Θεσσαλονίκη, 20 Ιανουαρίου 2017
Ομιλία Ευ. Βενιζέλου στην παρουσίαση του δίτομου έργου «Επιτελών το καθήκον μου» του τέως Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Χρήστου Α. Σαρτζετάκη*
Η διασταύρωση ενός ανθρώπου με την Ιστορία, προϋποθέτει τύχη, γιατί δεν είναι ούτε εύκολο ούτε συχνό να διασταυρωθεί κανείς με την Ιστορία και να ενσωματωθεί σε αυτήν, αλλά συνιστά ταυτοχρόνως και μια πολύ μεγάλη δοκιμασία. Γιατί όταν διασταυρώνεσαι με την Ιστορία πρέπει να μπορείς να αντέξεις σε αυτή την ευκαιρία, η οποία μπορεί να είναι μοναδική στη ζωή σου.
Ο πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο κ. Χρήστος Σαρτζετάκης, σε πολύ νεαρή ηλικία ως πρωτοδίκης, ανακριτής του Γ’ ανακριτικού τμήματος του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, διασταυρώθηκε με την Ιστορία στις 22 Μαΐου 1963, τη μέρα της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη. Όταν η Ιστορία απορρόφησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη, αλλά ταυτοχρόνως με ένα πολύ ενδιαφέροντα τρόπο ανέδειξε τη φυσιογνωμία του Χρήστου Σαρτζετάκη, ο οποίος μας τιμά σήμερα και με την έκδοση του βιβλίου που μας παραδίδει και με την παρουσία του εδώ στην παλαιά αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που είναι η alma mater όλων μας, και η δική του γιατί είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Η διασταύρωση με την Ιστορία είναι σαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Όταν ανακινείται η κολυμβήθρα της Ιστορίας πρέπει να μπορείς να βουτήξεις προκειμένου να ενσωματωθείς σε αυτή. Και αυτό το έκανε ο νεαρός τότε ανακριτής. Όλοι, νομίζω, έχουν σε μεγάλο βαθμό την εικόνα που ο Κώστας Γαβράς βασισμένος στο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού παρουσίασε: την εικόνα του ανακριτή ως ιδεότυπου ενός ευσυνείδητου και θαρραλέου δικαστή. Αυτό ως δοκιμασία διήρκησε στην πραγματικότητα ενάμιση χρόνο, 19 μήνες. Έως την έκδοση του βουλεύματος του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης στις 21.12.1964.
Αθήνα, 17 Ιανουαρίου 2017
Παρέμβαση Ευ. Βενιζέλου στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Διαδίκτυο και Δημοκρατία. Fake news & Post truth πολιτική» που πραγματοποιήθηκε στις 17.1, με ομιλητές τους
Πέτρο Τατσόπουλο, Γιάννη Κουτσομύτη, Δημήτρη Κουκιάδη, Κωνσταντίνο Κορίκη, και συντονιστή την Μαρία Τσάκου.
Αυτό το οποίο μας απασχολεί ως ειδικό φαινόμενο είναι το διαδίκτυο ως πλατφόρμα που προσφέρει την ευκολία να εμφανίζεσαι σε έναν διπλό ρόλο, στο ρόλο και του πομπού και του δέκτη, να εμφανίζεσαι ταυτόχρονα ως αναγνώστης ή ως ακροατής ή ως χρήστης ειδήσεων, αλλά με εντυπωσιακή ευκολία να εμφανίζεσαι ως παραγωγός ειδήσεων, ως δημοσιογράφος, ως σχολιαστής, ως εκδότης.
Άρα έχεις έναν διπλό ρόλο και ταυτόχρονα αυτό τον ρόλο τον ασκείς με πολύ μεγάλη ευκολία και με ελάχιστο κόστος. Έχεις την εντύπωση, ως αποδέκτης των ειδήσεων, ότι εισπράττεις ειδήσεις οι οποίες δεν είναι της δημόσιας σφαίρας, αλλά της ιδιωτικής σφαίρας, γιατί επικοινωνείς με τους φίλους σου, δέχεσαι εξατομικευμένα μηνύματα. Έχεις συνεπώς πάντα μια αμφιβολία αν στον χώρο του διαδικτύου αυτό που συμβαίνει είναι μια επικοινωνία μαζική ή μια επικοινωνία ιδιωτική. Και αυτό τελικά καθιστά το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έναν πολλαπλασίως αποτελεσματικότερο αγωγό για να περνούν fake news ή για να δημιουργείται αυτή η πρόσληψη της μετα-αλήθειας (post – truth), η οποία μπορεί να επηρεάζεται από προκαταλήψεις, από μεταφυσικά φαινόμενα, από την πίστη, από την πεποίθηση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αντιστροφή του πραγματικού και του επινοημένου. Θυμίζει αυτό που έχει πει η επιστημολογία παλαιόθεν, ότι από ένα σημείο και μετά η γνώση παύει να κινείται από το réel στο rationnel και κινείται από το rationnel στο réel.
