Σάββατο, 8 Δεκεμβρίου 2012
Ομιλία του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου,
στη συνεδρίαση της Νομαρχιακής Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου, Α’ & Β’ Θεσσαλονίκης
Φίλες και φίλοι χαίρομαι πραγματικά γιατί μετά από καιρό βρισκόμαστε ξανά στην Θεσσαλονίκη, στην πόλη μας, ακριβώς για να ξεκινήσουμε σήμερα από εδώ την συγκρότηση των Νομαρχιακών Οργανωτικών Επιτροπών του Συνεδρίου, καθώς το Σάββατο στην Αθήνα η Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή συνεδρίασε για πρώτη φορά και ξεκίνησε επίσημα τις διαδικασίες για το συνέδριό μας, το οποίο γίνεται μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες για τη χώρα και την Παράταξη.
Αλλά θεωρούμε πως η πραγματοποίησή του, το Φεβρουάριο, θα δώσει σε όλους εμάς την ευκαιρία να εκφραστούμε σε όλα τα μέλη και τους φίλους της Παράταξης, θα εδραιώσει την παρουσία μας, θα μας επιτρέψει να διαδραματίσουμε καθοριστικό ρόλο, στη διαμόρφωση του ευρύτερου χώρου της προοδευτικής δημοκρατικής Παράταξης, της Κεντροαριστεράς, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και κυρίως θα επιβεβαιώσει το ρόλο του ΠΑΣΟΚ ως εγγυητή της κυβερνητικής και πολιτικής σταθερότητας και της εφαρμογής μιας εθνικής στρατηγικής που είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει η χώρα για να βγει οριστικά από την κρίση.
Μετά από τη συνεδρίαση αυτή στην Αθήνα, θεώρησα αυτονόητη υποχρέωσή μου να είμαι παρών εδώ σήμερα που συγκροτούνται οι Νομαρχιακές Επιτροπές στην Α' και στη Β’ εκλογική Περιφέρεια της Θεσσαλονίκης και αύριο θα κάνω το ίδιο στις Σέρρες. Στόχος μας είναι μέχρι το τέλος της εβδομάδας που έρχεται, μέχρι δηλαδή τη μεθεπόμενη Δευτέρα να έχουν συνεδριάσει οι Νομαρχιακές μας Επιτροπές που θα επιφορτιστούν με την οργάνωση του Συνεδρίου σε όλες τις εκλογικές Περιφέρειες της χώρας. Και κατά τον τρόπο αυτό θα έχουμε συγκροτήσει και τις Περιφερειακές Επιτροπές που είναι το άθροισμα των Νομαρχιακών Επιτροπών κάθε Περιφέρειας, κάθε αυτοδιοικητικής Περιφέρειας.
Έτσι, θα έχουμε ένα πλήρες οργανωτικό σχήμα, θα έχουμε ένα σχήμα σε εθνικό επίπεδο με την Εθνική Οργανωτική Επιτροπή που συγκροτείται από την Κεντρική Επιτροπή και όλες τις Νομαρχιακές Επιτροπές και θα φτάσουμε μέχρι το επίπεδο του Δήμου και της Δημοτικής Οργάνωσης. Γιατί η πρώτη δουλειά των Νομαρχιακών Επιτροπών Οργάνωσης του Συνεδρίου θα είναι να ορίσουν τις προσωρινές αυτές Δημοτικές Οργανωτικές Επιτροπές Συνεδρίου στη Θεσσαλονίκη σε επίπεδο Δημοτικού Διαμερίσματος, στην υπόλοιπη χώρα πλην της Αθήνας φυσικά σε επίπεδο Δήμου, για να έχουμε ένα πλήρες διατεταγμένο σύστημα στελεχών, το οποίο θα μας βοηθήσει να πάμε στο Συνέδριο με τους καλύτερους και πιο αξιόπιστους όρους.
Εσείς όμως εδώ δεν είστε απλά και μόνο για μια οργανωτική δουλειά, δεν είστε εδώ μόνο για το Συνέδριο και για τις εσωτερικές ανάγκες της Παράταξης, είστε ενεργοί πολίτες στελέχη με λόγο και παρουσία, έχετε αντέξει τα τελευταία τρία χρόνια κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, πρέπει να ξέρετε που βρισκόμαστε που πορεύεται η χώρα και πως.
Έχει πολύ μεγάλη σημασία πριν σας μιλήσω για την κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ και τις προσυνεδριακές διαδικασίες, να πούμε δυο λόγια για την κατάσταση της χώρας.
Αγωνιζόμαστε, φίλες και φίλοι, εδώ και πάρα πολύ καιρό στην πραγματικότητα να επανέλθουμε στο κεκτημένο του Φεβρουαρίου του 2012, όταν στις 21 Φεβρουαρίου με πολύ κόπο, μετά από σκληρή διαπραγμάτευση στο Eurogroup που είχε γίνει τότε που διήρκεσε σχεδόν μια ολόκληρη μέρα, είχε διαμορφωθεί το λεγόμενο «δεύτερο ελληνικό πρόγραμμα», είχε διαμορφωθεί ένα πακέτο που διασφάλιζε την οριστική έξοδο της χώρας από την κρίση.
Δυστυχώς, λίγες μέρες αργότερα, η χώρα βάδισε σε εκλογές και αυτό το διάστημα των εννιά μηνών από το Μάρτιο έως σήμερα -τέσσερις μήνες προεκλογικοί και πέντε μήνες μετεκλογικοί- μας έφεραν πολύ πίσω. Έθεσαν σε αμφισβήτηση κατακτήσεις της χώρας και έτσι στην πραγματικότητα αγωνιζόμαστε εδώ και πάρα πολύ καιρό, να επιβεβαιώσουμε αυτό που είχε γίνει το Φεβρουάριο του 2012 να ξαναδιαμορφώσουμε ένα πλαίσιο που θα μας επιτρέψει να βγούμε οριστικά από την κρίση.
Στο μεταξύ, η κατάσταση επιδεινώνεται γενικά στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη, όπως έχω πει πολλές φορές τον τελευταίο καιρό, διεξάγεται μία μετωπική σκληρή σύγκρουση ανάμεσα στα ορθολογικά και τα μη ορθολογικά στοιχεία. Δεν υπάρχουν άλλοι συσχετισμοί, δεν υπάρχουν άλλα μέτωπα. Όποιοι νομίζουν ότι υπάρχουν συσχετισμοί βορρά – νότου δυστυχώς κάνουν λάθος. Όποιοι νομίζουν ότι υπάρχουν συσχετισμοί μεταξύ μικρών και μεγάλων χωρών, επίσης κάνουν λάθος.
Έχουν διαμορφωθεί άλλου τύπου μέτωπα ανάμεσα στις χώρες που δεν έχουν δημοσιονομικό πρόβλημα που δεν είναι εντεταγμένες σε ένα πρόγραμμα προσαρμογής σε Μνημόνιο και από την άλλη μεριά είναι όλες οι άλλες χώρες, οι οποίες είτε έχουν ήδη ενταχθεί σε ένα σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής λίγο – πολύ παρόμοιο με το ελληνικό, ή χωρίς να ενταχθούν σε πρόγραμμα το εφαρμόζουν οικειοθελώς για να αποφύγουν την επίσημη ένταξη, ή απειλούνται άμεσα με κάτι τέτοιο, παρά το μέγεθός τους και την ισχύ τους.
