Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014
Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, στα μέλη των Τομέων της ΚΠΕ με θέμα «Πολιτικές Εξελίξεις»
Λυπάμαι πάρα πολύ για τον πρόωρο και άδικο χαμό του Δημήτρη Στεφάνου και είχαμε σήμερα το δύσκολο καθήκον να εκφράσουμε εκ μέρους όλου του Κινήματος όλης της Παράταξης τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του, τη γυναίκα του, το παιδάκι του, τους γονείς του. Αλλά η ανθρώπινη μοίρα δυστυχώς είναι αναπόφευκτη και αυτός έφτασε στο τέλος με το κεφάλι ψηλά, δουλεύοντας καθημερινά ως γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ταγμένος σε μια υπόθεση που είναι στην πραγματικότητα υπόθεση της διαρθρωτικής αλλαγής της χώρας, της μετατροπής του κράτους σε ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος στην υπηρεσία του πολίτη, της ανάπτυξης, της κοινωνικής συνοχής. Γιατί οι πολίτες πάντα προσβλέπουν στο κράτος παρ' ό,τι του καταλογίζουν τη συνολική ευθύνη για οτιδήποτε συμβαίνει στον τόπο και για την ίδια την κρίση.
Ευχαριστώ γιατρέ μου για τον πρόλογο. Ο Τομέας Υγείας του οποίου είσαι επικεφαλής είναι από τους πιο δραστήριους. Οργανώνει πολλές εκδηλώσεις, έχει πολύ έντονη παρουσία και θέλουμε το ίδιο να γίνει σε όλους τους τομείς πολιτικής και δράσης του ΠΑΣΟΚ και της Παράταξης.
Φίλες και φίλοι, μαζευτήκαμε λίγο πριν από την πιο έντονη περίοδο των διακοπών, λίγο πριν χαλαρώσουν οι πολιτικές δραστηριότητες γιατί έχουμε πολλά μπροστά μας να κάνουμε τις επόμενες εβδομάδες, είναι πολύ πυκνός και απαιτητικός ο χρόνος και για τις παραταξιακές μας διαδικασίες και φιλοδοξίες, αλλά πρωτίστως για τον τόπο. Γιατί η Παράταξη, το ΠΑΣΟΚ, υπάρχει όχι χάριν του εαυτού του, αλλά χάριν του τόπου και του λαού.
Η χώρα, εις πείσμα όσων έχουν επενδύσει όλη τους την πολιτική υπόσταση και προοπτική στην κρίση, το Μνημόνιο, την ταλαιπωρία του λαού μας, η χώρα αλλάζει φάση. Για την ακρίβεια, η χώρα και θέλει και πρέπει και μπορεί να αλλάξει φάση. Και θα το πετύχουμε αυτό.
Γιατί έτσι θα δικαιώσουμε, όχι μόνο τις θυσίες του λαού που είναι τεράστιες και συνεχιζόμενες, αλλά και τις πολιτικές θυσίες που κάναμε εμείς, που έκανε η Δημοκρατική Παράταξη, επωμιζόμενη δυσανάλογο και άδικο βάρος.
Πριν από λίγες εβδομάδες, από πολύ λίγες εβδομάδες, η χώρα οδηγήθηκε σε μια τριπλή εκλογική αναμέτρηση, που η αντιπολίτευση την είχε αναγορεύσει σε ένα δημοψήφισμα υπέρ ή κατά της εθνικής στρατηγικής και της κυβέρνησης. Οι δημοτικές, περιφερειακές και οι ευρωπαϊκές εκλογές ανέδειξαν νέες διοικήσεις στους Δήμους και τις Περιφέρειες, εξέλεξαν τους νέους ευρωβουλευτές, κατέγραψαν ένα συσχετισμό δυνάμεων, που, όπως ερμηνεύτηκε από όλους είναι ένας συσχετισμός με τον οποίο απορρίφθηκε για μια ακόμη φορά η στρατηγική της έντασης, η γραμμή της εφόδου για την ανατροπή, την κατάληψη της εξουσίας, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στόχο, χωρίς να υπάρχει ένα προγραμματικό πλαίσιο το οποίο να είναι σαφές και ασφαλές για το λαό μας.
Το βασικό, λοιπόν, μήνυμα που εξέπεμψαν οι πολίτες, αφού τα στάθμισαν όλα πάρα πολύ καλά και σε τοπικό και σε εθνικό επίπεδο, είναι πως δεν θέλησαν να αμφισβητηθεί η εντολή και η νομιμοποίηση της κυβέρνησης συνεργασίας που είναι μια κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, μια κυβέρνηση που -σας θυμίζω- εμείς τη θέλαμε ανοιχτή εξ αρχής και πάντα σε όλες τις υπεύθυνες ευρωπαϊκού προσανατολισμού δυνάμεις του τόπου, που έπρεπε να μετάσχουν στο βάρος της ανόρθωσης της χώρας.
Φτάσαμε να είμαστε δύο τα κόμματα που σηκώνουν το βάρος αυτό, θα θέλαμε να μην έχει αποχωρήσει η ΔΗΜΑΡ, θα θέλαμε εξ αρχής να είχε αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ την πρότασή μας όπως τη διατυπώσαμε το Μάιο και τον Ιούνιο του 2012. Αλλά πάλι καλά, αν σκεφτεί κανείς ότι την πρώτη μεγάλη και δύσκολη περίοδο, την περίοδο της σχεδόν βίαιης προσαρμογής της χώρας προκειμένου να αποφύγει την κατάρρευση και την τραγωδία, ήμασταν μόνοι. Μόνοι και μοναχικοί στην προσπάθεια αυτή.
Οι τριπλές εκλογές του Μαΐου εξέπεμψαν ένα θεμελιώδες μήνυμα που είναι μήνυμα σταθερότητας. Μόνο που αυτή η σταθερότητα, δεν είναι στατική δεν είναι ουδέτερη, ο καθένας την αντιλαμβάνεται με βάση τις αξίες του, με βάση τις παραστάσεις του, με βάση τις προτεραιότητές του. Για μας -γιατί χωρίς εμάς δεν υπάρχει αυτή η σταθερότητα και αυτό το κατάλαβε ο Έλληνας πολίτης προεκλογικά- η σταθερότητα είναι προοδευτική, έχει πρόσημο και έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία αυτό να το τονίζουμε γιατί αναδεικνύει τον κεντρικό στρατηγικό ρόλο της Δημοκρατικής Προοδευτικής Σοσιαλιστικής Παράταξης στη χώρα μας.
