφωνικές και γραπτές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Ελλάδα την Ελληνική Κυβέρνηση και τους εταίρους, καθορίζει την πορεία της χώρας προς το μέλλον. Γιατί χάρις στις θυσίες του ελληνικού λαού, χάρις στην κοινή εθνική προσπάθεια που κάναμε αυτά τα πέντε δύσκολα και πέτρινα χρόνια, είμαστε σε θέση τώρα, στο όνομα του ελληνικού λαού, όχι στο όνομα της Κυβέρνησης και των Κομμάτων που στηρίζουν την Κυβέρνηση, αλλά στο όνομα όλων των Ελλήνων και όλων των Ελληνίδων, να δείξουμε πολύ σημαντικά αποτελέσματα.
Μια Ελλάδα που μετά από επτά χρόνια ύφεσης, μείωσης του εθνικού μας προϊόντος και του εισοδήματος ξαναγυρίζει επιτέλους σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης από το 3ο τρίμηνο του 2014. Μια Ελλάδα, που μέσα σε δύσκολες ακόμη συνθήκες για την Ευρωζώνη, συνθήκες στασιμότητας ή και ύφεσης, επανέρχεται σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και αυτοί οι θετικοί ρυθμοί δεν είναι αριθμοί που ενδιαφέρουν τους επιστήμονες, είναι πραγματικές καταστάσεις που ενδιαφέρουν τους πολίτες, τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις.
Γιατί μόνο η αλλαγή του ρυθμού ανάπτυξης είναι αυτή που θα διαμορφώσει ξανά ένα περιβάλλον επενδύσεων, που θα μας επιτρέψει να έχουμε ένα θετικό ισοζύγιο απασχόλησης, να ανοίγουν περισσότερες θέσεις εργασίας από αυτές που κλείνουν, να μειώνεται η ανεργία σταδιακά σιγά – σιγά, αλλά να μειώνεται. Γιατί αυτή είναι η μεγάλη γάγγραινα της κοινωνίας και της οικονομίας .Και ταυτόχρονα μπορούμε να δείξουμε ένα δημοσιονομικό αποτέλεσμα το οποίο είναι εντυπωσιακό, το μεγαλύτερο πρωτογενές πλεόνασμα στην Ευρωζώνη, το μεγαλύτερο διαρθρωτικό πρωτογενές πλεόνασμα παγκοσμίως.
Ναι, η Ελλάδα έχει καταφέρει αυτή τη στιγμή να έχει το καλύτερο δημοσιονομικό αποτέλεσμα από την άποψη αυτή. Και την ώρα που μεγάλες χώρες της Ευρωζώνης ,όπως η Γαλλία και η Ιταλία, αγωνίζονται να πετύχουν τους στόχους του 3% στο δημοσιονομικό έλλειμμα, η Ελλάδα έχει καταφέρει να κινείται σε επίπεδα πολύ πιο χαμηλά, πολύ πιο ασφαλή. Ακόμη και το δημοσιονομικό έλλειμμα δηλαδή εάν συνεκτιμήσουμε και αυτά που πληρώνουμε για το χρέος, είναι κοντά στο 1%, ένα από τα καλύτερα αποτελέσματα αυτή τη στιγμή μεταξύ των χωρών - μελών της Ευρωζώνης.
Και ταυτόχρονα καταφέραμε να εξυγιάνουμε το τραπεζικό σύστημα, να στρέψουμε τις Τράπεζες στην πραγματική οικονομία, καταφέραμε ,αυτό που δεν το πίστευαν οι δύσπιστοι και κακόπιστοι πολιτικοί μας αντίπαλοι, να χρησιμοποιήσουμε το κούρεμα και την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους που κάναμε στα τέλη του 2011 αρχές του 2012, όταν βγάλαμε από τους ώμους των Ελλήνων και των Ελληνίδων 180 δις χρέους σε πραγματική αξία ,σε καθαρή παρούσα αξία, και όταν αλλάξαμε όλη τη διάρθρωση του χρέους ώστε αυτό να είναι βιώσιμο, εξυπηρετήσιμο, να έχει μεγάλη διάρκεια μικρά επιτόκια.
Τότε καταφέραμε κάτι, το οποίο δεν πίστευαν οι περισσότεροι ότι μπορεί να έχει σχέση με το ιδιωτικό χρέος, με τις υποχρεώσεις των επιχειρήσεων, με τις υποχρεώσεις των νοικοκυριών. Κι όμως τώρα, το κούρεμα και η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους που πετύχαμε στα τέλη του ’11 αρχές του 2012 μας επιτρέπει να θέσουμε σε ισχύ τις ρυθμίσεις για τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια, ιδίως των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, αλλά και των μεγαλύτερων επιχειρήσεων που πρέπει να αναδιαρθρωθούν.
Τώρα οι Τράπεζες μπορούν να αντιμετωπίσουν με τον πιο φιλικό και δίκαιο τρόπο αυτούς που έχουν πάρει στεγαστικά δάνεια για να μπορέσουν να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους μια οικογενειακή στέγη, τώρα μπορούμε να λύσουμε προβλήματα τα οποία αφορούν την αγωνία και τον αγώνα κάθε οικογένειας, κάθε επιχείρησης κάθε Έλληνα πολίτη.
Βεβαίως ακριβώς επειδή υπάρχει πολιτική αβεβαιότητα, επειδή δυστυχώς δίνουμε αυτό τον αγώνα, χρόνια τώρα και κυρίως στην κρίσιμη φάση της εξόδου χωρίς συναίνεση, χωρίς συστράτευση, με άδικη και σκληρή κριτική, με δημαγωγίες και λαϊκισμούς που θολώνουν την εικόνα, τα πράγματα δυσκολεύουν.
Γιατί ο διεθνής περίγυρος είναι δύσπιστος, γιατί σε όλη την Ευρώπη οι Κυβερνήσεις που βρίσκονται στην εξουσία εκφράζουν και δεσμεύουν τη χώρα, αλλά δυστυχώς αυτό δεν θεωρείται αυτονόητο στην Ελλάδα. Άρα η πολιτική αβεβαιότητα για το χρονοδιάγραμμα των εξελίξεων, το ερώτημα εάν θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε την αναγκαία συναίνεση και την αυξημένη πλειοψηφία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ή θα οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές, τη στιγμή ακριβώς που πάει να κάνει το κλικ και να γυρίσει σελίδα, αυτό είναι που δυσκολεύει τα πράγματα και γι' αυτό παρατείνεται η διαπραγμάτευση και γι' αυτό έχουμε δυσπιστία, γι' αυτό έχουμε επιφυλακτικότητα των αγορών, γι' αυτό υπάρχουν κάποιοι που δεν παραδέχονται τα μεγάλα επιτεύγματα που ίδιου του ελληνικού λαού, αλλά δυστυχώς αυτό ξεκινάει από το εσωτερικό της χώρας, δεν ξεκινάει από το εξωτερικό.