Φέρτε στο μυαλό σας πόσες χώρες είναι ήδη σε πρόγραμμα προσαρμογής και έχουν υπογράψει δεσμεύσεις αντίστοιχες με τις ελληνικές. Εκτός από την Ελλάδα, φυσικά η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία στην πραγματικότητα το έχει κάνει αυτό, η Κύπρος αναγκάστηκε να το κάνει με οδυνηρές επιπτώσεις ως προς την εθνική μας ισχύ, πιο οδυνηρές ίσως από ό,τι το δικό μας πρόγραμμα. Δεν έχει σημασία το οικονομικό σκέλος, έχει σημασία και το γεωπολιτικό και διεθνοπολιτικό σκέλος. Η Ιταλία στην πραγματικότητα είναι ενταγμένη σε πρόγραμμα χωρίς να έχει πάρει βοήθεια και εφαρμόζει σκληρά μέτρα λιτότητας. Και φυσικά τώρα στρέφονται ακόμη και προς χώρες με τεράστιο μέγεθος οικονομικό, όπως είναι η Γαλλία, η δεύτερη σε μέγεθος οικονομία της Ευρωζώνης, που ακούει υπαινιγμούς, απειλές, δέχεται πιέσεις οι οποίες στην πραγματικότητα επιδιώκουν να διαμορφώσουν με διαφορετικό τρόπο τους πανευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Από τη μια μεριά έχουμε τις χώρες οι οποίες είναι δημοσιονομικά αγνές πειθαρχημένες, διατηρούν την πιστοληπτική τους ικανότητα, είναι οι λεγόμενες χώρες του τριπλού «Α». Από την άλλη μεριά, είναι οι χώρες οι οποίες έχουν βρεθεί στη δίνη της κρίσης. Στο ενδιάμεσο υπάρχουν οι χώρες οι οποίες απειλούνται, φοβούνται και έτσι οι συσχετισμοί είναι τελείως διαφορετικοί από αυτούς που μπορούσε να σκεφτεί κανείς πριν μερικά χρόνια στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης.
Η αλήθεια είναι ότι οι 17 χώρες της Ευρωζώνης ακολουθούν ένα τελείως δικό τους ρυθμό. Οι 10 χώρες που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη στην πραγματικότητα ακολουθούν μια τελείως διαφορετική δεύτερη ταχύτητα και το ευρώ ενώ λειτουργεί ως ένας παράγοντας αναγκαστικής ενοποίησης με δύσκολους όρους και άνισους όρους για τις 17 χώρες, λειτουργεί ως ένας παράγοντας χαλάρωσης της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή είναι η κατάσταση.
Οι διαπραγματεύσεις είναι πάντα δύσκολες, πάντα αργές, πάντα αντιφατικές. Ποτέ δεν υπάρχουν καθαρές οριστικές αποφάσεις που να πείθουν και τις κοινωνίες και τις αγορές. Κάθε απόφαση στη συνέχεια επανεξετάζεται, διορθώνεται, αμφισβητείται, συμπληρώνεται. Αυτό δημιουργεί πάρα πολύ μεγάλες καθυστερήσεις.
Και φυσικά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι εγκατεστημένο στην καρδιά της Ευρωζώνης. Αυτό δεν συμβαίνει σε καμία άλλη ανεπτυγμένη, ανταγωνιστική οικονομία διεθνώς, παίζει καθοριστικό ρόλο υπαγορεύει πάρα πολύ συχνά τους όρους, όχι επειδή βάζει λεφτά -πολύ συχνά διαχειρίζεται ευρωπαϊκά χρήματα- αλλά επειδή έχει την τεχνογνωσία και επειδή οι μεγάλες χώρες της Ευρωζώνης είναι εξαιρετικά δύσπιστες για τους ίδιους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και πρωτίστως για την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Δυστυχώς μάλιστα στα θέματα αυτά που αφορούν το ευρώ, την Ευρωζώνη, τη δημοσιονομική πειθαρχία, τη χρηματοοικονομική διάσωση χωρών σε κρίση, όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, ούτε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παίζει κανένα κρίσιμο ρόλο. Έχουν αλλάξει ριζικά και τα θεσμικά δεδομένα.
Όλα αυτά που για χρόνια λέγαμε πως είναι μεγάλα προβλήματα, το δημοκρατικό έλλειμμα, οι θεσμικές ανισότητες μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν αναδειχτεί ως τεράστια πια προβλήματα. Έχει πολύ μεγάλη σημασία η Ελλάδα να ξέρει ότι είναι μέσα σε μια διακεκαυμένη ζώνη, σε ένα ναρκοπέδιο, δεν υπάρχει όμως και καλύτερη λύση. Δεν υπάρχει καλύτερο γήπεδο στο οποίο μπορούμε να διαμορφώσουμε ευνοϊκότερους συσχετισμούς.
Έχω πει πολλές φορές απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση στη σημερινή Βουλή ότι πρέπει να βλέπουν τι γίνεται γύρω μας. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μας οι δίκαιοι έπαινοι για την Κύπρο και την κυβέρνησή της που αγωνιζόταν να μείνει εκτός Μνημονίου. Δεν μπόρεσε να βρει η Κύπρος τα μικρά ποσά που της χρειάζονταν σε απόλυτους αριθμούς προκειμένου να αποφύγει την ένταξη είναι ένα σκληρό πρόγραμμα προσαρμογής. Δεν υπάρχουν κεφάλαια ούτε στην Κίνα, ούτε στη Ρωσία, ούτε στον αραβικό κόσμο.
Αυτό θα έπρεπε να το έχουμε στο μυαλό μας όλοι όταν καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Μήπως υπήρχε κάποια καλύτερη λύση όλα αυτά τα χρόνια και εμείς δεν τη βρήκαμε, ή δεν τη διαλέξαμε επειδή θέλαμε να βασανίσουμε τον λαό και επειδή θέλαμε να βασανιστούμε κι εμείς οι ίδιοι ως Παράταξη; Και πολιτικά και συναισθηματικά και κοινωνικά»; Η απάντηση είναι δυστυχώς δεν υπήρχε και δεν υπάρχει άλλη καλύτερη λύση.
Ηχούν στα αυτιά μας επίσης οι προτροπές να ακολουθήσουμε το παράδειγμα χωρών της Νότιας Αμερικής, όπως η Αργεντινή. Και βλέπετε ότι η Αργεντινή η οποία ακολούθησε τη λογική της χρεοκοπίας πως βρίσκεται ξανά μέσα στην περιδίνηση της χρεοκοπίας, ακριβώς επειδή δεν είχε εφαρμόσει ένα πρόγραμμα με τη βοήθεια εταίρων, δεν ήταν εντεταγμένη σε μια νομισματική ζώνη, δεν είχε πάρει διακρατικά δάνεια, δεν είχε τη δυνατότητα να βρει στήριξη στην πορεία εφαρμογής αυτού του προγράμματος. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει δυστυχώς άλλη λύση.