Κάποιοι επιδιώκουν να ξεχάσουν το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου, επιχειρούν να λησμονήσουν το γεγονός ότι απέτυχαν στο στρατηγικό τους στόχο: να ρίξουν την κυβέρνηση και να οδηγήσουν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Γι' αυτό εξακολουθούν, με όσες δυνάμεις έχουν, να κάνουν καθημερινά πεντάλ στο ποδήλατο της έντασης, του διχασμού του τεχνητού διπολισμού. Και βέβαια, για να το πετύχουν αυτό, καλλιεργούν έναν πολιτικό λόγο διχαστικό και προβάλλουν συμμαχίες ετερόκλητες και αναποτελεσματικές.
Τα ετερόκλητα μέτωπα χωρίς στρατηγική συνοχή τα είδαμε να εμφανίζονται πολύ πρόσφατα με την αφορμή της μικρής ΔΕΗ, με την αφορμή του αιγιαλού, δηλαδή ενός νομοσχεδίου που δεν κατατέθηκε γιατί το ΠΑΣΟΚ είχε αποτρέψει οποιαδήποτε σχέση και σκέψη προσβολής του αιγιαλού εξ αρχής. Αλλά το χειρότερο για τη δημοκρατία, για τον τόπο, για τα πολιτικά μας ήθη, είναι ότι σε όλους τους υπολογισμούς σε όλους τους αριθμητικούς συσχετισμούς συμπεριλαμβάνονται οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, ακόμη και οι υπόδικοι, οι έγκλειστοι, χωρίς κανένα ενδοιασμό και κάποιοι αποκτούν αυθαιρέτως, από μόνοι τους, το δήθεν δικαίωμα να μιλούν στο όνομα του ΚΚΕ, που δεν έχει εξουσιοδοτήσει κανέναν να το εκφράζει.
Ο δικός μας λόγος είναι ένας λόγος εθνικής ενότητας, εθνικής υπευθυνότητας, εθνικής συστράτευσης που είναι το υπόβαθρο της προοδευτικής μας παρέμβασης και της προοδευτικής σταθερότητας για την οποία σας μίλησα προηγουμένως.
Την ώρα που οι άλλοι μιλούν για ένα ανεπεξέργαστο, πρωτόλειο δήθεν σχέδιο για την Ελλάδα μετά το Μνημόνιο και θέλουν να τη χώσουν βαθιά στην επιτήρηση της τρόικας και σε ένα νέο Μνημόνιο, γιατί χωρίς αυτό δεν υπάρχουν, εμείς μιλάμε και πάλι για την ανάγκη μιας εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης.
Αγωνιζόμαστε ώστε να μην υπάρχει καμία υποχώρηση στα μεγάλα θέματα της εξωτερικής πολιτικής -αυτό φάνηκε και χτες και προχθές με την επίσκεψη του Προέδρου Αναστασιάδη σε σχέση με το Κυπριακό και σήμερα στη συνάντηση που είχα με τον κ. Νίμιτς για το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής μας χώρας, των Σκοπίων- και βέβαια αγωνιζόμαστε για τα πολύ μεγάλα μέτωπα, τα οποία θα σας τα πω με τρεις και μόνο λέξεις:
- Όχι νέο Μνημόνιο.
- Όχι νέα μέτρα.
- Επάνοδος στη φυσιολογική και ομαλή κατάσταση μιας ευρωπαϊκής χώρας που είναι μέλος της Ευρωζώνης και έχει τις κανονικές και συνήθεις υποχρεώσεις κάθε χώρας–μέλους μιας νομισματικής Ένωσης, αλλά χωρίς αποκλίσεις και υβρίδια, όπως η τρόικα, και χωρίς διαδικασίες που ταπεινώνουν το φρόνημα των Ελλήνων και κυρίως δυσκολεύουν την Ελλάδα να ορθοποδήσει και την πραγματική μας οικονομία να αναδείξει τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα.
Στο υπόστρωμα όλων αυτών είναι πάντα η περιβόητη ιστορία του χρέους. Και δεν θέλω να μετατρέψω τη σημερινή μας συνάντηση σε μια συνάντηση τεχνικού ή σεμιναριακού χαρακτήρα, αλλά είναι τόσο απλή, μα πραγματικά τόσο απλή η υπόθεση αυτή, αρκεί να αναγνωρίσουμε εμείς οι ίδιοι αυτό που αναγνωρίζουν και καταλαβαίνουν οι αγορές: ότι το 2012 επιτεύχθηκε όχι μόνο το πιο εντυπωσιακό και μεγάλο κούρεμα στην παγκόσμια οικονομική ιστορία ένα κούρεμα 180 δισ. ευρώ σε όρους πραγματικής παρούσας αξίας, αλλά και μια εντυπωσιακή, ριζοσπαστική αναδιάρθρωση του χρέους, που το κατέστησε βιώσιμο για τα επόμενα 10 χρόνια, είπε ο κ. Ρέγκλιν, ο πιο αρμόδιος απ' όλους όταν είχε έρθει πριν από λίγες μέρες στην Αθήνα.
Μα, σε δέκα χρόνια τα δεδομένα της παγκόσμιας οικονομίας, της ευρωπαϊκής οικονομίας, της ελληνικής οικονομίας θα έχουν ριζικά αλλάξει -ελπίζουμε προς το καλύτερο- και με γεωμετρική πρόοδο θα έχουν μεταβληθεί όλα τα δεδομένα.