Γιατί η αμφισβήτηση των θυσιών και των επιτευγμάτων του λαού, ξεκινάει από εμάς εδώ τους ίδιους που με μικροψυχία, με μικροκομματική λογική, με μίζερη αντίληψη δεν ενδιαφερόμαστε για το μέλλον του τόπου της πατρίδας των παιδιών μας, αλλά έχουμε ως πρώτο στόχο να διαμορφώσουμε κομματικούς συσχετισμούς, οι οποίοι θα μας οδηγήσουν κάποιους στην εξουσία κάποιους στην αντιπολίτευση σαν να είναι αυτό το ζητούμενο και να μην είναι το ζητούμενο η συναίνεση, η συστράτευση, η κοινή προσπάθεια όλων των Ελλήνων και όλων των Ελληνίδων, για να ξανακατακτήσει η Ελλάδα τη θέση που της αξίζει και μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις παγκόσμιες αγορές.
Αυτό που γίνεται τώρα αυτές τις μέρες νομίζω ότι πρέπει να βάλει πολλούς σε σκέψη για το ποια είναι τα πραγματικά διλήμματα, τα πραγματικά ερωτήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο καθένας και η κάθε μια στην Ελλάδα.
Θα μπορούσαμε και εμείς να έχουμε διασώσει το πολιτικό κεφάλαιο του ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσαμε να έχουμε αφήσει στα χέρια άλλων τη βόμβα να σκάσει, θα μπορούσαμε να αφήσουμε άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, θα μπορούσαμε να οδηγήσουμε τη χώρα στην ασύντακτη χρεοκοπία ,στην καταστροφή, να εκμηδενίσουμε τα εισοδήματα και τις περιουσίες των Ελλήνων, να οδηγήσουμε τη χώρα δεκαετίες ολόκληρες πίσω, να χάσουμε τα επιτεύγματα γενεών στον τόπο αυτό και να έχουμε την ικανοποίηση ότι δεν πληρώσαμε πολιτικό κόστος, δεν μειώθηκε η εκλογική μας δύναμη .Και να δείχνουμε με το δάχτυλο τους προηγούμενους και να λέμε «να, οι φταίκτες, μπορείτε να τους τιμωρήσετε, να τους χλευάσετε, να τους φτύσετε», πολλοί θα έλεγαν «να τους κρεμάσετε στην πλατεία Συντάγματος» με τη βιαιότητα των εκφράσεων άλλων εποχών που δεν είναι εποχές δημοκρατίας και πολιτικού πολιτισμού και βεβαίως εμείς να έχουμε την ασυλία αυτών που δεν φταίνε, αλλά απλώς περιγράφουν την πραγματικότητα την οποία την αφήνουν να εξελιχθεί με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
Κάναμε μια άλλη επιλογή. Κάναμε την επιλογή να αναλάβουμε ευθύνες, να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις, να αναδεχτούμε κόστος δυσανάλογα μεγάλο και φυσικά αυτό πίκρανε πολλούς δικούς μας ανθρώπους, την κοινωνική μας βάση, στρώματα κοινωνικά και ομάδες επαγγελματικές που είχαν προνομιακή σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Παράταξη, που ήταν σάρκα εκ της σαρκός του ΠΑΣΟΚ.
Να αναφερθώ σε αυτούς που εφάπτονται με τη Δημόσια Διοίκηση και με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα; Να αναφερθώ σε αυτούς οι οποίοι θεωρούν ότι μπορεί να ξαναζήσουν στιγμές της μεταπολίτευσης εύκολες και ωραίες, οι οποίες όμως προϋποθέτουν ότι η χώρα υπάρχει, η οικονομία υπάρχει, το δημόσιο Ταμείο έχει λεφτά για μισθούς και συντάξεις;
Ξέρω πάρα πολύ καλά τι έχει τραβήξει και τι τραβάει ο καθένας και ιδίως ο άνεργος, ο νέος επιστήμονας που δεν μπορεί να αξιοποιήσει αυτά που σπούδασε, ο νέος αγρότης ο οποίος θέλει να του δοθεί μια ευκαιρία να δείξει την ορμή του, τα προσόντα του, την ικανότητά του ο κάθε άνθρωπος μιας μέσης ηλικίας που εκεί που ένιωθε ότι έχει φτάσει σε ένα επίπεδο ασφάλειας, σε σχέση με τη ζωή του και την οικογένειά του βλέπει αυτό να αμφισβητείται και να ανατρέπεται.
Αλλά για σκεφτείτε, τι θα είχε συμβεί εάν δεν κάναμε αυτές τις επιλογές; Τι θα είχε συμβεί αν είχαμε ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο της καταγγελίας, του παλαιοκομματισμού, της δημαγωγίας πού θα ήταν τώρα η χώρα, πού θα ήταν οι αξίες των περιουσιών, πού θα ήταν οι καταθέσεις, πού θα ήταν οι επιχειρήσεις, πού θα ήταν οι δουλειές. Γιατί όταν μιλάμε για επιχειρήσεις στην πραγματικότητα μιλάμε για απασχόληση, μιλάμε για εργαζόμενους, μιλάμε για οικογένειες οι οποίες βρίσκουν τη δυνατότητα να στηρίζονται μέσα από τη λειτουργία της οικονομίας.
Υπάρχει πάντα η θεωρία ότι όλα θα μπορούσαν να γίνουν ευκολότερα, ότι υπάρχει ο Από Μηχανής Θεός. Υπάρχει πάντα μια θεωρία της συνωμοσίας ότι όλοι στρέφονται εναντίον μας και ότι θα μπορούσαμε να βρούμε εύκολες λύσεις, θα μπορούσαν οι εύκολες λύσεις να είναι η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε βγάλει δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων, τρισεκατομμύρια άκουσα σήμερα ευρώ, με τα οποία να έχει λύσει όχι μόνο το πρόβλημα αυτής της γενιάς, αλλά των επόμενων πολλών γενεών και γιατί όχι συνολικά το πρόβλημα της Ευρωζώνης.
Κάποιοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα θα είχε λυθεί εάν είχαμε διεκδικήσει νωρίτερα και εντονότερα τις πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία και έτσι θα είχαμε λύσει τα προβλήματα του ελλείμματος, του χρέους, της ανταγωνιστικότητας, τα προβλήματα του κακού κράτους ,της κακής Δημόσιας Διοίκησης, τα προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος, τα προβλήματα του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Βεβαίως και η Ελλάδα ως μια χώρα με εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία πρέπει να ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα και έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια ,και μάλιστα θα μου επιτρέψετε να επικαλεστώ την περίοδο που είμαι τους τελευταίους 18 μήνες και στο Υπουργείο Εξωτερικών ,πάμπολλες συντονισμένες κινήσεις προκειμένου να ενεργοποιήσουμε τα δικαιώματά μας και να μπορέσουμε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια χώρα η οποία έχει φυσικό πλούτο αξιοποιήσιμο, μια προίκα τεράστια για τη δική της ανάπτυξη, για την αλληλεγγύη των γενεών, για την ενίσχυση της οικονομίας, για την ενίσχυση της απασχόλησης.
Βεβαίως και η Ελλάδα διεκδικεί αυτά που έχει να διεκδικήσει σε σχέση με τη Γερμανία σύμφωνα με το διεθνές Δίκαιο και έπρεπε τώρα, το τελευταίο διάστημα αυτά να τεθούν με ευθύ και υπερήφανο τρόπο στους συνομιλητές μας διεθνώς. Γιατί είχαν περάσει δεκαετίες ολόκληρες χωρίς αυτά να έχουν ειπωθεί με τον τρόπο τον τεκμηριωμένο, τον υπεύθυνο, τον καθαρό με τον οποίο λέγονται τώρα.
Αλλά δεν λύνεις έτσι τα προβλήματα της οικονομίας, δεν λύνεις έτσι τα προβλήματα της ανταγωνιστικότητας, δεν λύνεις έτσι τα προβλήματα του χρέους, δεν λύνεις έτσι τα προβλήματα των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εικόνα ενός κράτους, που ξοδεύει ενώ δεν μπορεί να βρει τα έσοδα που απαιτούνται προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις δημόσιες δαπάνες.
Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να μιλάμε με ειλικρίνεια μεταξύ μας, έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να διαμορφώσουμε τους όρους της εθνικής ενότητας, πάνω στην εθνική αλήθεια. Αλλά βλέπετε δυστυχώς ενώ ο καθένας με ευκολία λέει «θέλουμε να μας λένε την αλήθεια όσοι ασκούν την εξουσία όσοι διατυπώνουν δημόσιο λόγο, θέλουμε να μας λένε την αλήθεια τα Κόμματα τα πολιτικά πρόσωπα», την αλήθεια την ακούν αλλά αρνούνται να την αποδεχτούν, την αλήθεια την ακούν αλλά αρνούνται να την ψηφίσουν. Γιατί πάντα είναι πιο φιλική, πιο γοητευτική, πιο εύκολη η δημαγωγία ο λαϊκισμός, τελικά το ψέμα δηλαδή, ή η ψευδαίσθηση.
Γιατί πριν το 2009 θα συμφωνούσα κι εγώ ότι ο πολίτης ήταν ανυποψίαστος, αθώος, άκουγε υποσχέσεις που ψήφιζε, ήξερε στο βάθος της ψυχή του ότι πολλές από τις υποσχέσεις αυτές ήταν υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, τα μεγαλύτερα λάθη που έχουν γίνει στον τόπο και έχουν στοιχίσει τώρα θυσίες, ιδρώτα και αίμα είναι λάθη που έχουν ψηφιστεί με ενθουσιασμό και μεγάλες δημοκρατικές πλειοψηφίες, αλλά τώρα αυτό δεν δικαιολογείται.
Γιατί μετά το σοκ και την εμπειρία του 2009-2010, μετά τα όσα έχει βιώσει ο Έλληνας πολίτης δεν δικαιούται να λέει ότι «δεν ξέρω, δεν έμαθα, δεν μου είπαν, άρα αποδέχομαι αυτά που υπόσχεται ο κάθε πολιτικός αρχηγός, το κάθε πολιτικό Κόμμα, ακόμη κι αν έχω τη βεβαιότητα ή έστω τη μεγάλη υποψία ότι αυτά είναι ανυπόστατα, ψεύτικα, ανεφάρμοστα και ότι μπορεί να οδηγήσουν σε πολύ μεγάλες περιπέτειες τη χώρα».
Γι' αυτό, φίλες και φίλοι, έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία όταν μιλάμε για συναίνεση, για αλήθεια αυτό να το εννοούμε όλοι και να καταλαβαίνουμε όλοι το ίδιο πράγμα. Γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να επαναλάβουμε την ιστορία ως φάρσα και η δευτέρα πλάνη είναι πάντα χειρότερη από την πρώτη πλάνη.
Λέω πολλές φορές και το λέω και σήμερα εδώ στην Γουμένισσα στο νομό του Κιλκίς ότι όσα καταφέραμε σε πέντε χρόνια με μεγάλες θυσίες με κόπους και με κόστος, γιατί το κόστος το ηθικό της Παράταξης της δικής μας του ΠΑΣΟΚ των βουλευτών μας των στελεχών μας, είναι τεράστιο, είναι απίθανο το κόστος ενός πολιτικού προσώπου που βλέπει να χάνει την συμπάθεια, την αγάπη, την αποδοχή του κόσμου, που εκεί που τον χειροκροτούσαν τώρα τον γιουχάρουν, που εκεί που του πετούσαν ροδοπέταλα τώρα του πετούν βρισιές και φτυσίματα. Είναι, όπως λέει η Εκκλησία μας, εξαιρετικά δύσκολο να δέχεσαι κολαφισμούς, εμπτυσμούς, και ραπίσματα επειδή θεωρείς ότι αυτό το επιβάλλει το εθνικό σου καθήκον και το παραταξιακό σου καθήκον.
Αλλά πραγματικά είναι εξαιρετικά επικίνδυνο -για να μην πω καμία άλλη λέξη- να μην γίνεται αντιληπτό πόσο δύσκολο είναι το παιχνίδι.
