7 Μαΐου 2009
Αγόρευση Ευ. Βενιζέλου κατά τη συζήτηση και λήψη απόφασης στη Βουλή επί της πρότασης που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ για σύσταση ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης σχετικά με τη διερεύνηση της 2ης δικογραφίας «Παυλίδη»
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, την έχουμε ξαναζήσει τη στιγμή με τα έδρανα της Κυβέρνησης και την κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας κενά, με τη Βουλή να έχει παραδοθεί στα χέρια της Αντιπολίτευσης. Την είδαμε πρώτη φορά την ιστορία αυτή τον Οκτώβριο, την είδαμε τον Ιανουάριο να επαναλαμβάνεται φυσικά ως φάρσα. Τώρα η φάρσα διπλασιάζεται, γίνεται όμως πολιτικά και ηθικά προκλητική σε σχέση με την κοινή γνώμη και τις ευαισθησίες της.Η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιεί με επιμονή τον όρο «θεσμική εκτροπή» όταν περιγράφει ή μάλλον όταν καταγγέλλει τη στάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Θεσμική εκτροπή είναι αυτό που κάνει σήμερα.
Η αποχώρηση της Αντιπολίτευσης από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες είναι ακραίος τρόπος διαμαρτυρίας όταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία αγνοεί τα δικαιώματα της Αντιπολίτευσης, όταν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τον Κανονισμό της Βουλής.
Η αποχώρηση της πλειοψηφίας όμως από μια τέτοιου είδους δηλαδή ηθικά βαρύνουσα κοινοβουλευτική διαδικασία συνιστά παρακώλυση της ομαλής λειτουργίας του Κοινοβουλίου και άρα του πολιτεύματος και βάναυση καταστρατήγηση των συνταγματικών δικαιωμάτων της Αντιπολίτευσης. Διότι στην πραγματικότητα παρεμποδίζεται η άσκηση συγκεκριμένων δυνατοτήτων που παρέχει ο Κανονισμός και το Σύνταγμα για την κίνηση της διαδικασίας της ποινικής ευθύνης των Υπουργών ή ενδεχομένως για την κίνηση άλλων διαδικασιών όπως είναι οι διαδικασίες που αφορούν την εμπιστοσύνη της Βουλής προς την Κυβέρνηση η οποία κατά τη λογική του κυρίου Καραμανλή επίσης θα μπορούσε να παρεμποδιστεί με αποχώρηση της πλειοψηφίας του από τη Βουλή. Πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί το άρθρο 84 του Συντάγματος που ρυθμίζει τα σχετικά με την κοινοβουλευτική αρχή και την αρχή της δεδηλωμένης αν απέναντι σε κάθε πρωτοβουλία της Αντιπολίτευσης ο κύριος Καραμανλής επιλέγει την καταγγελία, τον ευτελισμό, την αποχώρηση; Δεν θα διαμορφωθούν ποτέ οι διαδικαστικές και θεσμικές προϋποθέσεις για την ολοκλήρωση μιας διαδικασίας με ψηφοφορία. Μπορεί έτσι ο κύριος Καραμανλής να ελέγχει απολύτως την πολιτική συμπεριφορά, την πολιτική βούληση, την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα των Βουλευτών του και να ευτελίζει το πολιτικό σύστημα και το πολίτευμα της χώρας.
Βεβαίως τα κίνητρα του κυρίου Καραμανλή είναι πιο ταπεινά στην προκειμένη περίπτωση. Όπως φάνηκε και από τη μυστική ψηφοφορία της Δευτέρας υπάρχει μια αβεβαιότητα ως προς το εάν η οριακή και κλονισμένη πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας στη Βουλή αποτυπώνεται σε κάθε κρίσιμη ψηφοφορία και ιδίως σε κάθε κρίσιμη μυστική ψηφοφορία. Άρα, απλώς μας λέει για μια ακόμη φορά πως δεν νιώθει σίγουρος, πως αντιλαμβάνεται πόσο λεπτή και αβέβαιη είναι η κοινοβουλευτική θέση της Κυβέρνησης με δεδομένο ότι ούτως ή άλλως υπάρχει δυσαρμονία ανάμεσα στην Κυβέρνηση και τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Εμφανίζεται ο κύριος Καραμανλής όμηρος του κυρίου Παυλίδη που είναι ο εκατοστός πεντηκοστός πρώτος Βουλευτής της πλειοψηφίας του. Και από την άλλη μεριά ο κύριος Καραμανλής χρησιμοποιεί τον κ. Παυλίδη και τις υποθέσεις του ως φθηνό πρόσχημα προκειμένου να αποφεύγει τις δοκιμασίες που το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής επιβάλλει σε κάθε Κυβέρνηση προκειμένου να λειτουργεί ομαλά το Κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης της χώρας.