Έχουμε φτάσει στο σημείο η ίδια η αγορά μέσω σημαντικών εκπρόσωπων της να πιέζει και να λέει: «Δεν βλέπετε το προφανές, ότι εδώ έχουμε ένα χρέος με χαρακτηριστικά μοναδικά, που το κάνουν απολύτως εξυπηρετήσιμο και βιώσιμο; Δεν βλέπετε τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στην Ελλάδα κι άλλες χώρες, μεγάλες ευρωπαϊκές που έχουν ένα πολύ πιο δυσβάστακτο και δύσχρηστο χρέος;». Αν εμείς οι ίδιοι δεν αναγνωρίσουμε αυτή την πραγματικότητα, τότε δεν μπορούμε και να τη διαπραγματευτούμε.
Και να σας πω ποιο είναι το εμπόδιο στην αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας; Η κομματική μικροψυχία. Δεν αναγνωρίζουν τη διαρθρωτική αλλαγή που έγινε στο μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας που είναι το χρέος, επειδή αυτό στην πραγματικότητα πιστώνεται στο ΠΑΣΟΚ. Η μικροψυχία, ο μικροκομματισμός, η αδυναμία να αναγνωρίσεις στον αντίπαλο ένα σημαντικό επίτευγμα οδηγεί τελικά σε απομείωση των διαπραγματευτικών επιχειρημάτων που έχει η χώρα. Δηλαδή, προξενεί κόστος και βλάβη στον Έλληνα πολίτη, στα εισοδήματά του, στην περιουσία του. Προξενεί βλάβη στον άνεργο που δεν μπορεί να βρει δουλειά γιατί αργεί να ανακάμψει η επιχειρηματικότητα και η πραγματική οικονομία. Αυτή είναι η αλήθεια.
Δεν υπάρχει κανένα άλλο κίνητρο, κανείς άλλος λόγος να μην συσπειρωθούμε εθνικά, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, σε αυτό τον εθνικό στόχο σε αυτή την εθνική διαπραγμάτευση, που θα μπορούσε να είναι και το πρώτο ουσιαστικό βήμα επανένωσης του έθνους και υπέρβασης διαχωριστικών γραμμών, που θα πάψουν και τυπικά να ισχύουν σε λίγο, γιατί πώς θα μιλάμε για Μνημόνιο και Αντιμνημόνιο όταν θα πάψει να υπάρχει το Μνημόνιο ως ειδικό καθεστώς για μια χώρα, όπως η Ελλάδα.
Θέλω, μιλώντας στο στελεχικό δυναμικό της Παράταξης του ΠΑΣΟΚ, στους Τομείς, στους ανθρώπους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της καθημερινής κοινοβουλευτικής και κομματικής δουλειάς, να σας πω με πλήρη γνώση και συνείδηση αυτού που σας λέω, ότι σημειώστε τρία πράγματα που είχα την τύχη και την τιμή να πω εκ μέρους σας δημόσια και τα οποία θα γίνουν όλα, με τη σειρά που έχουν ειπωθεί και θέλω να τα υπογραμμίσω για να τα θυμάστε και εσείς και αυτοί που λόγω μικροψυχίας οδηγούνται σε αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας και δεν στρατεύονται στην υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος.
- Πέρσι το Σεπτέμβριο όσο ήμουν στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, σε μια συνέντευξή μου στο Reuters, είχα πει ότι «το ελληνικό χρέος με την αναδιάρθρωσή του έχει καταστεί απολύτως βιώσιμο και εξυπηρετήσιμο» και ότι «θα γίνουν, μόλις πετύχουμε το πρωτογενές πλεόνασμα οι αναγκαίες παραμετρικές αλλαγές, που σημαίνουν στην πραγματικότητα νέο κούρεμα» και ότι «στην ουσία το δίλημμα δεν είναι κούρεμα ή μη κούρεμα, είναι πως εμφανίζονται τα πράγματα. Εάν θα τα εμφανίσεις με ένα τρόπο δήθεν επιθετικό, λαϊκιστικό, δήθεν ριζοσπαστικό που σε φέρνει αντιμέτωπο με όλη την Ευρώπη, με όλες τις χώρες, με όλα τα Κοινοβούλια και με όλες τις αγορές ή αν θα το εμφανίσεις με ένα τρόπο οργανωμένο, συγκροτημένο, ήπιο, υπεύθυνο που θα υποστηριχθεί από όλους εκείνους που μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο και στα κράτη-μέλη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στους μηχανισμούς τους διεθνείς που παίζουν καθοριστικό ρόλο». Έτσι θα γίνει.
- Είπα στη συνέχεια από το βράδυ των εκλογών ότι «πρέπει να αλλάξει ο τρόπος της επαφής μας με την τρόικα» ότι «η τρόικα πρέπει να σταματήσει τη συνεχή, τη διαρκή και έντονη παρουσία της στην Αθήνα, την παρουσία της σε όλα τα Υπουργεία, σε όλες τις Υπηρεσίες. Πρέπει να αλλάξει το σκηνικό, γιατί αυτό δεν είναι μόνο συμβολισμός, είναι μια ολόκληρη αντίληψη μια ολόκληρη νοοτροπία από την πόλη, την αλλαγή του κλίματος στην αλλαγή της σελίδας συνιστά εκδήλωση σεβασμού απέναντι στις θυσίες των Ελλήνων και στα επιτεύγματά μας τα δημοσιονομικά και τα διαρθρωτικά. Και αυτό θα γίνει.
- Και το τρίτο που σας υπενθυμίζω ότι έχουμε πει μαζί, είναι ότι η Ελλάδα βγήκε στις αγορές με εντυπωσιακά καλούς όρους, με επιτόκιο το οποίο είναι απολύτως συγκρίσιμο με το επιτόκιο με το οποίο μας δανείζει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα μικρά επιτόκια αυτά που μας επιτρέπουν να έχουμε ένα χαμηλό χρέος τώρα, ένα διαχειρίσιμο χρέος, τα επιτόκια του μέσου όρου 2% που είναι πραγματικά εντυπωσιακά οφείλονται στα πολύ μικρά ευρωπαϊκά επιτόκια, όχι στα μικρά επιτόκια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Είχαμε προηγηθεί στην ένταξη στο Μνημόνιο σε σχέση με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και ανοίξαμε δρόμους, σε σχέση με τις χώρες αυτές. Η Ιρλανδία δεν είχε το τριπλό πρόβλημα που είχαμε εμείς -πρόβλημα χρέους, πρόβλημα ελλείμματος και πρόβλημα ανταγωνιστικότητας και πρόβλημα Τραπεζών κατά συνέπεια- είχε στην πραγματικότητα μόνο ένα πρόβλημα Τραπεζών. Και κατάφερε να βγαίνει πρώτη, γιατί είχε πιο ρηχό πρόβλημα, από την επιτήρηση και το Μνημόνιο.