Δεν έχουν μάτια να δουν και αυτιά να ακούσουν οι συμπολίτες μας που αμφιβάλλουν γι' αυτά που λέμε και γι' αυτά που κάνουμε, την αντίδραση των αγορών; Δεν είναι προφανές ότι χώρες μεγάλες, πανίσχυρες οικονομικά που βρίσκονται μέσα στις πρώτες επτά μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου όπως η Γαλλία, η Ιταλία, είναι χώρες υπό πίεση μέσα σε συνθήκες της Ευρωζώνης γιατί πρέπει να ενισχύσουν τη δική τους ανταγωνιστικότητα και να προχωρήσουν σε πολύ μεγάλες δημοσιονομικές και διαρθρωτικές αλλαγές. Δεν βλέπουμε σε όλο τον κόσμο να δημιουργούνται τεράστια προβλήματα από την πίεση των αγορών; Από τη σπέκουλα;
Δεν βλέπουμε χώρες παραγωγικές, υπερήφανες με τεράστιο πλούτο φυσικό όπως η Αργεντινή, να εκλιπαρούν τα αμερικανικά Δικαστήρια ή κάποιους πιστωτές κάποιες Τράπεζες για ποσά 6 ή 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων, όταν η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων έχει πάρει ένα κολοσσιαίο δάνειο 250 δισεκατομμυρίων και έχει πάρει μια στήριξη των Τραπεζών της που έφτασαν στιγμές που ξεπερνούσε τα 150 δισεκατομμύρια;
Δεν γίνεται αντιληπτό ότι χώρες οι οποίες έχουν ένα δημόσιο χρέος μηδαμινό μπροστά στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας, ταπεινώνονται και σέρνονται όπως συμβαίνει με την Αργεντινή, ενώ η Ελλάδα έχει καταφέρει να τα βάλει όλα αυτά σε τάξη επειδή είναι μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον, σε μια ευρωπαϊκή οικογένεια συντηρητική, σκληρή, απαιτητική, αλλά πάντως μια οικογένεια που δείχνει την αλληλεγγύη της και που στηρίζει, ενώ σε άλλες περιοχές του κόσμου τέτοια στήριξη δεν υπάρχει;
Τώρα είναι η ώρα πραγματικά της συνολικής και αναδρομικής αξιολόγησης όλου αυτού που έγινε τα τελευταία πέντε χρόνια. Τώρα, που γίνεται αυτή η τελευταία διαπραγμάτευση η οποία θα ολοκληρωθεί, η χώρα με το νέο έτος στην 1η Ιανουαρίου του 2015, θα έχει βγει από το Μνημόνιο θα έχει μπει σε ένα νέο ευρωπαϊκό καθεστώς, θα έχει απλώς μια πιστωτική γραμμή στη διάθεσή της ώστε να έχει ένα θώρακα απέναντι στις αγορές και θα είναι σε θέση να διαμορφώσει μια σχέση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που θα είναι σχέση αξιοπρέπειας και σεβασμού της θεσμικής υπόστασης της χώρας, χωρίς να γίνονται παρεμβάσεις οι οποίες είναι προσβλητικές, ταπεινωτικές και εσφαλμένες οικονομικά, σε σχέση με την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα της χώρας.
Και το ελληνικό δημόσιο χρέος, που όλοι οι ειδήμονες διεθνώς το θεωρούν και εξυπηρετήσιμο και βιώσιμο, θα μειωθεί ακόμη περισσότερο, με ασφάλεια, μέσα από τις παραμετρικές αλλαγές που έχουμε συμφωνήσει χωρίς να ανοίξουμε περιττά μέτωπα με άλλα Κοινοβούλια και άλλους λαούς μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και χωρίς να κρεμαστούμε ξανά στα μανταλάκια των διεθνών Μέσων Ενημέρωσης και των αγορών.
Αλλά για να τα πετύχουμε όλα αυτά χρειάζεται να στρέψουμε την προσοχή μας στα θεμελιώδη. Γιατί εάν οι ίδιοι βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας και διατυμπανίζουμε ότι δεν έχουμε ένα βιώσιμο χρέος ως χώρα, είναι σαν να λέμε στις αγορές «μη δανείζετε και μάλιστα με καλά επιτόκια την Ελλάδα», είναι σα να λέμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επίσης «μη στηρίζεις την Ελλάδα», γιατί το Καταστατικό του Ταμείου λέει ότι για να δανείσεις μια χώρα πρέπει αυτή να έχει βιώσιμο χρέος. Είναι σαν να λέμε στις Τράπεζες «προσέξτε, μη δίνετε δάνεια για να επεκταθούν οι επιχειρήσεις, για να στηθούν νέες επιχειρήσεις από νέους επιχειρηματίες, για να κουρευτούν τα κόκκινα δάνεια, για να κουρευτούν τα στεγαστικά δάνεια, για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που έχει ο καθένας ο οποίος συναλλάσσεται αυτή τη στιγμή με το τραπεζικό σύστημα».
Και όλα αυτά τα κάνουμε γιατί; Για να πούμε ότι «Εμείς, μπορούμε να βρούμε μια μαγική λύση, μπορούμε να απαλλάξουμε και τη χώρα και τους πολίτες από όλα τα βάρη». Αυτό όμως μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει μέσα σε λίγες μέρες στην απόλυτη καταστροφή, στο μεγάλο κραχ, στην επίθεση των αγορών, στην ακύρωση της αξιοπιστίας της χώρας. Αυτό είναι που παίζεται τις μέρες αυτές.
Κατηγόρησαν κάποιοι την Κυβέρνηση ότι δημιούργησε υπερβολική αισιοδοξία τον Οκτώβριο. Είναι οι ίδιοι που λένε ότι κακώς μπήκαμε στο Μνημόνιο και τώρα με απόλυτη άνεση λένε «κακώς θέλετε να βγείτε από το Μνημόνιο»! Είναι οι ίδιοι που λένε ότι θα κάνουν σκληρή διαπραγμάτευση και δεν θα δεχτούν μύγα στο σπαθί τους, ενώ εμείς είμαστε υποχωρητικοί και ενδοτικοί, αλλά μας κατηγορούν ότι είμαστε πάρα πολύ σκληροί και απαιτητικοί στη διαπραγμάτευση και ενοχλούμε τους εταίρους μας, τους λέμε πράγματα τα οποία είναι γι' αυτούς εξαιρετικά δυσάρεστα και αυτοί αντιδρούν και μας τιμωρούν. Μα, πως θα κάνουν τη σκληρή διαπραγμάτευση; Πως θα πάρουν τις ριζοσπαστικές αποφάσεις; Δεν θα αντιδράσουν τότε οι εταίροι μας ή ζητάνε χάρες οι οποίες θα δοθούν χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς όρους, χωρίς Μνημόνιο, χωρίς τρόικα;
Ας σοβαρευτούμε ως τόπος. Ας σκεφτούμε απλά και λογικά, ας δούμε τι έχουμε τραβήξει αυτά τα χρόνια και τι δυνατότητες ανοίγονται μπροστά μας, γιατί δεν έχει σημασία να ασχολούμαστε με το παρελθόν και με τον καταλογισμό των ευθυνών. Σημασία έχει να αντλούμε διδάγματα τα οποία μας βοηθούν τώρα να διαμορφώσουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης και πορείας για τον τόπο. Να ολοκληρώσουμε και όλοι μαζί οι Έλληνες συναινετικά να εφαρμόσουμε το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης.