Όσοι πιστεύουν ότι μπορούσαμε, χωρίς κόπο, χωρίς περικοπές, χωρίς θυσίες, να λύσουμε το μεγάλο πρόβλημα της χώρας, λένε απλώς ψέματα στον ελληνικό λαό. Του κρύβουν την αλήθεια, κρύβουν την αλήθεια πως εάν ακολουθούσαμε μια γραμμή εκτός ευρώ φυσικά η απαξίωση εισοδημάτων και περιουσιών θα ήταν τεράστια, η φτώχεια, η δυστυχία, η σύγκρουση μέσα στην κοινωνία θα ήταν χωρίς όρους και χωρίς όρια. Και κανείς δεν σου δίνει βοήθεια χωρίς όρους, κανείς ακόμη και για λόγους σχολικούς παιδαγωγικούς μιας αυστηρής προτεσταντικής αντίληψης για την Ευρώπη δεν σου δίνει τη βοήθειά του, δεν μπορεί να την περάσει από την έγκριση των Κοινοβουλίων του και του ίδιου του εκλογικού του Σώματος, εάν δεν συνοδεύεται αυτό από όρους.
Μα, θα εφαρμόζαμε μόνοι μας μια τέτοια προκυκλική -όπως λέγεται- πολιτική; Θα επιλέγαμε ποτέ ως Έλληνες, ανεξαρτήτως κομματικού χρώματος και ανεξαρτήτως της σύνθεσης μιας Κυβέρνησης, τη λύση μιας σύντομης δημοσιονομικής προσαρμογής, δηλαδή τη λύση της μείωσης των ελλειμμάτων σε πάρα πολύ σύντομο χρόνο, εάν μπορούσαμε να χρηματοδοτήσουμε μια άλλη πολιτική; Εάν είχαμε τη δυνατότητα να περιμένουμε να γυρίσει ο τροχός της ύφεσης και να πετύχουμε τους στόχους της μείωσης του ελλείμματος, όχι υπό συνθήκες ύφεσης, αλλά υπό καλύτερες συνθήκες θετικών ρυθμών ανάπτυξης; Προφανώς όχι.
Γιατί στην πραγματικότητα υπάρχει μια τιμωρητική διάσταση στο πρόγραμμα που εφαρμόζουμε. Οι χώρες οι οποίες δεν εφάρμοσαν πριν από το 2008 τις λεγόμενες αντικυκλικές πολιτικές, δηλαδή δεν μείωσαν τα ελλείμματα τους και δεν τιθάσευσαν το χρέος τους, ενώ είχαν θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης την εποχή που η Ευρώπη έδινε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, τώρα αναγκάζονται να ενταχθούν σε προκυκλικά προγράμματα, δηλαδή να εφαρμόσουν μέτρα δημοσιονομικής περιστολής και πειθαρχίας υπό συνθήκες ύφεσης και ακόμη βαθύτερης ύφεσης, η οποία οδηγεί σε βαθιά κοινωνική κρίση.
Θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη, να κάνει άλλη επιλογή; Βεβαίως θα μπορούσε να κάνει άλλη επιλογή. Αλλά αυτό σήμαινε πως οι χώρες οι ισχυρές, αυτές που είχαν επιβάλλει πειθαρχία στους λαούς τους θα δέχονταν να στηρίξουν με πολύ περισσότερα λεφτά για πολύ μεγαλύτερο χρόνο, τις χώρες που έχουν πρόβλημα προσαρμογής. Αυτό βλέπετε ότι δεν είναι εύκολο.
Υπάρχουν οικονομικοί εθνικισμοί, υπάρχουν πολιτικές οι οποίες εμάς μας φαίνονται συντηρητικές, αποκρουστικές, λανθασμένες, αλλά μην ξεχνάμε ότι δημοκρατικοί συσχετισμοί είναι αυτοί που επικρατούν σε κάθε χώρα, ότι στις χώρες που έχουν την ισχύ και αποφασίζουν όχι μόνο λόγω όγκου οικονομίας, αλλά και λόγω υγιών δημοσιονομικών, υπάρχουν εκλογικά σώματα υπάρχουν κοινωνίες οι οποίες αποφασίζουν. Και έτσι αποφασίζουν οι λαοί της Ευρώπης.
Θα μου πείτε: «η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πορευτεί με τέτοιες θεσμικές ανισότητες, χωρίς να μπορούν να εκφραστούν ολόκληροι λαοί όπως είναι ο ελληνικός, ή ο πορτογαλικός ή ο ισπανικός»; Μάλιστα η Ισπανία δέχεται πιέσεις στην ίδια την εθνική της υπόσταση, αναφύονται και αναδεικνύονται αυτές όλες οι αποσχιστικές τάσεις που υπάρχουν μέσα στο σώμα της Ισπανίας.
Βεβαίως πρέπει η Ευρώπη να είναι μια Ευρώπη και των λαών και των εθνών. Βεβαίως σε ένα ομοσπονδιακό σύστημα δεν ισχύει μόνο η λαϊκή κυριαρχία, ισχύει και η ομοσπονδιακή αρχή. Κάθε Πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών, ανεξάρτητα από το μέγεθός της, εκπροσωπείται με τον ίδιο τρόπο στη Γερουσία, με διαφορετικό τρόπο στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ανάλογα με τον πληθυσμό της.
Αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πάρα πολύ μακριά από τέτοιου είδους ρυθμίσεις. Είμαστε πολύ μακριά από μια ευρωπαϊκή ομοσπονδιακή λύση που συνοδεύεται από εγγυήσεις, από ισορροπίες, από θεσμούς οι οποίοι λειτουργούν είναι δοκιμασμένοι και επιτρέπουν να εκφράζονται όχι μόνο οι λαοί αλλά και τα έθνη και οι εθνικές ταυτότητες.
Μέσα στην Ευρώπη έχουμε εθνικισμούς οι οποίοι είναι προφανείς. Δεν έχει λυθεί το ζήτημα της παραγωγής και της μεταφοράς των πλεονασμάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Διαπραγματεύονται τώρα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο οι Αρχηγοί Κρατών και Κυβερνήσεων το λεγόμενο «πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο», δηλαδή τα διαρθρωτικά Ταμεία και το κοινωνικό Ταμείο, το ΕΣΠΑ, ας το πούμε συνθηματικά, της επομένης περιόδου. Διαπραγματεύονται πολύ λίγα κονδύλια, διαπραγματεύονται το 0,9% του ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Άρα μιλάμε για πράγματα τα οποία είναι μίζερα, είναι μικρά και δεν δίνουν προοπτική. Αυτή είναι όμως η κατάσταση της χώρας, εδώ βρισκόμαστε. Και μέσα σε αυτό το ευρωπαϊκό πλαίσιο πρέπει να αγωνιστούμε. Σκεφτείτε μόνο ότι από το 2009 έως σήμερα μειώσαμε το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας κατά 24 περίπου δισ. ευρώ, πόσο κολοσσιαίο ήταν το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας, ξεπερνούσε το 12% του ΑΕΠ. Από το 15,7% του δημοσιονομικού ελλείμματος μαζί με τους τόκους για το χρέος του 2009, το 12% ήταν πρωτογενές, αφορούσε τη διαχείριση της χρονιάς εκείνης του 2009.