Λέει τώρα και επιχειρεί να κάνει αυτό στο οποίο έχω εδώ και πολύ καιρό αναφερθεί: επιχειρεί να πληρώσει προκαταβολικά και ταχύτερα τις οφειλές της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προκειμένου να απαλλαγεί από την παρουσία του και να επανέλθει στην κανονικότητα μιας χώρας για την οποία δεν υπάρχει τρόικα, δεν υπάρχει συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αλλά υπάρχουν μόνο οι ευρωπαϊκές διαδικασίες και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Σημειώστε το κι αυτό.
Βεβαίως χρειάζεται ευρωπαϊκή συναίνεση. Γιατί οι δανειστές πρέπει να ικανοποιούνται ισομερώς, αλλά κρατήστε το γεγονός ότι υπάρχει μια ολοκληρωμένη στρατηγική με αρχή, μέση και τέλος. Και τώρα είμαστε λίγο πριν από το πραγματικό τέλος αυτής της στρατηγικής.
Αυτό τι σημαίνει φίλες και φίλοι; Σημαίνει ότι όταν το ΠΑΣΟΚ, όταν η Παράταξη λέει απευθυνόμενη σε φίλους και εχθρούς ότι «δεν έχουμε στρατηγική αμφιταλάντευση», το εννοεί. Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ποτέ στρατηγική αμφιταλάντευση. Μπορεί να υπήρχαν και να υπάρχουν στελέχη μας, που σηκώνουν ένα πολύ μεγάλο ψυχικό και συναισθηματικό βάρος, είναι δύσκολο να μετέχεις στη λήψη σκληρών αποφάσεων που σε αποκόπτουν από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας από προνομιακά σου ακροατήρια, αλλά είναι άλλο η προσωπική δυσκολία, αγωνία, αμφιθυμία.
Πολλές φορές είναι τελείως διαφορετικός και ο προσωπικός τυχοδιωκτισμός για όσους δεν έχουν το σθένος ή προτάσσουν άλλα κριτήρια και διαφορετικό πράγμα η στάση του χώρου, της Παράταξης, η στρατηγική σταθερότητα, όχι αμφιταλάντευση, είναι το χαρακτηριστικό μας και είναι αυτό που μας δίνει το ηθικό δικαίωμα να λέμε ότι σε εμάς οφείλεται η χάραξη της συνολικής εθνικής στρατηγικής που κάποιοι άλλοι υπηρετούν τώρα, αφού πέρασαν με ευκολία και χαρά την αντιμνημονιακή τους φάση.
Αυτό όμως μας επιτρέπει και μας νομιμοποιεί να μιλάμε με μεγαλύτερη άνεση για τις αναγκαίες προσαρμογές, για βελτιώσεις. Να ελέγχουμε την αποτελεσματικότητα κάθε μέτρου που έχει αποφασιστεί. Γι' αυτό έχουμε πολλά μέτωπα ανοιχτά ταυτόχρονα.
Έχουμε ανοιχτό το μέτωπο κατά του λαϊκισμού, της δημαγωγίας, του ψέματος γιατί περί αυτού πρόκειται. Κάποιοι νομίζουν ότι το να είσαι προοδευτικός, αριστερός σημαίνει ότι δικαιούσαι να λες με πλήρη ασυλία ψέματα, ανακρίβειες, αοριστίες, να δίνεις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Αυτό είναι ο μεγάλος εθνικός κίνδυνος. Αυτό είναι το πρώτο μέτωπό μας.
Αλλά εξίσου σημαντικό είναι το μέτωπο που έχουμε κατά του νεοφιλελευθερισμού του συρμού και θέλουμε το μέτωπο αυτό να είναι ένα μέτωπο πανευρωπαϊκό. Αυτό είναι το καθήκον των Ευρωπαίων Δημοκρατών και Σοσιαλιστών. Δύσκολο, γιατί δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι υπάρχουν κάποιες αντιλήψεις που κυριαρχούν διεθνώς και πανευρωπαϊκά, αλλά για μας ο νεοφιλελευθερισμός του συρμού είναι εξίσου σημαντικό μέτωπο με το μέτωπο κατά του λαϊκισμού, του ψέματος και της δημαγωγίας.
Έχουμε κι ένα μέτωπο με αυτούς που είναι διανοητά μυωπικοί και δεν καταλαβαίνουν το προφανές, όχι για λόγους αξιακούς, ιδεολογικούς, ιστορικούς, αλλά επειδή τους φαίνεται ευκολότερο να ακολουθούν την πεπατημένη, να πηγαίνουν με βάση κάποιες οδηγίες.
Και βέβαια έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε ποια είναι τα μείζονα, οι μεγάλοι εθνικοί στρατηγικοί στόχοι και ποια είναι τα ελάσσονα. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ποιοι είναι οι μεγάλοι αδιατάρακτοι, σταθεροί στόχοι και ποιες είναι οι επιμέρους κινήσεις που πρέπει και μπορούν να γίνουν.
Γι' αυτό λέω σε όλους: δεν δεχόμαστε μαθήματα διαπραγμάτευσης. Παρακολουθώ ένα περίεργο «συνασπισμό» ημιακροδεξιών δήθεν διαμορφωτών της κοινής γνώμης και αναλυτών, που λένε «μα, τώρα, όσες φορές πήγαμε να το παίξουμε σκληροί στην τρόικα χάσαμε και τρέχαμε και παρακαλούσαμε από πίσω της. Και ο Βενιζέλος τι έκανε; Έδιωξε την τρόικα στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2011από το γραφείο του και μετά έτρεχε και την παρακαλούσε να γυρίσει». Τους συνιστώ να κάνουν το ίδιο για να πετύχουμε την οριστική και τελική έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο και την κρίση.