Το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης είναι που θα δώσει δουλειά, που θα δώσει ευκαιρίες για επενδύσεις και απασχόληση, που θα μας δώσει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, που θα μας επιτρέψει να μειώσουμε ακόμη περισσότερο το χρέος, που θα μας επιτρέψει να καταλάβουμε τη θέση που μας αξίζει μέσα στην Ευρώπη και μέσα στον κόσμο.
Και αυτό βασίζεται σε εσάς, στον κάθε Έλληνα πολίτη, βασίζεται στους ανθρώπους του τόπου μας, τους γεωργούς, τους κτηνοτρόφους, βασίζεται στους επιχειρηματίες, βασίζεται στους επιστήμονες, βασίζεται σε όλες τις γενιές που έχουν είτε ορμή και έμπνευση, είτε εμπειρία και γνώση. Όταν μιλάμε για ανθρώπινο κεφάλαιο, εννοούμε χέρια που δουλεύουν, καρδιές οι οποίες θέλουν να δημιουργήσουν κάτι το καινούργιο, με ζήλο, εννοούμε ανθρώπους φιλοπρόοδους, προοδευτικούς, εννοούμε ανθρώπους οι οποίοι σκέφτονται και σχεδιάζουν, ανθρώπους που αναλαμβάνουν επιχειρηματικό ρίσκο σε όλα τα επίπεδα, όχι σε πολύ υψηλά επίπεδα και σε όλους τους κλάδους: στην πρωτογενή παραγωγή, στη μεταποίηση, στις υπηρεσίες.
Αλλά ας ξεκινήσουμε από αυτό που έχουμε εμείς ως εθνικό πλούτο και ο εθνικός πλούτος είναι πάντα δυο πράγματα: οι άνθρωποι και η γη. Γιατί η γη σημαίνει αγροτική καλλιέργεια, βιομηχανία τροφίμων, σημαίνει κτηνοτροφία άρα μείωση του ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών γιατί δυστυχώς μετά το πετρέλαιο, το κρέας είναι αυτό που διεύρυνε στο παρελθόν το έλλειμμα του ισοζυγίου μας του εμπορικού, σημαίνει ότι έχουμε φυσικό πλούτο, ορυκτό πλούτο υπόγειο και υποθαλάσσιο, σημαίνει ότι έχουμε τουρισμό, έχουμε περιβάλλον, έχουμε τοπία, έχουμε μνημεία, έχουμε ιστορική μνήμη.
Αυτός είναι ο εθνικός ενδογενής πλούτος πάνω στον οποίο θα έρθει και η ξένη επένδυση, θα έρθει και ο επενδυτής από την Ευρώπη ή από άλλες περιοχές που έχουν περίσσια κεφαλαίων και θέλουν να επενδύσουν σε ένα ευλογημένο τόπο όπως η Ελλάδα και έτσι να κινηθεί ο τροχός της οικονομίας, το νέο παραγωγικό μοντέλο, η καινοτομία, η έρευνα, η ευρηματικότητα, το ρίσκο, η ευκαιρία η οποία θα δημιουργήσει μια άλλη εικόνα για την Ελλάδα. Για την Ελλάδα, της παραγωγής που βασίζεται στη δουλειά, στη δουλειά, στη δουλειά των Ελλήνων που πρέπει να ξανακάνουν πρώτη τους αξία την προσπάθεια και όχι τις εύκολες, πρόχειρες και επιπόλαιες λύσεις.
Και στην πραγματικότητα αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα και αυτό είναι που μας διαιρεί αυτή τη στιγμή. Γιατί υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι με ευκολία καταγγέλλουν τα παλιά Κόμματα, με ευκολία καταγγέλλουν το παλιό πολιτικό σύστημα, με ευκολία καταγγέλλουν τη μεταπολίτευση και πάνε και συσπειρώνονται κομματικά σε αυτούς που τους υπόσχονται την επάνοδο στις χειρότερες, τις πιο παλαιοκομματικές, τις πιο συντεχνιακές πλευρές της μεταπολίτευσης.
Θεωρούν ότι θα έρθει ένα κράτος το οποίο θα εφαρμόσει μια πολιτική προσλήψεων στο δημόσιο τομέα, ένα κράτος που θα εφαρμόσει μια πολιτική εύκολων παροχών στο δημόσιο τομέα, ένα κράτος το οποίο δεν θα έχει Δημόσια Διοίκηση, θα είναι ανοιχτό σε κάθε είδους παρέμβαση, σε κάθε είδους μεσολάβηση σε κάθε είδους εύκολο πλουτισμό. Αυτό είναι το όραμα του τόπου; Αυτό θέλουμε να κάνουμε.
Άρα η Ελλάδα δίνει αυτή τη στιγμή μια τεράστια μάχη και τη δίνει δυστυχώς τη μάχη αυτή χωρίς να υπάρχει ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο. Υπάρχει ένας τεχνητός μικρός διπολισμός: στη θέση των μεγάλων πλειοψηφικών Κομμάτων που ξέραμε μέχρι το 2009, που ήταν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, με αυτοδύναμες Κυβερνήσεις, έχουμε δυο Κόμματα τα οποία κινούνται στο επίπεδο του 20-26% σε πλειοψηφίες οι οποίες δεν συνιστούν πλειοψηφίες διακυβέρνησης, δεν έχουμε πολιτική συμμαχιών, δεν έχουμε κουλτούρα και ήθος κοινοβουλευτικής συνεργασίας, δεν έχουμε τη διάθεση να συμφωνήσουμε ούτε καν στα μεγάλα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, ενώ οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες των προηγούμενων δεκαετιών παρά τους ρητορικούς διαξιφισμούς συμφωνούσαν σε όλες τις μεγάλες επιλογές της χώρας στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας. Αυτό έκανε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, αυτό έκανε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρώτος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και αυτό είναι ένα κεκτημένο που το έχουμε λησμονήσει οι Έλληνες και οι Ελληνίδες και πρέπει να το ξαναβρούμε.