Παρ' όλα αυτά και το 2008 και το 2009 ένα σπάταλο κράτος, μια οικονομία που είχε χάσει τον έλεγχο του δημοσιονομικού της πλαισίου, είχε ήδη περιπέσει σε ύφεση. Η χώρα είναι σε ύφεση από το 2008 παρά το μεγάλο έλλειμμα, παρά τη σπατάλη στην κρατική διαχείριση.
Σκεφτείτε ότι είχαμε ένα έλλειμμα του ισοζυγίου μας τρεχουσών συναλλαγών, που ξεπερνούσε το 15%, δηλαδή πλήρης απώλεια της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Θα μου πείτε: «Έπρεπε να σηκώσουμε μόνοι μας το βάρος;». Όχι. «Έπρεπε να ακολουθήσουμε το μοναχικό δρόμο και να σηκώσουμε μόνοι μας το σταυρό αυτού του μαρτυρίου»; Όχι. Και ξέρετε την προσωπική μου άποψη.
Ξέρετε ότι είχα ταχτεί υπέρ της αυξημένης πλειοψηφίας των 180 ψήφων το Μάιο του 2010, τότε θα μπορούσαν να συζητηθούν όλα και οι εκλογές για νωπή εντολή και το δημοψήφισμα, τα πάντα. Αλλά βεβαίως έγινε μια άλλη επιλογή για λόγους ευθύνης για λόγους ταχύτητας, δεν αμφιβάλλω καθόλου, η οποία μας οδήγησε το Νοέμβριο του 2011 σε μια πρώτη συμμαχική Κυβέρνηση η οποία όμως τελούσε υπό την απειλή των εκλογών, γιατί έπρεπε να αγωνιζόμαστε να μεταθέτουμε την ημέρα των εκλογών εβδομάδα–εβδομάδα και βεβαίως δεν υπήρχε το πνεύμα συνεργασίας, το κλίμα συναντίληψης που θα θέλαμε, προκειμένου να βγάλουμε τη χώρα από τη δίνη αυτή, να αλλάξουμε τη συγκυρία να μπορέσουμε να αλλάξουμε το κλίμα να στρατεύσουμε την κοινωνία γύρω από μια προοπτική, γύρω από μια ελπίδα.
Το ΠΑΣΟΚ όμως που σήκωσε το βάρος ήταν πάντα δέσμιο μιας εσωτερικής αμφιβολίας. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι δικοί μας που δεν πίστεψαν ότι αυτή είναι πραγματικά η μόνη λύση. Είναι πολλοί ακόμη και τώρα που πιστεύουν το θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Δεν έχει όμως πει κανείς, ποτέ, ποιο θα ήταν αυτό το διαφορετικό και το υπεύθυνο.
Βλέπετε πώς σύρθηκε η διαπραγμάτευση αυτή πέντε μήνες! Βλέπετε πόσο δύσκολο είναι να κλείσει η διαπραγμάτευση αυτή ακόμη και μετά την ψήφιση των μέτρων στις 7 Νοεμβρίου. Βλέπετε ότι έχουμε ακόμη να ψηφίσουμε ένα πάρα πολύ δύσκολο φορολογικό νομοσχέδιο, είναι εξαιρετικά λεπτές οι ισορροπίες του.
Πρέπει να αγωνιζόμαστε ενδοκυβερνητικά για να προστατεύσουμε το δικαίωμα της οικογένειας να έχει παιδιά, να προστατεύσουμε φορολογικά τις οικογένειες με παιδιά και έχουμε καταβάλλει τεράστια προσπάθεια για να προστατεύσουμε την οικογένεια με παιδιά φορολογικά.
Πρέπει να καταβάλλουμε τεράστια προσπάθεια για να προστατεύσουμε τους νέους που ανοίγουν μια επιχείρηση ή αρχίζουν ένα ελεύθερο επάγγελμα, τους άνεργους που ψάχνουν να βρουν μια νέα ευκαιρία μέσα από την αυτοαπασχόληση, από μια μικρή επιχείρηση από ένα γραφείο από μια δραστηριότητα. Και χαίρομαι γιατί καταφέραμε να κάνουμε βήματα και για τα παιδιά και για τους νέους, ή τους άνεργους αυτοαπασχολούμενους.
Πρέπει να καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια ώστε να μην πιεστεί η μεγάλη μάζα των μικρών αγροτών με πολύ μικρά εισοδήματα, που παίρνει ελάχιστο ποσοστό επιστροφής ΦΠΑ κάθε χρόνο, λιγότερο από 2.000 ευρώ ώστε να μην ενταχθεί σε ένα σκληρό πολύπλοκο λογιστικό σύστημα τήρησης βιβλίων, γιατί είναι πολύ εύκολο από τα τιμολόγια και τα άλλα παραστατικά να ελέγχεις το εισόδημά τους.
Αντί τώρα να ασχολούμαστε με το Εθνικό Φορολογικό Σύστημα, αντί τώρα πράγματι να ολοκληρώσουμε τον κοινωνικό διάλογο που είχαμε αρχίσει για το πώς πρέπει να λειτουργεί ολοκληρωμένα το σύστημα αυτό, ώστε κανείς να μην αδικείται και όλοι να νιώθουν ότι υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη και αναπτυξιακή προοπτική, ασχολούμαστε με μέτρα τα οποία έχουν βεβαίως δημοσιονομικό στόχο, για να πείσουμε τους εταίρους μας να μας δώσουν την περιβόητη δόση.
Θα ψηφιστεί το φορολογικό. Συμφωνήσαμε μετά από πολύ κόπο στα κρίσιμα θέματα, είναι πολύ λίγα αυτά τα οποία υπολείπονται. Θα έρθει η δόση. Θα ολοκληρωθεί το πρόγραμμα επαναγοράς των ομολόγων. Αλλά, για σκεφτείτε ότι το πρόγραμμα επαναγοράς των ομολόγων -που είναι το «παράρτημα» του δικού μας προγράμματος- μας επιτρέπει να κερδίσουμε 10% του ΑΕΠ, ενώ με τη δική μας παρέμβαση το Μάρτιο κερδίσαμε 50 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Τώρα φτάνουμε τις 60 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ μείωση του χρέους. Πού αλλού μια χώρα έχει καταφέρει εθελοντικά οργανωμένα με τη στήριξη της διεθνούς κοινότητας, να βγάλει πάνω από τις πλάτες των επόμενων γενεών 60 ποσοστιαίες μονάδες χρέους;
Το λέω αυτό, γι' αυτούς που λένε με ευκολία λόγια για επαχθές χρέος, μονομερή διαγραφή χρέους. Μα εμείς κάναμε τη μεγαλύτερη διαγραφή χρέους, που έχει γίνει ποτέ. Θα φανεί αυτό στον πολίτη; Θα φανεί αυτό στις επόμενες γενιές; Θα φανεί αυτό στην αγορά; Μακάρι να γινόταν αυτόματα. Δεν γίνεται αυτόματα. Θα γίνει όμως.