Ποιο είναι το επιχείρημα; Είναι πως η κοινή γνώμη δεν θέλει τη σκανδαλολογία, αλλά θέλει η Βουλή, τα κόμματα να ασχολούνται με τη δική της ημερήσια διάταξη που είναι προφανής, που είναι απολύτως σεβαστή, που είναι αυτονόητη, γιατί ο πολίτης φυσικά ενδιαφέρεται πρωτίστως για την κατάστασή του, για τη δουλειά του, για το εισόδημά του, για τα παιδιά του, για το μέλλον το δικό του και της οικογένειάς του, για την έκβαση της οικονομικής κρίσης.
Όμως, όπως έχω πει και άλλες φορές μιλώντας στη Βουλή, ο πολίτης είναι ένα σύνθετο και πολύπλοκο ον, μια προσωπικότητα που έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτές που μπορεί να υποθέσει οποιαδήποτε έρευνα της κοινής γνώμης. Ο πολίτης έχει μία ενδιαφέρουσα αντιφατική στάση στα θέματα αυτά. Θεωρεί ότι η πολιτική έχει εκπέσει ηθικά, ότι έχει καταρρακωθεί το κύρος των βασικών πολιτικών θεσμών. Έχει τη χειρότερη δυνατή γνώμη για τα κόμματα, τα πολιτικά πρόσωπα και για τις θεσμικές δυνατότητες του κοινοβουλευτικού συστήματος. Δεν πιστεύει σε τίποτε. Είναι καχύποπτος απέναντι σε όλους. Μάλιστα, ο πολιτικός λόγος της Αριστεράς, του Κομμουνιστικού Κόμματος, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά και ο πολιτικός λόγος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού εντείνουν αυτή την ισοπεδωτική αντίληψη των πολιτών, πως όλοι ίδιοι είναι, πως δεν υπάρχει ηθικό κίνητρο για την ενασχόληση με την πολιτική, πως αυτός που ασχολείται με την πολιτική είναι υποψήφιος παραβάτης του νόμου, πως στόχος του είναι να κερδίσει προσωπικά οικονομικά οφέλη. Αυτή είναι μια αντίληψη η οποία είναι βαθιά προσβλητική, είναι όμως και ανακριβής.
Από την άλλη μεριά, ο πολίτης που έχει αυτή την τόσο κακή αντίληψη για την πολιτική και τους πολιτικούς, για το δημόσιο βίο, για το Κοινοβούλιο και που θέλει βεβαίως απαντήσεις στις αγωνίες του, απάντηση για το πρόβλημα της απασχόλησης, της ανεργίας, της ρευστότητας της επιχείρησής του, απάντηση για το πρόβλημα της στέγης του, για τις σπουδές των παιδιών του, για την υγεία του και την πρόσβασή του στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, αυτός ο πολίτης που θέλει προτάσεις συγκεκριμένες και πρωτοβουλίες για την υπέρβαση της κρίσης, μόλις βλέπει ότι το πολιτικό σύστημα υπεκφεύγει και συγκαλύπτει υποθέσεις αδιαφάνειας και διαφθοράς, λέει το πάρα πολύ απλό και ισοπεδωτικό «πάλι τα ίδια, όλοι ίδιοι είστε. Συμψηφίζετε και συγκαλύπτετε κάθε κρίσιμη υπόθεση» και αυτό δυστυχώς το υιοθετεί το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α..
Δεν ξέρω εάν αυτό που λέγεται σκάνδαλο ή διαφθορά είναι σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής. Θεωρώ ότι είναι ένα φαινόμενο πολύ παλαιότερο και πολύ ευρύτερο, που συνδέεται με τα αρχαϊκά χαρακτηριστικά του ανθρώπου και των κοινωνικών ενσωματώσεων. Σε προκαπιταλιστικές κοινωνίες είχαμε πολύ μεγάλα σκάνδαλα. Την περίοδο του υπαρκτού σοσιαλισμού είχαμε πολύ μεγάλα σκάνδαλα. Σε όλες τις φάσεις του καπιταλισμού, τις πρώιμες και τις ύστερες, έχουμε πολύ μεγάλα σκάνδαλα.