Δεν κυβερνιέται και δεν πορεύεται ο τόπος έτσι. Ούτε πορεύεται με ευφυολογήματα και επιπολαιότητες «κάτω τα παλιά Κόμματα, ήρθαμε εμείς οι οποίοι είμαστε αθώοι και έχουμε μια λύση για όλα» και η λύση είναι μια έξυπνη ατάκα, λες και το πρόβλημα είναι να πεις μια φράση ή μια λέξη, χωρίς να έχεις δοκιμαστεί και χωρίς να δοκιμάζεσαι στην επίλυση των προβλημάτων. Τα τραγούδια έξω από το χορό είναι εύκολα.
Ούτε είναι δυνατό να λένε κάποιοι «αφήστε την Κυβέρνηση, αφήστε πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ που σέρνει το κάρο της χώρας επί τόσα χρόνια και τώρα και τη Νέα Δημοκρατία, προηγουμένως και τη ΔΗΜΑΡ να κάνουν τη “βρώμικη” δουλειά να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, να έρθουμε εμείς σε ένα καθαρό περιβάλλον να μπορέσουμε να πάρουμε τις εύκολες αποφάσεις και το εύκολο χειροκρότημα». Δεν υπάρχουν αυτά.
Δεν υπάρχουν εύκολες αποφάσεις, δεν υπάρχουν εύκολα ζήτω. Γιατί όπως έχω πει και στο ξαναλέω μέσα σε πέντε μέρες μπορείς να καταστρέψεις ό,τι έγινε μέσα σε πέντε χρόνια. Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία εμείς να αναλάβουμε το ρόλο μας, το ΠΑΣΟΚ η Δημοκρατική Παράταξη.
Μας λένε «μα, είναι ΠΑΣΟΚ ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο τώρα βαρύνεται με την ψήφο του για μείωση μισθών και συντάξεων; Για μείωση προνομίων και δικαιωμάτων; Όταν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που σταδιακά από το 1981 ανέβασε το επίπεδο του ελληνικού λαού, έδωσε στον κόσμο ευκαιρίες, ένωσε την κοινωνία, δικαίωσε αυτούς οι οποίοι είχαν μείνει για χρόνια ολόκληρα μετά τον πόλεμο και μετά τον εμφύλιο πόλεμο στο περιθώριο της δημόσιας ζωής;». Ναι, το ΠΑΣΟΚ χρωστούσε στη χώρα τις δύσκολες αποφάσεις. Γιατί είχε το δικό του μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Αλλά δεν ήταν μόνο το ΠΑΣΟΚ που έχει μερίδιο ευθύνης. Δεν είναι το ΠΑΣΟΚ αυτό που βαρύνεται με την κρίση στα βαθύτερα αίτιά της. Γι' αυτό περάσαμε σε μια τεράστια σύγχυση στη χώρα: ο κόσμος πιστεύει ότι το Μνημόνιο έφερε την κρίση, ότι οι αποφάσεις που λήφθηκαν για να αντιμετωπιστεί η κρίση, γέννησαν την κρίση.
Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι είναι η κρίση που έφερε το Μνημόνιο, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτά τα μέτρα, αν δεν υπήρχε το δάνειο, αν δεν υπήρχε η συμφωνία, αν δεν υπήρχε η στήριξη, αν δεν υπήρχε η θυσία θα είχαμε πάει κατά διαόλου και θα μιλούσαμε τώρα για ένα τοπίο σεληνιακό στη χώρα, η οποία θα είχε οδηγηθεί στο περιθώριο των ευρωπαϊκών και των διεθνών εξελίξεων. Αλλά βεβαίως για σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι να το πεις αυτό.
Ο άλλος σου λέει, “ναι, εγώ ζούσα στον κόσμο μου μέχρι το 2010. Μπορεί να υπήρχε η κρίση, αλλά εγώ δεν τη ζούσα. Και αυτό που μου λες ότι απέφυγα την ασύντακτη χρεοκοπία, είναι μια θεωρία. Δεν ξέρω πως είναι η ασύντακτη χρεοκοπία”.
Ξέρετε ποτέ δεν είναι αργά να συμβούν όλα αυτά. Όποιος προκαλεί τη μοίρα του, μπορεί και να τη ζήσει. Και όποιος ξύνεται στη γκλίτσα του τσοπάνη μπορεί να τη φάει τη γκλίτσα κατακέφαλα.
Και αυτό μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Ποτέ δεν είναι αργά για το κακό. Και δεν μιλάω απειλητικά. Μιλάω ιστορικά, γιατί πρέπει να αντλούμε συμπεράσματα ιστορικά από την εμπειρία του έθνους και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να μην καταλαβαίνεις και να μην αντλείς συμπεράσματα από τις δύσκολες εμπειρίες σου ως λαός και ως έθνος.
Εμείς που αναλάβαμε το βάρος των δύσκολων αποφάσεων, εμείς που έχουμε λειτουργήσει ως διαμορφωτές και εγγυητές μιας εθνικής στρατηγικής και για τη διαχείριση της κρίσης και για την έξοδο από την κρίση τώρα, εμείς δεν είμαστε στην κυβέρνηση για να στηρίζουμε μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. - Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ή προηγουμένως μια τρικομματική κυβέρνηση με τη συμμετοχή και της ΔΗΜΑΡ.
Δεν είμαστε πουθενά χωρίς τη βούληση του ελληνικού λαού. Ο ελληνικός λαός το 2009 ψήφισε χωρίς να έχει επίγνωση της κρίσης και μπορεί κανείς να προβάλει πάρα πολλές ενστάσεις από την άποψη αυτή, με κριτήριο τη δημοκρατία και την αλήθεια. Αλλά έτσι τα έφεραν οι εξελίξεις. Το Μάιο και τον Ιούνιο του 2012 ο ελληνικός λαός ψήφισε εν γνώσει των καταστάσεων και των συνεπειών και έδωσε μια μεγάλη πλειοψηφία στη γραμμή που είχε διαμορφώσει το ΠΑΣΟΚ και στην οποία προσχώρησαν και άλλα κόμματα εκ των υστέρων, αλλάζοντας τη στάση τους κατά 180 μοίρες και περνώντας από την ευκολία της αντιμνημονιακής δημαγωγίας στην υπευθυνότητα των δύσκολων αποφάσεων.