Γιατί όλα αυτά τις επόμενες εβδομάδες θα αρχίσουν να φαίνονται στη ρευστότητα. Οι Τράπεζες θα σταθούν στα πόδια τους, θα έχουν κεφαλαιακή επάρκεια, θα έχουν πολύ μεγαλύτερη άνεση στις ρυθμίσεις των δανείων τους, θα μπορέσουν να εφαρμόσουν την πρόταση νόμου που έχει καταθέσει το ΠΑΣΟΚ για τα υπεχρεωμένα νοικοκυριά. Θα μπορέσουν οι Τράπεζες να δώσουν νέα δάνεια για μικρές και μεγάλες επενδύσεις, οι πολλές μικρές έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία. Θα πέσει χρήμα στην αγορά, γιατί το δημόσιο θα εξοφλήσει τις δικές του ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις. Θα μπορέσουν να γίνουν συμψηφισμοί γιατί το δημόσιο δεν πληρώνει μόνον με μετρητά, πληρώνει και με συμψηφισμούς, γιατί αυτοί που έχουν να πάρουν χρωστάνε και με πολύ μεγάλη χαρά θα δεχόταν συμψηφισμούς.
Και αν μας είχαν ακούσει οι Διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων και οι μικρο-ομολογιούχοι που αδικήθηκαν όταν έγινε η περικοπή του χρέους και είχαν αγοράσει ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου στη δευτερογενή αγορά, τότε, το Μάρτιο, τώρα θα είχαν κερδίσει όλοι, αντί να κερδίζουν κερδοσκοπικά hedge funds, ενώ ήταν προφανές ότι το δημόσιο θα περάσει από ένα σημείο και μετά σε μία διαδικασία επαναγοράς χρέους προκειμένου να μειώσει ακόμη περισσότερο το δημόσιο χρέος.
Αλλά δυστυχώς κανείς δεν ακούει. Είναι εύκολη η λογική της διαμαρτυρίας, των φωνών. Αυτή είναι, αν θέλετε, η τάση του εκφασισμού της κοινωνίας και γι΄ αυτό το ΠΑΣΟΚ έχει κάνει την επιλογή να αντισταθεί απέναντι σε κάθε φαινόμενο συνωμοσιολογίας, δημαγωγίας, απλούστευσης που δηλητηριάζει την ψυχή και το μυαλό του ελληνικού λαού.
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν που σήκωσε αυτό το τεράστιο βάρος και μετά την εκλογική ήττα, το λαβωμένο ΠΑΣΟΚ, το μικρότερο εκλογικά και κοινοβουλευτικά ΠΑΣΟΚ, είναι αυτό που στηρίζει στους ώμους του την Κυβέρνηση, την κυβερνητική πλειοψηφία και τη στρατηγική εξόδου της χώρας από την κρίση.
Γιατί εμείς είμαστε αυτοί που στην κρίσιμη ψηφοφορία επιτρέψαμε η Κυβέρνηση να έχει πάνω από 151 θετικές ψήφους, όχι με επαμφοτερίζουσες και αμφίβολες τάσεις, όχι ψηφίζοντας έτσι τη μια φορά κι αλλιώς την άλλη φορά, με θάρρος, γιατί έχουμε συνείδηση ευθύνης.
Φανταστείτε τι θα είχε συμβεί εάν το ΠΑΣΟΚ δεν είχε δώσει θετική ψήφο, αν θα υπήρχε απόφαση του Eurogroup, αν θα υπήρχε αυτό το κλίμα υπέρ της Ελλάδος, το οποίο αναμφίβολα υπάρχει τώρα στη διεθνή κοινή γνώμη και τις διεθνείς αγορές.
Αν θα μπορούσαμε να πετύχουμε την επαναγορά, αν θα μπορούσαμε να πάρουμε τη δόση, αν θα μπορούσαμε να ολοκληρώσουμε την ανασυγκρότηση του τραπεζικού συστήματος για την οποία συμφέροντα οικονομικά συνδεδεμένα και με τις τράπεζες επιτίθενται σκληρά στο ΠΑΣΟΚ, γιατί του χρεώνουν την προσπάθεια διάσωσης του τραπεζικού συστήματος, υπέρ της εθνικής οικονομίας, αλλά όχι υπέρ των συμφερόντων των τραπεζιτών.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι επιθέσεις κατά του ΠΑΣΟΚ είναι δείγμα ανόητης και τυφλής πολιτικής που στρέφεται κατά της χώρας, συνιστούν υπονόμευση της κυβερνητικής σταθερότητας, υπονόμευση της πολιτικής σταθερότητας. Όποιος χτυπάει αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ στην πραγματικότητα χτυπάει την προοπτική εξόδου της χώρας από την κρίση.
Βεβαίως, τώρα θα καταλάβουν όλοι πόσο δύσκολες ήταν οι δικές μας μεγαλύτερες διαπραγματεύσεις και πόση μεγάλη σημασία έχει η ύπαρξη μιας εθνικής στρατηγικής που την εφαρμόζουμε με συνέπεια, για να δούμε το ολοκληρωμένο αποτέλεσμά της.
Έχουμε λοιπόν μπροστά μας τώρα την επαναγορά η οποία θα ολοκληρωθεί με επιτυχία, την εκταμίευση της δόσης που θα γίνει τις επόμενες μέρες, έχουμε το δύσκολο φορολογικό νομοσχέδιο όπου ασκήσαμε μία αποτελεσματική πίεση και έχουμε απτά χειροπιαστά αποτελέσματα, βελτιώσεις, αλλαγές οι οποίες μέχρι το τέλος θα μας επιτρέψουν να ψηφίσουμε το νομοσχέδιο αυτό.
Έχουμε πολύ συγκεκριμένες προτάσεις νόμων στη Βουλή για το ταμείο αλληλεγγύης των γενεών από τα έσοδα από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, για την αποκατάσταση αδικιών που έγιναν με τις πρόσφατες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ιδίως σε σχέση με τους αναπήρους κι άλλες ευπαθείς ομάδες.
Έχουμε τη μεγάλη μας πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής ξενοφοβικής βίας, για τη συμφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου πως η Χρυσή Αυγή είναι ένα αντισυνταγματικό μόρφωμα, πως παραβιάζει τον ποινικό νόμο και τον κανονισμό της Βουλής και πως μόνο μέσα από τη λήψη μέτρων σε ατομικό επίπεδο μπορεί η δημοκρατία να αμυνθεί, μπορεί η δημοκρατία να δείξει ότι είναι όχι απλά και μόνον γενναιόδωρη αλλά και ισχυρή.
Ενημέρωσα μάλιστα για το θέμα αυτό χθες και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως θα ενημερώσω όλους τους θεσμούς και όλους τους κοινωνικούς φορείς και χαίρομαι γιατί υπάρχει θετική αντίδραση η οποία ξεκινά από τις θρησκευτικές κοινότητες.