Γιατί ναι, πράγματι, δεν μπορούσαμε το Σεπτέμβριο του 2011 να πάρουμε νέα δημοσιονομικά μέτρα, φορολογικά, ασφαλιστικά, δεν μπορούσαμε να πάρουμε μέτρα που ταλαιπωρούν τον κόσμο με αδικίες, χωρίς να έχουμε καν ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο αναφοράς, χωρίς να έχουμε πάρει το δάνειο που χρειάζεται, χωρίς να έχουμε πάρει το κούρεμα που χρειάζεται, χωρίς να έχουμε διασφαλίσει την ανασυγκρότηση του τραπεζικού συστήματος, δηλαδή χωρίς να έχουμε διασφαλίσει την πλήρη προστασία των καταθέσεων των Ελλήνων, των αποταμιεύσεων.
Αυτό το πετύχαμε όμως. Και ξέρετε ότι το πετύχαμε με το ελάχιστο δυνατό κόστος και το πετύχαμε μέσα σε λιγότερο από 45 μέρες, από τις αρχές Σεπτεμβρίου μέχρι το τέλος Οκτωβρίου του 2011. Και θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί τελείως διαφορετικά τα πράγματα αν ήμασταν συνεπείς στην προώθηση της πολιτικής μας.
Το πετύχαμε –λέει- με το χαράτσι το οποίο κανείς δεν τόλμησε ποτέ να αμφισβητήσει, πολλοί το θυμούνται ως το απλούστερο και δικαιότερο μέτρο που είχε ένα κόστος ελάχιστο -2 δισ. ευρώ- σε σχέση με τα μέτρα που έχουν συνολικά ληφθεί. Ξέρετε πόσα είναι τα μέτρα που έχουν ληφθεί; Υπερβαίνουν σε ονομαστική αξία τα 80 δισ. ευρώ. Το Νοέμβριο του 2012, για να επανέλθουμε εκεί που ήμασταν το Μάρτιο του 2012 -γιατί χάσαμε χρόνο λόγω των διπλών εκλογών- αναγκαστήκαμε να συμφωνήσουμε μέτρα μόνο για μια χρονιά 14 δισ. ευρώ.
Και τώρα πάλι η παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ είναι αυτή που εκλογικεύει τον ΕΝΦΙΑ, η δική μας παρέμβαση είναι αυτή που οδήγησε στη διόρθωση των αντικειμενικών αξιών και σε άλλες διορθώσεις. Ή μήπως δεν είναι προφανές ότι όταν παίρνει κανείς φορολογικά μέτρα υπό την πίεση των περιστάσεων για να υπηρετήσει άμεσους, δύσκολους δημοσιονομικούς στόχους βεβαίως και θα κάνει αδικίες γιατί μόνο ένα ενιαίο σύστημα σταθερό, απλό, μπορεί να αναδείξει τα προβλήματα και να σου επιτρέψει να εξομαλύνεις καταστάσεις. Και είναι η ώρα τώρα αυτό να γίνει.
Γιατί δεν θέλει πολύ μυαλό για να παραδεχτεί κανείς ότι η φορολογία του πετρελαίου θέρμανσης δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Και τι είναι αυτό που θα μας απαγορεύσει να λέμε αυτό που λέει κάθε καλόπιστος, σκεπτόμενος άνθρωπος, αυτό που βιώνει κάθε πολίτης, κάθε οικογένεια; Ή, τι είναι αυτό που θα μας απαγορεύσει να πούμε ότι πρέπει πραγματικά να γενικευτεί το σύστημα των συμψηφισμών για να διευκολυνθεί η ζωή των ανθρώπων; Ή, πρέπει να εφαρμοστεί πράγματι το μέτρο της απαλλαγής των πολύ μικρών επιχειρήσεων από το ΦΠΑ ή να απλουστευτεί ο τρόπος υποβολής των σχετικών συγκεντρωτικών δηλώσεων;
Ξέρουμε πάρα πολύ καλά τι θέλουμε να κάνουμε και πως. Στη Δημόσια Διοίκηση ο στόχος μας είναι να ενεργοποιήσουμε όλο το προσωπικό προς την κατεύθυνση ενός κράτους που λειτουργεί, που είναι αποτελεσματικό, που προσφέρει στον πολίτη υπηρεσίες, ασφάλεια και ως ρυθμιστικό κράτος και ως κοινωνικό κράτος.
Αλλά αυτό δεν ισχύει. Γιατί όταν διαχέεται ο φόβος και η ανασφάλεια, όταν αλλάζουν οι προτεραιότητες και οι προτεραιότητες είναι η προστασία του ίδιου του προσωπικού, γιατί νιώθει ότι υφίσταται μια επίθεση και όχι η υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος και η εξυπηρέτηση του πολίτη, πρέπει να βρεις τρόπους να λύσεις παρεξηγήσεις, να εκλογικεύσεις κάποιες ρυθμίσεις, να επαναφέρεις στην κοίτη της όλη αυτή την προσπάθεια, που είναι μια προσπάθεια πραγματικά εθνική, που τη στηρίζει η κοινωνία η οποία όμως θέλει αντάλλαγμα, θέλει πραγματικά να βλέπει ότι έχει ένα κράτος που λειτουργεί καλύτερα και όχι χειρότερα από ό,τι το 2010.
Και αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση προσχώρηση σε συντεχνιακές προσεγγίσεις. Καταγγέλλουμε κάθε συντεχνιακή λογική, αλλά αρνούμαστε και κάθε λογική ισοπέδωσης και απαξίωσης των δημοσίων υπαλλήλων και του προσωπικού της Δημόσιας Διοίκησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Είμαστε σθεναρά υπέρ της αξιοκρατίας και της αξιολόγησης. Αλλά είμαστε κατά του αυτοματισμού και των τυχαίων αποτελεσμάτων. Μπορούμε να βρούμε τις λύσεις που έχουμε υπόψη μας, να τις συμφωνήσουμε, να δούμε τα διεθνή δεδομένα και με ένα τρόπο ήπιο, διαφανή, σε συνεννόηση με όλη την κοινωνία να προχωρήσουμε χωρίς να χρειαζόμαστε τερτίπια, έχοντας πολύ καθαρούς στόχους και έχοντας κάνει καλούς λογαριασμούς με όλους όσοι ενδιαφέρονται και με τους εργαζόμενους, αλλά και με τους πολίτες.
Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ για να πούμε αυτό που έχουμε πει ότι η αγορά εργασίας στην Ελλάδα έχει αλλάξει ριζικά και δεν χρειάζονται και δεν θα γίνουν ανεκτές από εμάς άλλες αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς. Δεν θέλει πολύ μυαλό για να πει κανείς ότι όταν οι μικροί εργοδότες, οι μικρές επιχειρήσεις, δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους στα ασφαλιστικά ταμεία για να σώσουμε τα ασφαλιστικά ταμεία πρέπει να πάμε σε μια νέα γενιά ρυθμίσεων, οι οποίες είναι εφικτές και εξυπηρετήσιμες από την ίδια την οικονομία από την ίδια την αγορά.
Και βέβαια το ίδιο ισχύει για τα μεγάλα θέματα που αφορούν τη σχέση της οικονομίας και της κοινωνίας με το τραπεζικό σύστημα, το ίδιο ισχύει για τον αγώνα που δώσαμε ώστε να διατηρηθεί το καθεστώς σε σχέση με τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, το ίδιο ισχύει για την προστασία των οφειλετών μέσα από ένα νομοθετικό πλέγμα που είναι ίσως το πληρέστερο στην Ευρώπη. Η Κύπρος τώρα ετοιμάζει κάτι παρόμοιο.
Και φυσικά ο μεγάλος στόχος είναι οι τράπεζες να νιώσουν ασφαλείς και να μπουν δυναμικά στην κύρια αποστολή τους που είναι η χρηματοδότηση των επιχειρήσεων και της ανάπτυξης, δηλαδή της απασχόλησης των θέσεων εργασίας. Γιατί παρουσιάσαμε ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης προεκλογικά και θα το ξαναπαρουσιάσουμε με περισσότερες λεπτομέρειες τώρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, με κορμό την απασχόληση, με ύπατο κριτήριο το πόσες θέσεις εργασίας δημιουργεί.
Για πρώτη φορά η Διεύθυνση Μελετών μιας μεγάλης τράπεζας, της Εθνικής Τράπεζας που είναι η ιστορική τράπεζα στη χώρα μας, παρουσίασε μελέτη για την αγορά εργασίας, που λέει ότι τα δυο τελευταία τρίμηνα έχουμε θετικό ισοζύγιο στην αγορά εργασίας, οι θέσεις που δημιουργούνται είναι περισσότερες από τις θέσεις που χάνονται και για πρώτη φορά τεκμηριώνει τη δυνατότητα δημιουργίας 750.000 θέσεων εργασίας τα επόμενα έξι χρόνια.
Φανταστείτε αν αυτό το στηρίξουμε μέσα από την ολοκληρωμένη συμφωνία οριστικής εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο, πόση μεγάλη σημασία θα είχε να εστιάσουμε σε αυτό, να το μετατρέψουμε αυτό σε ένα πραγματικό εθνικό όραμα, που αφορά κάθε οικογένεια, κάθε νέο άνθρωπο στη χώρα μας.
Και βέβαια ας θυμηθούμε τι θα συνέβαινε στην λειτουργία της αγοράς χωρίς τις παρεμβάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, που είναι ο εγγυητής και ο προστάτης της εφαρμογής της εθνικής στρατηγικής; Ποια ιστορία να πρωτοθυμηθούμε; Την ιστορία με το γάλα; Την ιστορία με τις Κυριακές; Την ιστορία με τις λαϊκές αγορές; Μπορούμε να θυμόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι μια ιστορία! Για να καταλάβετε τι σημασία έχουν οι παρεμβάσεις και οι προτάσεις των βουλευτών μας.
Και το ίδιο ισχύει φυσικά για την κοινωνική μέριμνα και ευαισθησία για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, για τις παρεμβάσεις μας στο χώρο της υγείας Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας, για τους αναπήρους. Το ίδιο ισχύει με τη συνολική μας πρόταση για τα μέτρα προστασίας των ανέργων και για τη δημιουργία του Κυβερνητικού Συμβουλίου Απασχόλησης, που πρέπει να κάνει τώρα μια θα έλεγα εθνικού στρατηγικού χαρακτήρα συνεδρίαση, με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων και από το κράτος και από τους παραγωγικούς φορείς.
Είναι σημαντικό να έχεις ένα πλέγμα προστασίας για τους πάντες. Είναι πραγματικά άδικο να μην υπάρχει μια λύση για ανθρώπους που έχουν δουλέψει αρκετά χρόνια στο Δημόσιο χωρίς αυτά να έχουν αναγνωριστεί ασφαλιστικά. Είναι ηθική υποχρέωσή μας να λύνουμε τέτοια προβλήματα.
Και παράλληλα είμαστε σταθεροί και αμετακίνητοι στην πολιτική των διαρθρωτικών αλλαγών με κορμό τη διαφάνεια και την προστασία των θεσμών. Γι' αυτό έχει σημασία τώρα να πούμε σε όλους τους τόνους, να θυμίσουμε ότι όποιος παίζει με τους θεσμούς, όποιος επιχειρεί να μετατρέψει τους θεσμούς σε όργανο μικροκομματικής πολιτικής, πληρώνει τελικά το κόστος, σαν να υπάρχει μια περίεργη μεταφυσική των θεσμών που σε εκδικείται όταν παίζεις με τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Κι αυτό φυσικά αφορά και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι μια άσκηση αντοχής των βουλευτών που ανήκουν σε διάφορα κόμματα ή είναι ανεξάρτητοι. Είναι μια θεσμική υποχρέωση να διασφαλίσουμε τη σταθερότητα και να μη μετατρέψουμε το θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας σε θεσμό διχασμού και ανασφάλειας, ενώ είναι ο θεσμός της εθνικής ενότητας και του αισθήματος ασφάλειας και αξιοπρέπειας για όλους τους πολίτες.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, παραλείποντας όλα τα διεθνή που συμβαίνουν στον κόσμο και αναδεικνύουν την Ελλάδα ως μια όαση σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, πρέπει να τοποθετήσουμε τους μεγάλους μας στόχους σε σχέση με τη Δημοκρατική Παράταξη. Την Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη; Τη Δημοκρατική Προοδευτική Σοσιαλιστική Παράταξη; Την Ελληνική Σοσιαλδημοκρατία; Την Κεντροαριστερά; Τα ονόματα είναι πολλά. Η ουσία είναι μία: πως πρόκειται για την Παράταξη που κατέχει την κεντρική θέση στο πολιτικό φάσμα, για την Παράταξη που διαχρονικά, ιστορικά υπηρέτησε το εθνικό συμφέρον, για την Παράταξη που όταν έλειψε από το πολιτικό προσκήνιο, η χώρα οδηγήθηκε σε περιπέτειες και σε αδιέξοδα.