Τα κόμματα που υποστήριξαν προεκλογικά αυτή τη λύση, ξεπέρασαν το 47% του ελληνικού λαού σε ψήφους. Αυτές είναι οι πλειοψηφίες οι οποίες μπορούν να δώσουν μια εθνική στρατηγική και μια κυβέρνηση νομιμοποιημένη. Ακόμη και μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ που τιμωρήθηκε εκλογικά από τον ελληνικό λαό, έχουμε μια κυβέρνηση η οποία έχει μια εκλογική δύναμη, η οποία ξεπερνάει το 42% που είναι ένα ευρωπαϊκό όριο πολύ υψηλό για τα δεδομένα της εποχής μας.
Άρα το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται εδώ με την εντολή του ελληνικού λαού, γιατί ο ελληνικός λαός εκφράζεται δημοκρατικά, πλουραλιστικά. Εκφράζεται μέσα από πολλές δυνάμεις και θέλει σύνθεση απόψεων, συναίνεση, συνεργασία, σύγχρονη δημοκρατία και σύγχρονο κοινοβουλευτικό πολίτευμα.
Και τώρα δεν ζητάμε τίποτα παραπάνω από αυτό που θα μας δώσει ο ελληνικός λαός, αλλά ο ελληνικός λαός πρέπει να δώσει πρώτα εθνικό χρόνο στον εαυτό του. Γι’ αυτό έχει σημασία να μη συρθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές τώρα με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Γι’ αυτό έχει σημασία να διαμορφωθεί η αναγκαία θεσμική συναίνεση γύρω από το πρόσωπο ενός Προέδρου, ο οποίος ενώνει το έθνος, λειτουργεί συμβολικά, ρυθμιστικά, χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες. Άρα δεν είναι το ζήτημα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι αρμοδιότητές του. Το ζήτημα είναι η διαστροφή των θεσμών ώστε να πάρεις ένα θεσμό συναίνεσης όπως είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να το χρησιμοποιήσεις ως μοχλό σύγκρουσης μέσα από πρόωρες εκλογές.
Κάθε βουλευτής θα ψηφίσει φανερά, θα ψηφίσει ενώπιον του ελληνικού λαού με την τηλεόραση να μεταδίδει την ψήφο του και καλούμε όλους τους βουλευτές και όλα τα κόμματα να ψηφίσουν υπεύθυνα και κατά συνείδηση.
Ο καθένας θα χρεωθεί ή θα πιστωθεί αναλόγως. Δεν λέω ότι θα εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αυτό θα το δούμε στο τέλος, λέω ότι είναι μεγάλη βλάβη των εθνικών συμφερόντων να μην εκλεγεί. Λέω ότι πρέπει να εκλεγεί. Θα δούμε τι θα γίνει. Αλλά εάν κάποιοι νομίζουν ότι προκαλώντας πρόωρες εκλογές και διαστρέφοντας το θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας θα κερδίσουν κάτι, κάνουν λάθος.
Βλέπουμε δημοσκοπήσεις οι οποίες μετρούν καταστάσεις του σήμερα χωρίς τη δυναμική του αύριο; Οι εκλογές αυτές, όπως όλες οι εκλογές, αλλά κυρίως αυτές, εάν προκληθούν τώρα πρόωρα, θα κριθούν προεκλογικά. Που σημαίνει ότι με άλλα δεδομένα ξεκινάς και με άλλα δεδομένα τελειώνεις, γιατί μέσα στις μέρες της προεκλογικής περιόδου και της αβεβαιότητας και της αμηχανίας και του αδιεξόδου, ο κάθε Έλληνας πολίτης θα κληθεί να απαντήσει σε σκληρά διλήμματα ευθύνης. Ευθύνης εθνικής, ευθύνης οικογενειακής, ευθύνης ατομικής.
Γι’ αυτό το ΠΑΣΟΚ λέει δεν είμαστε εγγυητές της κυβερνητικής σταθερότητας με τη Ν.Δ. Δεν προτείνουμε μια κυβέρνηση η οποία να αποκλείει πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να βοηθήσουν την εθνική προσπάθεια. Τους θέλαμε όλους και το ΣΥΡΙΖΑ και το Μάιο του 2012 και τον Ιούνιο του 2012. Εμείς επιμείναμε και ξαναεπιμείναμε. Εμείς αυτό που λέμε είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Παράταξη, ο τρίτος πόλος, ο πόλος της κεντροαριστεράς, του προοδευτικού κέντρου, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, είναι αυτός που σε όλες τις μεγάλες στιγμές του έθνους, έδωσε τη λύση, πήρε τις κρίσιμες αποφάσεις.
Εδώ ο προσφυγικός νομός Κιλκίς ξέρει τι σημαίνει Δημοκρατική Παράταξη, ξέρει ποια είναι η κληρονομιά και η μνήμη του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ξέρει τι σημαίνει να αναλαμβάνεις το βάρος της εθνικής ολοκλήρωσης. Και ξέρει τι σημαίνει λάθος ιστορικό και ποιες είναι οι συνέπειες του ιστορικού λάθους, που τις έχει βιώσει πάρα πολλές φορές ο τόπος αυτός.
Αυτό δεν συνιστά απειλή. Συνιστά υπόμνηση της ιστορίας. Θα μου πείτε, τι μπορεί να ξέρει από αυτό ένας πολίτης που γεννήθηκε το 1995 και που καλείται να ψηφίσει τώρα για πρώτη φορά; Η ιστορία δεν αφορά αυτούς που την έζησαν, αφορά και αυτούς που καλούνται να τη μελετήσουν, γιατί τα έθνη δεν προχωρούν με βάση τις βιωματικές μνήμες των πιο παλιών, αλλά με βάση τη γνώση και το θάρρος των νεώτερων που έρχονται και κινούν αυτά που έχουν παραλάβει από τους πατεράδες και τις μανάδες. Από τους παππούδες και τις γιαγιάδες.
Έτσι διαμορφώνονται οι εθνικές συνειδήσεις. Οι παραδόσεις και οι εθνικές και οι παραταξιακές. Εμείς είμαστε εγγυητές της εθνικής σταθερότητας και θα παίξουμε το ρόλο που θα μας αναθέσει ο ελληνικός λαός όπως και όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Και αυτή η εθνική σταθερότητα είναι και προοδευτική, γιατί είναι αυτή που διασφαλίζει τα δικαιώματα, είναι αυτά που διασφαλίζουν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, είναι αυτά που μπορούν να δώσουν δουλειά και ευκαιρίες σε όλους τους Έλληνες.