Ήδη απάντησε θετικά η Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο και θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρξει μία συσπείρωση, ένα μέτωπο πολιτικό και κοινωνικό, αλλά και θεσμικό, κατά του αντισυνταγματικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής.
Δεν είναι όμως μόνον η Χρυσή Αυγή, είναι και όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην οποία αναφέρθηκα, η οποία ευνοεί ή ανέχεται τα φαινόμενα αυτά. Μια κοινωνία λοιπόν που ευνοεί ή ανέχεται τα φαινόμενα αυτά, είναι μία κοινωνία η οποία δεν έχει συνείδηση των κινδύνων που την απειλούν.
Γιατί όταν μία κοινωνία αναζητά την υποκατάσταση της Αστυνομίας σε ένα πολιτικό μόρφωμα, όταν μία κοινωνία αναζητά την υποκατάσταση του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής αλληλεγγύης σε ένα κομματικό μόρφωμα, είναι μία κοινωνία η οποία είναι αποπροσανατολισμένη και πρέπει να της δείξουμε το σωστό δρόμο, να την καθοδηγήσουμε.
Και γι΄ αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία η ενεργοποίηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η συνεργασία μας με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, η συνεργασία μας με την εκκλησία, η συνεργασία μας με άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις οι οποίες είναι αξιόπιστες, προκειμένου το κράτος δικαίου να λειτουργεί, οι μηχανισμοί που προσφέρουν ασφάλεια στον πολίτη να λειτουργούν, να λειτουργεί το κράτος πρόνοιας τώρα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε φαινόμενα απόλυτης φτώχιας, συσσιτίων, ένδειας, προβλήματα στέγασης.
Εάν φυσικά το κράτος δε λειτουργεί, οι κοινωνικοί μηχανισμοί δε λειτουργούν, δεν επιτρέπουμε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση να παίξει το ρόλο της, τότε φυσικά μόνοι μας δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για τον εκφασισμό της κοινωνίας.
Άρα η καμπάνια μας κατά της ρατσιστικής ξενοφοβικής βίας, δεν είναι μία καμπάνια η οποία έχει μόνον αμυντικά ή θεσμικά χαρακτηριστικά, έχει και ουσιαστικά θετικά χαρακτηριστικά. Να λειτουργούν οι θεσμοί, να λειτουργούν οι υπηρεσίες, να λειτουργούν τα δίκτυα συνεργασίας, ώστε κανείς να μη φοβάται, κανείς να μην απελπίζεται και κανείς να μην αναζητά την υποκατάσταση του κράτους μέσα από νεοναζιστικές δραστηριότητες οι οποίες στην πραγματικότητα καραδοκούν προκειμένου να δείξουν στην πλήρη τους ανάπτυξη το πρόσωπό τους.
Γιατί ως τώρα έχουμε τα δείγματα της υποκρισίας, να περάσουμε την κακόμοιρη τη γριούλα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Βεβαίως, ποιος δεν το κάνει αυτό; Είναι μία «προσκοπική» αρετή. Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός. Ο σκοπός είναι στην πραγματικότητα να πείσουμε τον κόσμο να συσπειρωθεί γύρω από ένα μόρφωμα, το οποίο στην πραγματικότητα επιδιώκει πολιτικούς σκοπούς που αφορούν την αμφισβήτηση του πολιτεύματος, την αμφισβήτηση της δημοκρατικής νομιμότητας.
Και την αμφισβήτηση της ιστορίας και της ιστορίας του τόπου μας αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας, όπως είναι η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος. Γιατί δεν έχουμε μόνον την αμφισβήτηση της εθνικής αντίστασης ή του Πολυτεχνείου, έχουμε την αμφισβήτηση της ιστορίας της ανθρωπότητας. Γιατί η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος είναι αμφισβήτηση στην πραγματικότητα των θεμελίων του μεταπολεμικού κράτους και του μεταπολεμικού συστήματος της διεθνούς κοινωνίας.
Φίλες και φίλοι, μέσα σε αυτή η κατάσταση της χώρας, η οποία είναι πάρα πολύ δύσκολη -γιατί πώς να μην είναι δύσκολη η κατάσταση σε μια κοινωνία με τέτοια ανεργία, με τέτοια ύφεση, με τέτοια δυσπραγία, με τέτοια μείωση εισοδημάτων- το ΠΑΣΟΚ καλείται να κάνει το επόμενο βήμα, μέσα σε μία ατμόσφαιρα δυσπιστίας.
Γιατί έχουμε υποστεί τον τελευταίο καιρό από το 2010 και μετά πολλαπλά σοκ: Η παράταξη έχει αλλάξει. Πρέπει να ξαναγνωριστεί με τον εαυτό της. Η κοινωνία έχει αλλάξει, η κοινωνία πρέπει να ξαναγνωριστεί με τον εαυτό της και φυσικά πρέπει και εμείς να ξαναγνωριστούμε με την κοινωνία. Όλα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή.
Έχουμε φυσικά χάσει τη σχέση μας με το παλαιό κοινωνικό μπλοκ δυνάμεων, το οποίο ήταν συνηθισμένο σε μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική, μια πολιτική εύκολη, μια πολιτική παροχών, μια πολιτική που βασιζόταν σε ένα κράτος το οποίο είχε τη δυνατότητα να δίνει, να δίνει, να ξαναδίνει, γιατί η οικονομία είχε αυξητικές τάσεις κι εμείς δεν είχαμε φτιάξει από κάτω μια υγιή υποδομή ανθεκτική και η εποχή δεν ήταν χρυσή όπως νομίζαμε, ήταν δυστυχώς επίχριση και τώρα πρέπει να την ξαναχτίσουμε σε στέρεες και ασφαλείς βάσεις.
Άρα, πρέπει να ξαναφτιάξουμε έναν κοινωνικό συνασπισμό, στον οποίον εκφραζόμαστε, μέσα από τον οποίον μάλλον εκφράζεται, μέσα από το ΠΑΣΟΚ εκφράζεται αυτός ο κοινωνικός συνασπισμός. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να ξαναεκφράσει τις προοδευτικές δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, πρέπει να ξαναεκφράσει τη νέα γενιά.
Τα στελέχη μας έχουν υποστεί και αυτά ένα πολύ ισχυρό πλήγμα, ένα πολύ ισχυρό σοκ. Έχουμε μικρό αριθμό βουλευτών, δεν μετέχουμε στην Κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ στηρίζει την Κυβέρνηση, αλλά δεν είναι ένα κόμμα εξουσίας, όπως είχε συνηθίσει να είναι επί δεκαετίες από το 1981 και μετά. Πρέπει να εξοικειωθούμε με μια άλλη κουλτούρα συνεργασίας.
Όλα αυτά πρέπει να τα συζητήσουμε ανοικτά καθ΄ οδόν προς το συνέδριο και πρέπει να πούμε και την αλήθεια. Πράγματι δυσαρεστούνται άνθρωποί μας οι οποίοι υπολόγιζαν ότι θα διαδραματίσουν έναν άλφα ρόλο σε κυβερνητικό επίπεδο, όταν η επιλογή μας είναι να στηρίξουμε την Κυβέρνηση κοινοβουλευτικά, αλλά να μη μετάσχουμε στην Κυβέρνηση αυτή με προβεβλημένα πολιτικά στελέχη.