Το δημόσιο ήθος είναι μια σφαίρα η οποία έχει ιστορική αντοχή και διάρκεια πολύ μεγαλύτερη από την εξέλιξη των τρόπων παραγωγής. Θα συμφωνήσω όμως με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στην παρατήρησή του ότι αυτό που λέγεται αδιαφάνεια και διαφθορά, έχει ως κίνητρο είτε το συμφέρον είτε την ανάγκη.
Επίσης, είναι προφανές ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που προκαλεί τα σκάνδαλα, αξιοποιώντας τα σημεία επαφής του με τις οικονομικές λειτουργίες του κράτους. Αυτό είναι απολύτως σωστό. Όμως, αυτό που λέγεται διαφθορά και αδιαφάνεια δεν είναι πρόβλημα μόνο ή πρωτίστως του πολιτικού συστήματος. Είναι πρόβλημα και του διοικητικού συστήματος, πρόβλημα φυσικά της αγοράς, πρόβλημα της δικαιοσύνης, πρόβλημα των πολιτών που μετέχουν σε αυτήν τη διαδικασία συναλλαγής και συγκάλυψης για να καλύψουν την ανάγκη τους, ή για να προωθήσουν το συμφέρον τους, το καλώς νοούμενο, γιατί δυστυχώς έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι το παράνομο είναι πιο γρήγορο, πιο αποτελεσματικό, πιο φθηνό.
Και αν δεν αντιστρέψουμε, όπως είπα κατ’ επανάληψη στη Βουλή, αυτήν την αντίληψη, αν δεν πείσουμε τον πολίτη ότι μπορεί το νόμιμο να γίνει γρήγορο, αποτελεσματικό, συμφέρον δεν θα έχουμε διαμορφώσει το κοινωνικό κίνημα υπέρ της διαφάνειας και εναντίον της διαφθοράς που έχει ανάγκη για αναπτυξιακούς λόγους η κοινωνία και η οικονομία στην Ελλάδα, γιατί η διαφθορά δεν είναι ηθικό ή θεσμικό ζήτημα μόνο. Μακάρι να ήταν ζήτημα οικονομικής εγκληματικότητας. Είναι ζήτημα βαθύτατα αναπτυξιακό. Αφορά, δηλαδή, τη θεμελιώδη οικονομική λειτουργία του κράτους, τη δημοσιονομική λειτουργία, την αναπτυξιακή λειτουργία, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η σχέση μεταξύ εσόδων και δαπανών, το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας, τη διάρθρωση της οικονομίας.
Γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία, όταν αναπτύσσουμε προτάσεις συμβολικού χαρακτήρα, αυτές να είναι εφαρμόσιμες, όπως η πρόταση για την τροποποίηση του νόμου περί ευθύνης Υπουργών. Ποιος τίναξε στον αέρα την αναθεωρημένη διατύπωση του άρθρου 86 που την ψήφισαν όλα τα κόμματα που μετείχαν στη διαδικασία και πάντως και η Νέα Δημοκρατία το 2001; Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τους φακέλους η δικαιοσύνη, διότι δύο χρόνια, που είναι σημαντικό διάστημα και μέσα στα οποία είναι λογικό να τίθενται και να εκκαθαρίζονται τέτοια μεγάλα θέματα ποινικής ενδεχομένως ευθύνης, φαγώθηκαν από την εισαγγελία και ορισμένους τακτικούς ανακριτές.
Τελικά, η Βουλή τρέχει ως Επιμηθέας να αποδείξει ότι δεν φταίει και ότι μπορεί να προτείνει λύσεις. Ναι, αλλά λύσεις οι οποίες να επιτρέπουν και σε μια οποιαδήποτε κυβέρνηση να λειτουργεί. Για φανταστείτε μια κυβέρνηση να έχει όλους τους Υπουργούς και τους Υφυπουργούς της κατηγορούμενους ή οιονεί κατηγορούμενους μπροστά σε οποιοδήποτε πταισματοδίκη, αντεισαγγελέα πρωτοδικών, τακτικό ανακριτή με οποιαδήποτε μήνυση οποιουδήποτε θιγομένου, οποιουδήποτε γραφικού για οποιαδήποτε υπογραφή για οποιοδήποτε θέμα.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να υπηρετήσεις το δημόσιο συμφέρον. Γι’ αυτό έχω προτείνει μία λύση που σταθμίζει τα πάντα, ώστε και η Πλειοψηφία να μην κατηγορεί την εκάστοτε αντιπολίτευση και η αντιπολίτευση να μην εκμεταλλεύεται γεγονότα για να πλήξει την Πλειοψηφία και η δικαιοσύνη να μην αναπτύσσει με «επίλεκτους» εκπροσώπους της το δικό της πολιτικό λαϊκισμό. Δεν υπάρχει χειρότερη δημαγωγία από τη δικαστική και εισαγγελική δημαγωγία.