Στην πορεία προς το συνέδριο της παράταξης, το ΠΑΣΟΚ που είναι ο κορμός της παράταξης, ένα κόμμα συγκροτημένο με παράδοση, με το όνομά του, τα εμβλήματά του, τις οργανώσεις του και κυρίως με την Κοινοβουλευτική του Ομάδα την ηρωική που σηκώνει ένα τεράστιο βάρος από το 2010 και μετά, ανοίγει την αγκαλιά του και υποδέχεται και άλλους που δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Που ήταν παλιότερα, ή που δεν ήταν ποτέ, γιατί προέρχονται από άλλες πολιτικές παραδόσεις, όπως είναι η παράδοση της Ανανεωτικής Αριστεράς. Ή η παράδοση του προοδευτικού φιλελεύθερου κέντρου που δεν είχε ποτέ σχέση με το ΠΑΣΟΚ της τελευταίας δεκαετίας.
Άρα παντού υπάρχουν άνθρωποι και κυρίως υπάρχουν εκτός πολιτικής και υπάρχουν άνθρωποι που δεν είχαν προϊστορία πολιτική, που δεν έτυχε να ασχοληθούν με την πολιτική. Ήταν αφοσιωμένοι στις δουλειές τους, στις σπουδές τους, στις οικογένειές τους, στις κοινωνικές τους δραστηριότητες.
Τους θέλουμε όλους αυτούς. Τους θέλουμε όλους, αλλά προχωράμε με αυτούς που πιστεύουν, με αυτούς που είναι έτοιμοι. Αλλά τους περιμένουμε όλους μέχρι τελευταία στιγμή και στο συνέδριο και μετά το συνέδριο. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι οι εκλογές θα γίνουν το καλοκαίρι του 2016.
Αλλά εάν κάποιοι τολμήσουν να προκαλέσουν εκλογές τώρα, είμαστε έτοιμοι τώρα να δώσουμε τη μάχη αυτή με την δική σας βοήθεια, γιατί εσείς είστε οι θεματοφύλακες και η εμπροσθοφυλακή της παράταξης. Δεν πρέπει να δημιουργήσουμε την εντύπωση ενός ΠΑΣΟΚ μοναχικού, απομονωμένου, που αφήνει χώρο σε εύκολες λύσεις δήθεν αθώων σχημάτων χωρίς παρελθόν. Δεν πρέπει να αφήσουμε χώρο στον καιροσκοπισμό κάποιων οι οποίοι νομίζουν ότι το θέμα της χώρας είναι να εκλεγούν αυτοί βουλευτές.
Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία λοιπόν η παράταξη με κορμό το ΠΑΣΟΚ να συσπειρωθεί, να ανασυγκροτηθεί, να διευρυνθεί, να ενεργοποιηθεί, να μιλήσει με θάρρος, όχι ενοχικά. Δεν έχουμε κάνει τίποτα βλαπτικό και κακό για τη χώρα. Αγωνιστήκαμε να τη σώσουμε και να την προστατεύσουμε. Αγωνιστήκαμε να περάσουμε την τρικυμία της κρίσης με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Οι απώλειες είναι μεγάλες. Οι θυσίες ήταν και είναι μεγάλες, αλλά είναι οι μικρότερες δυνατές. Η άλλη λύση θα ήταν η απόλυτη καταστροφή. Κανείς δεν μπορεί να μας ενοχοποιεί. Κανείς δεν μπορεί να ζητάει από εμάς να αναλάβουμε ευθύνες που δεν μας ανήκουν. Ανήκετε, ανήκουμε όλοι σε ένα χώρο, σε μια παράταξη, σε μια παράδοση, σε ένα ρεύμα που μόνο καλό έκανε στη χώρα. Που ποτέ δεν την έβλαψε.
Και δεν ζητάμε να αναγνωριστούν ούτε οι ιστορικοί τίτλοι, ούτε το συναισθηματικό κόστος, ούτε η συμβολή μας στον αγώνα αυτό τους τελευταίους δύσκολους χρόνους, τους πέντε. Ζητάμε οι Έλληνες να προστατεύσουν τον εαυτό τους και να κάνουν επιλογές οι οποίες είναι ορθολογικές, διορατικές, χρήσιμες για τους ίδιους.
Το θέμα δεν είμαστε εμείς ούτε ως παράταξη, ούτε ως πρόσωπα. Το θέμα είναι ο λαός και ο τόπος. Η κοινωνία και ιδίως οι νεώτερες γενιές. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του συνεδρίου. Γι’ αυτά πάμε να συζητήσουμε και υπάρχει μια εντυπωσιακή κινητοποίηση ανθρώπων που δουλεύουν μαζί μας. Παραπάνω από 500 ειδικοί επιστήμονες, πολιτικοί με εμπειρία, άνθρωποι της Αυτοδιοίκησης, άνθρωποι της κοινωνίας των πολιτών, ασχολούνται με την κατάρτιση του προγράμματος, του εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης.
Και τα κλιμάκιά μας θα είναι πανταχού παρόντα σε όλους τους νομούς, σε όλους τους δήμους για να φτιάξουμε τις Νομαρχιακές και τις Δημοτικές Οργανωτικές Επιτροπές του Συνεδρίου δίπλα στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ με το ΠΑΣΟΚ πάντα να παίζει το ρόλο του και στη Βουλή και στην Αυτοδιοίκηση και στην κοινωνία, αλλά με την παράταξη στο μεγαλύτερο δυνατό πλάτος ώστε να κινητοποιήσουμε τις δυνάμεις που χρειαζόμαστε και ο τρίτος πόλος να γίνει μια πραγματικότητα που σπάει το στείρο μικρό τεχνητό διπολισμό και δείχνει την κατεύθυνση της χώρας στη νέα φάση μετά την έξοδο από το μνημόνιο και την τρόικα.
Σας καλώ λοιπόν να πάρετε μέρος σε αυτή τη μεγάλη συλλογική, εθνική και παραταξιακή προσπάθεια εδώ στο Κιλκίς, σε όλη την Κεντρική Μακεδονία. Και θα τρίβουν τα μάτια τους αυτοί που νομίζουν ότι η Δημοκρατική Παράταξη που την ονειρεύτηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου γιατί πάντα ήθελε το ΠΑΣΟΚ ταυτισμένο με την παράταξη, μπορεί να πεθάνει ή να χάσει το ρόλο του.
Αυτό το νόημα έχει αυτή η προσπάθεια. Είναι μια προσπάθεια που δεν αφορά εμάς και το ρόλο της παράταξης, αλλά αφορά τον τόπο και το μέλλον του.
Σας ευχαριστώ πολύ.