Ήταν μια επιλογή συνειδητή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, μετά από πολλή σκέψη, πολύ προσεκτική στάθμιση, μετά από μία ήττα για να στείλουμε στην κοινωνία το μήνυμα ότι κάτι κατάλαβε το ΠΑΣΟΚ από την ψήφο των πολιτών το Μάιο και τον Ιούνιο.
Χρειάζονται αντοχές. Είναι τραγικό λάθος να εκπέμπουν ορισμένοι μηνύματα ασύμμετρης φθοράς προς την παράταξη, γιατί οι ίδιοι δεν ωφελούνται, φθείρονται και φθείρονται πάρα πολύ άσχημα, αλλά φθείρουν και την παράταξη. Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς οι οποίοι βρέθηκαν ξαφνικά, όπως είπα στην Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή του συνεδρίου, ως «κηπουροί» ή «αλεξιπτωτιστές» στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής της χώρας, χωρίς να έχουν κάποια εξοικείωση, κάποια παράδοση, κάποια διαδρομή. Αναφέρομαι και σε ανθρώπους που είχαν κι έχουν και παράδοση και διαδρομή και πρέπει να σταθούν στο πλευρό της παράταξης.
Το κάλεσμά μου, το κάλεσμά μας, είναι ειλικρινές. Η πρόσκληση είναι ανοιχτή, είναι διαρκής. Τους θέλουμε όλους, αλλά βεβαίως θέλουμε αυτούς οι οποίοι δε φοβούνται να πουν ότι είναι ΠΑΣΟΚ, θέλουμε αυτούς οι οποίοι δε στρέφονται κατά της παράταξης, θέλουμε αυτούς που θέλουν να αγωνιστούν να ξανασταθεί στα πόδια της η παράταξη.
Και ένα ενωμένο, ισχυρό ΠΑΣΟΚ μέσα από το συνέδριό του θα είναι ο καταλύτης και για ευρύτερες εξελίξεις στην ιδεολογική μας περιοχή. Γιατί και η πρόσκλησή μας προς τη Δημοκρατική Αριστερά είναι ανοιχτή και ειλικρινής και η πρόσκλησή μας σε όλες τις κινήσεις είναι ανοιχτή και μετέχουμε με ειλικρίνεια και ισότιμα στο φόρουμ διαλόγου.
Αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που είναι στη Βουλή, που έχει τιμηθεί από τον ελληνικό λαό, που έχει μία παράδοση, που έχει τεράστιες ευθύνες για την πορεία της χώρας. Δεν μιλάμε μόνον για το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροαριστεράς, σηκώνουμε βάρη, αναλαμβάνουμε ευθύνες, μετέχουμε σε αποφάσεις, απολογούμαστε σε σχέση με την κοινωνία.
Η κατάσταση είναι δύσκολη, η λύση είναι να πάει καλά η χώρα για να πάει καλά το ΠΑΣΟΚ. Ξαναλέω και σε σας, το ΠΑΣΟΚ κατέβηκε μαζί με τη χώρα, η χώρα βρίσκεται στο χαμηλότερο δυνατό σημείο αυτή τη στιγμή, στο ναδίρ και το ΠΑΣΟΚ είναι στο χαμηλότερο δυνατό σημείο της επιρροής του. Η σχέση του με την κοινωνία δοκιμάζεται και πρέπει να θεμελιωθεί σε στέρεη βάση.
Η Ελλάδα όμως θα ανέβει, έχει και τις δυνατότητες και την προοπτική. Αυτό είναι βέβαιο ότι θα γίνει. Και με το που θα ανέβει η Ελλάδα θα ανέβει ξανά το ΠΑΣΟΚ, γιατί θα γίνει αντιληπτός ο ρόλος μας, η συμβολή μας, ο κόπος μας και αυτό θα πιάσει τόπο, θα φέρει αποτέλεσμα.
Χρειάζεται λοιπόν αυτοπεποίθηση, επιμονή, ενότητα, συσπείρωση, σύγχρονος λόγος, διάχυση μέσα στην κοινωνία, παρουσία, διάλογος, αποδοχή της κριτικής, απάντηση όμως στην κριτική, ώστε να πείθουμε τον πολίτη. Είναι δύσκολο να πείσεις τον πολίτη, όταν αυτός υφίσταται μέτρα εισοδηματικά ή φορολογικά, αλλά πρέπει να του εξηγήσεις ότι δεν υπάρχει άλλος καλύτερος ή ασφαλέστερος δρόμος.
Αποδίδω λοιπόν πάρα πολύ μεγάλη σημασία σε αυτή την προσυνεδριακή διαδικασία.
Πρώτον γιατί μας επιτρέπει να συγκροτήσουμε την οργανωτική διάταξη του ΠΑΣΟΚ, να έχουμε οργανώσεις αμέσως από σήμερα σε όλα τα επίπεδα.
Δεύτερο γιατί ενεργοποιούμε το στελεχικό μας δυναμικό. Έχουμε ένα εξαιρετικά πλούσιο στελεχικό δυναμικό, δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με την εκλογική μας δύναμη, αλλά αυτός είναι ένας πλούτος για το ΠΑΣΟΚ, είναι ένα συγκριτικό πλεονέκτημα.
Πρέπει αυτό το πλεονέκτημά μας, τον μεγάλο αριθμό ενεργών και δυναμικών στελεχών μέσα στην κοινωνία, να το αξιοποιήσουμε στην πορεία προς το συνέδριο και πρέπει να πείσουμε τον κόσμο να έρθει να μιλήσει μαζί μας, να ψηφίσει στην προσυνεδριακή διαδικασία τους αιρετούς συνέδρους, για να πάμε στο συντακτικό συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το Φεβρουάριο με τη διακήρυξή μας, το καταστατικό μας, τις πολιτικές μας θέσεις, κυρίως όμως με το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης.
Δεν μπορεί η Ελλάδα να ζει στο ρυθμό του μνημονίου και να έχει την εντύπωση ότι το μνημόνιο είναι μία δέσμη σκληρών μέτρων που έχουν υπαγορευθεί από τα έξω από την τρόικα. Από έξω υπαγορεύεται η δημοσιονομική προσαρμογή σε σύντομο χρονικό διάστημα, υπό συνθήκες ύφεσης, δηλαδή υπαγορεύεται μία προκυκλική πολιτική όπως είπα.
- Αλλά το να κάνουμε την Ελλάδα σύγχρονη, ανταγωνιστική, δεν υπαγορεύεται από τα έξω, είναι εσωτερική ενδογενής ανάγκη της χώρας και κακώς καθυστερήσαμε. Δεν έπρεπε να περιμένουμε την τρόικα να μας πει ότι θέλουμε μια δικαιοσύνη που να λειτουργεί γρήγορα και αποτελεσματικά, αλλά πρωτίστως να λειτουργεί, γιατί εδώ δε λειτουργεί καν.