Γι' αυτό πρέπει να τιμήσουμε το σχήμα της Ελιάς. Γιατί το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν είναι φυσικά επαρκές ή ικανοποιητικό, αλλά είναι εξαιρετικά πυκνό, μας επιτρέπει τώρα να συζητάμε με άλλους όρους. Είναι ένα αναγκαστικό ποσοστό, το οποίο όμως όλοι το εισέπραξαν όπως έπρεπε να το εισπράξουν, ως μια επιτυχία γιατί οδήγησε στην απόκρουση της στρατηγικής διάλυσης των πάντων και προχωράμε τώρα στη λογική της συσπείρωσης, ξεκινώντας από τους φίλους μας και εταίρους μας της Ελιάς, στο διάλογο με την ΔΗΜΑΡ. Κάλιο αργά, παρά ποτέ. Ας ξεχάσουμε αυτά που είχαμε εισπράξει ως απαντήσεις, ο λαός αξιολόγησε τις συμπεριφορές και βέβαια όλα αυτά έχουν πάντα ως κορμό, ως οργανωτικό άξονα, το ΠΑΣΟΚ. Γιατί το ΠΑΣΟΚ, πάντα έτσι το θέλησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως ένα κόμμα της Παράταξης, ένα κίνημα που αγκαλιάζει όλο το εύρος της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, αλλά χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς παραγοντισμούς.
Γιατί έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να ξαναγνωριστούμε και με την κοινωνική μας βάση, να της δώσουμε το λόγο, να τη σεβαστούμε, να τη μετρήσουμε, να δούμε το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή σε τι κατάσταση βρίσκεται σε σχέση με την κοινωνική και εκλογική του βάση και με την οργανωμένη κομματική του βάση και το ίδιο ισχύει και με όλους τους άλλους: Κόμματα, Κινήσεις, ομάδες, πρόσωπα.
Έχει λοιπόν πολύ μεγάλη σημασία αυτό το προσκλητήριο συσπείρωσης των στελεχών και των μελών χωρίς αποκλεισμούς με απόλυτο σεβασμό, με ισοτιμία και εν τέλει το προσκλητήριο αυτοργάνωσης της βάσης, όπου φυσικά τα οργανωμένα μέλη και οι Οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ είναι ο πυρήνας. Αλλά γύρω από τον πυρήνα πρέπει να συσπειρωθούν κι άλλοι για να δούμε ποιοι είμαστε μέσα στην κοινωνία των πολιτών.
Και είμαστε, όπως φάνηκε και στην υπόθεση των ευρωεκλογών, όπως φάνηκε από το εξαιρετικό ψηφοδέλτιό μας από τις επιδόσεις των υποψηφίων, από τη συστράτευση ανθρώπων που δεν είχαν κανένα λόγο να σηκώσουν βάρος για την ευθύνη του ΠΑΣΟΚ, ενώ οι ίδιοι δεν είχαν καμία συμμετοχή στα κυβερνητικά του πεπραγμένα.
Αυτός λοιπόν ο οργανωτικός άξονας ο ιστός του ΠΑΣΟΚ ξεκινάει από τους Τομείς, από τους Τομείς της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, από τους Τομείς πολιτικής, από τους Τομείς δράσης. Πρέπει τώρα να ξαναδούμε συνολικά τη σχέση μας με όλους τους χώρους.
Είμαστε περήφανοι για τις επιδόσεις μας στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ έχει πολύ σημαντική παρουσία στους Δήμους. Το 1/3 των Δήμων βρίσκεται κάτω από τη διοίκηση καταξιωμένων παλαιότερων ή νεώτερων αυτοδιοικητικών στελεχών του χώρου μας. Στις Περιφέρειες θα μπορούσαμε να έχουμε πολύ πιο σημαντική παρουσία. Οι πολιτικές συμπτώσεις είναι αυτές που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα, αλλά και η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Όπου βρέθηκε σε δίλημμα μεταξύ υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ και υποψηφίου της Νέας Δημοκρατίας, δεν είχε δισταγμό: ψήφισε τον υποψήφιο της Νέας Δημοκρατίας. Ο στρατηγικός αντίπαλος είναι το ΠΑΣΟΚ, είναι η Δημοκρατική Παράταξη!
Αλλά υπάρχει ένας κόσμος ολόκληρος, έτοιμος να βοηθήσει την Παράταξη σεβόμενος την αυτονομία του στο χώρο της Αυτοδιοίκησης. Και το ίδιο συμβαίνει και με τα συνδικαλιστικά στελέχη, γιατί ξέρουμε ότι υπάρχει ένας κόσμος που μετεωρίζεται, που δεν ψηφίζει ΠΑΣΟΚ στις εκλογές από το 2012 και μετά, αλλά που ψηφίζει τις παρατάξεις μας στον ευρύτερο συνδικαλιστικό χώρο. Κι αυτό είναι κάτι που στέλνει μηνύματα, που κάτι σημαίνει.
Σημαίνει ότι δεν έχει διαμορφωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως μια Παράταξη. Εξακολουθεί να είναι ένα όχημα συγκυριακό, το οποίο έχει τροφοδοτηθεί από τις θυσίες του ελληνικού λαού και βεβαίως από τις συνήθειες της Μεταπολίτευσης την οποία καταγγέλλει ως κάτι πάρα πολύ κακό, αλλά επαγγέλλεται τη διατήρηση και την επαύξησή της. Αυτή είναι η μεγάλη αντίφαση του πολιτικού ψέματος, μέσα στο οποίο προσπαθούν κάποιοι να κρατήσουν εγκλωβισμένο ένα τμήμα του ελληνικού λαού.
Γι’ αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να κινητοποιηθούν τα στελέχη μας, εσείς δηλαδή, αλλά και όλοι οι άλλοι που δεν είναι στην αίθουσα αυτή και που έχουν μια ιστορική πολιτική σχέση με το Κίνημα, με την Παράταξη.
Έτσι θα φτάσουμε στο Συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης, με στόχο φυσικά η χώρα να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να κερδίσουμε το χρόνο που χρειαζόμαστε για την οικονομία, την κοινωνία και το κράτος. Αλλά τα κόμματα είναι πάντα αξιόμαχοι μηχανισμοί και αυτό ισχύει φυσικά ακόμη πιο έντονα για τις Παρατάξεις που έχουν ιστορικό βάρος και διαδρομή.
Η Εθνική Οργανωτική Επιτροπή θα συνεδριάσει στο τέλος Αυγούστου, έτσι ώστε να πάμε με την Εθνική Οργανωτική Επιτροπή εν λειτουργία και στον εορτασμό της 3ης του Σεπτέμβρη και στην Έκθεση, αλλά και σε ένα Σεπτέμβρη, ο οποίος είναι καθοριστικός μήνας για τις εξελίξεις.
Και οι Τομείς μας, οι Νομαρχιακές μας Επιτροπές, οι Περιφερειακές μας Επιτροπές φυσικά πρέπει να πρωτοστατήσουν στην αυτοοργάνωση και στην διακλάδωση της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής σε περιφερειακό, τοπικό και τομεακό επίπεδο. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τις σημαντικές μεθόδους οργάνωσης, αυτό ισχύει και για το διαδίκτυο, ισχύει και για τα κοινωνικά κινήματα, ισχύει για όλους εκείνους που δραστηριοποιούνται στο χώρο των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και της Κοινωνίας των Πολιτών.
Βεβαίως, κάποιοι νομίζουν ότι μπορεί να πάμε σε μια νέα εποχή για τα κόμματα, για τους πολιτικούς και για την πολιτική. Τα κόμματα ιστορικά έχουν αξιακή ταυτότητα, παράδοση, έχουν προγραμματικές αναφορές. Εμείς με υπερηφάνεια δηλώνουμε την ένταξή μας στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, στους Ευρωπαίους Δημοκράτες και Σοσιαλιστές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με υπερηφάνεια μιλάμε για την ιστορική διαδρομή και διαδοχή μιας Παράταξης που έχει συμβάλλει στη διαμόρφωση του νέου ελληνικού κράτους, της κοινωνίας, της οικονομίας, του έθνους.
Υπάρχουν κάποιοι άλλοι τώρα που νομίζουν ότι τα κόμματα είναι μια μεγάλη επικοινωνιακή καμπάνια, είναι μια καμπάνια προώθησης ενός νέου προϊόντος και κινούνται με βάση αυτό: τη δημιουργία εντυπώσεων, την απουσία προγραμματικού λόγου, το κλείσιμο του ματιού σε κάποιους που έχουν εκλογικές βλέψεις και μετράνε τοπικούς εκλογικούς συσχετισμούς και προοπτικές μέσα από ένα σύστημα εκλογικό, το οποίο έχει πολύ γνωστά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά, που προσιδιάζουν στην εποχή πριν από την κρίση.
Δεν θα μας δελεάσει αυτή η αντίληψη περί πολιτικής, δηλαδή μια αντίληψη που καταγγέλλει την ίδια την πολιτική, μια αντίληψη περί κόμματος που καταγγέλλει το κόμμα, μια αντίληψη αλαζονική, βαθιά αλαζονική. Το ΠΑΣΟΚ έχει υποστεί πολλές αλαζονικές επιθέσεις και οι εξελίξεις μεσούσης της κρίσης έχουν δείξει ότι όποιος φέρεται αλαζονικά απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Παράταξη, στο τέλος χάνει. Αυτό δεν θέλω να το εκλάβει κανείς ως μια προειδοποίηση, αλλά πάντως καλό είναι να μελετάμε και να κατανοούμε ποιες είναι οι εξελίξεις, οι συσχετισμοί και οι προοπτικές.
Τώρα όμως το στοίχημα είναι πάρα πολύ συγκεκριμένο. Έχουμε μεγάλους εθνικούς στόχους, μεγάλους παραταξιακούς στόχους και λίγο χρόνο μέχρι το Συνέδριο. Το τοποθετήσαμε στα τέλη του Οκτώβρη γιατί θέλουμε να εντείνουμε και τη δική μας προσπάθεια, να δώσουμε ένα κίνητρο σε όλους. Εσείς λοιπόν πρέπει να πρωτοστατήσετε σε αυτό, γιατί οι Τομείς είναι αυτοί που παράγουν πολιτικές ιδέες, που διατυπώνουν προτάσεις προγραμματικές, που έχουν δικτύωση οργανωτική.
Και από εσάς πρέπει να ξεκινήσουμε όλη αυτή τη μεγάλη προσπάθεια, ώστε να εμφανίσουμε μια αντιπροσωπευτική, αξιόπιστη Εθνική Οργανωτική Επιτροπή του Συνεδρίου της Παράταξης, να ξεκινήσουμε την αυτοοργάνωση που σε πολύ μεγάλο βαθμό θα είναι η δραστηριοποίηση ανθρώπων με διαδρομή στην Παράταξη, αλλά σε ένα νέο ρόλο και βέβαια να ξαναοργανώσουμε και να ξαναδέσουμε τη σχέση μας με την κοινωνία που είναι πάντα η πηγή, μέσα από την οποία ξεκινούν και στην οποία καταλήγουν τα πάντα.
Σας ευχαριστώ πολύ.