- Δεν περιμένουμε να έρθει κανείς απέξω να μας πει ότι θέλουμε σύγχρονα πανεπιστήμια αξιόπιστα ανταγωνιστικά, ότι θέλουμε κέντρα αριστείας, ότι θέλουμε ερευνητικά κέντρα, ότι θέλουμε επενδύσεις σε έρευνα καινοτομία και ανάπτυξη.
- Δεν περιμένουμε να έρθει κανείς να μας πει ότι το τραπεζικό σύστημα πρέπει να λειτουργεί με διαφάνεια, με αυστηρούς κανόνες ως προς τις χορηγήσεις, όπως λειτουργεί το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα ή όπως θα λειτουργεί, γιατί σε όλες τις χώρες υπήρχε πρόβλημα με τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος.
- Δεν περιμένουμε να έρθει κάποιος να μας πει ότι χρειάζεται ένα κράτος το οποίο να είναι συμμαζεμένο από πλευράς προσωπικού και δαπανών, φιλικό προς τον πολίτη, φιλικό προς τις επενδύσεις, φιλικό προς την ανάπτυξη.
- Δεν περιμένουμε να έρθει να μας πει κανείς ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση παίζει ρόλο όχι μόνον με τη μορφή διοικητικών υπηρεσιών, αλλά και κοινωνικών υπηρεσιών και τοπικών αναπτυξιακών πρωτοβουλιών και είναι ένας μοχλός για να προχωρήσει η χώρα μπροστά.
- Δεν περιμένουμε να έρθει να μας πει κανείς ότι χρειαζόμαστε ένα εθνικό παραγωγικό σχήμα, ένα νέο εθνικό παραγωγικό μοντέλο, ότι πρέπει να ξαναδούμε τις σχέσεις μας με την πρωτογενή παραγωγή, να ξαναδούμε τις σχέσεις μας με τη φυτική και ζωική παραγωγή, να είμαστε διατροφικά αυτάρκεις και ασφαλείς.
Να στηρίξουμε μία ανταγωνιστική σε παγκόσμια βάση βιομηχανία τροφίμων, να δώσουμε την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να δουλέψουν ξανά στην πρωτογενή παραγωγή στο χωράφι ή σε μία κτηνοτροφική επιχείρηση. Οι εισαγωγές κρέατος είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, μετά τις εισαγωγές υγρών καυσίμων.
Άρα, είναι εθνική ιστορική υποχρέωση να φύγουμε από την εκβιαστική αντίληψη του μνημονίου και να υιοθετήσουμε ως χώρα με υπερηφάνεια ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, που δίνει τους στόχους μας για την επόμενη πενταετία, γιατί το 2020 πρέπει να είναι η χρονιά όχι μόνον της βιωσιμότητας του χρέους, αλλά της πλήρους ολοκλήρωσης και του νέου εθνικού παραγωγικού μοντέλου.
Η Ελλάδα μπορεί να ξαναγίνει αυτοδύναμη και θα ξαναγίνει αυτοδύναμη. Μπορεί να ξαναγίνει θεσμικά και ουσιαστικά ισότιμη μέσα στην Ευρώπη και θα γίνει ξανά ισότιμη μέσα στην Ευρώπη. Όμως χρειάζεται εμείς να πειστούμε το συλλογικό υποκείμενο που λέγεται ΠΑΣΟΚ να ξαναδουλέψει, να σκέφτεται, να δρα, να πείθει, να είναι παρόν, να ξανανοίξουν οι οργανώσεις μας, να ξανασυζητήσουμε πολιτικά γιατί έχουμε να συζητήσουμε πολιτικά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, να δώσουμε το στίγμα μας.
Και οι πολίτες δεν φεύγουν από την παράταξη, περιμένουν να δουν τι θα γίνει μέσα στην παράταξη. Δεν τους πείθει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν τους πείθει κανείς άλλος. Η δική μας παλιά εκλογική βάση βρίσκει τρόπους να εκφραστεί, δεν την πείθουν άλλοι, απομακρύνεται εκδηλώνοντας τη δυσαρέσκειά της για τα μέτρα που έχουν ληφθεί, για τις διαψεύσεις, για τις ανατροπές, γιατί χάλασαν συνήθειες ετών, γιατί δεν είχαμε πει την αλήθεια με τον τρόπο που έχουμε τώρα αρχίσει να λέμε την αλήθεια και είναι έτοιμοι να την ακούσουν την αλήθεια αυτή.
Δεν μπορεί κανείς να υποσχεθεί την επάνοδο στο παρελθόν ή τη μη εφαρμογή μέτρων, όσοι οικοδομούν την παρουσία τους σε αυτή την παραπλάνηση θα βρεθούν αντιμέτωποι με τα κοινωνικά στρώματα, που θα τους ζητάνε τα ρέστα.
Εμείς λέμε την αλήθεια, γιατί πληρώσαμε πολύ ακριβά το παιχνίδι, το φλερτ με τη δημαγωγία ή τον εξωραϊσμό των καταστάσεων, ενώ τώρα δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ούτε για δημαγωγία, ούτε για εξωραϊσμούς, είμαστε υποχρεωμένοι να οικοδομήσουμε τις σχέσεις μας με ασφαλή στέρεο τρόπο πάνω στην αλήθεια και αυτό είναι το προοδευτικό.
Η άλλη αντίληψη είναι ο δήθεν αριστερός, δήθεν ριζοσπαστικός συντηρητισμός, είναι η μάχη οπισθοφυλακών, είναι η λυσσιασμένη προσπάθεια να μην αλλάξει κάτι. Όλοι αυτοί οι οποίοι μας καταγγέλλουν γιατί δεν αλλάξαμε τα αίτια της κρίσης, στην πραγματικότητα διεκδικούν την πλήρη διατήρηση των αιτίων της κρίσης, άθικτων.
Αυτή είναι η μεγάλη αντίφαση, αυτή την αντίφαση δεν μπορούν να την εξηγήσουν, είναι μία προσωρινή παλαιοσυνδικαλιστική αντίληψη, η οποία δεν έχει μέλλον και προοπτική. Εμείς θα δώσουμε την προοπτική της αλήθειας, του εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης, την προοπτική μιας Ελλάδας που είναι ξανά αυτοδύναμη, ισότιμη, ισχυρή μέσα στην Ευρώπη.
Άρα το συνέδριο έχει στόχο οργανωτικό και πολιτικό κι εσείς καλείστε εδώ στην κρίσιμη περιοχή της Θεσσαλονίκης, στην πρώτη και στη δεύτερη εκλογική περιφέρεια, να σηκώσετε αυτό το βάρος και οργανωτικά και πολιτικά, με δουλειά συστηματική, δουλειά μυρμηγκιού, αλλά και με έναν λόγο ο οποίος είναι λόγος υπερήφανος, πειστικός, πολιτικός.
Εσείς είστε η παράταξη, όλοι μαζί είμαστε η παράταξη και πρέπει να ξαναγνωριστούμε με την κοινωνία και να ξαναφέρουμε την κοινωνία μέσα στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ.
Σας ευχαριστώ.