Γι’ αυτό η λύση είναι η Βουλή να επιλέγει με 2/3, με ευρύτατη πλειοψηφία, πέντε σημαντικές δικαστικές προσωπικότητες, οι οποίες να έχουν και την αρμοδιότητα να ελέγχουν τους φακέλους, να διενεργούν προκαταρκτική εξέταση, να ασκούν ποινική δίωξη. Γι’ αυτό πρέπει να σπάσει και ο ομφάλιος λώρος με την ηγεσία της δικαιοσύνης και πρέπει η επιλογή των δικαστών που στελεχώνουν τις κορυφαίες θέσεις να γίνεται από την Ολομέλεια της Βουλής με 2/3.
Γιατί λειτουργεί το αμερικανικό δικαστικό σύστημα; Γιατί είναι γεγονός η παραίτηση ενός μέλους του Ανωτάτου Δικαστηρίου; Γιατί συγκλονίζεται η Αμερική από τη συζήτηση ποιος θα επιλεγεί ως ένας από τους εννέα δικαστές; Διότι εκεί τίθενται ιδεολογικά ζητήματα, αναπτυξιακά ζητήματα, όχι μόνο ζητήματα σε σχέση με τις εκτρώσεις ή τους γάμους των ομοφυλοφίλων ή το κάψιμο της αμερικανικής σημαίας, αλλά ζητήματα που αφορούν την οικονομική πολιτική.
Το new deal επί Ρούσβελτ πέρασε δια πυρός και σιδήρου μέσα από τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Εάν δεν συμφωνούσε το δικαστήριο, δεν θα εφαρμοζόταν η πολιτική που ήθελε τότε ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Και αυτό θα μπορούσε να συμβεί και με τις πολιτικές επιλογές του Μπαράκ Ομπάμα τώρα. Είναι τεράστια η πολιτική δύναμη της δικαιοσύνης.
Και αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα. Την τελική λέξη για όλα τα μεγάλα αναπτυξιακά σχέδια, την έχει η δικαιοσύνη. Νομίζετε ότι μπορεί να εφαρμοστεί οποιοδήποτε μοντέλο ανάπτυξης, το μοντέλο της πράσινης ανάπτυξης, χωρίς μεταρρύθμιση στη δικαιοσύνη, χωρίς πολιτική γης, χωρίς πολιτική ενέργειας, άρα γης, άρα χωρίς ζητήματα δικαστικού ελέγχου;
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, σήμερα επαναλαμβάνεται το σκηνικό. Δεν θα υποκύψουμε στο τεχνητό off-site του κ. Καραμανλή. Δεν θα οδηγήσουμε την πρότασή μας σε απόρριψη, για να πανηγυρίσει ξανά ο κ. Παυλίδης, ούτε θα δώσουμε στον κ. Καραμανλή την αφορμή να πει πως τώρα ανακουφίστηκε από τις υποθέσεις αυτές και κερδίζει πολιτικό χρόνο μέχρι την 7η Ιουνίου, γιατί η 7η Ιουνίου είναι καταλυτική εκ των πραγμάτων και εξ αποτελέσματος για την έκβαση των πολιτικών θεμάτων της χώρας.
Η χώρα βρίσκεται σε καθολική κρίση. Ο κ. Καραμανλής αντιμετωπίζει τα θέματα επιδερμικά, απλουστευτικά. Δεν σύρθηκε σε εκλογές λόγω του κυρίου Παυλίδη λες και το θέμα ήταν ο κ. Παυλίδης. Η χώρα πρέπει να πάει σε εκλογές για να αναπνεύσει, για να αποκτήσει μια νέα πολιτική ευκαιρία, για να καταγραφεί ένας άλλος συσχετισμός ο οποίος υπάρχει στην κοινωνία και εν πάση περιπτώσει για να δει η χώρα εάν μπορεί να κάνει τους χειρισμούς που απαιτεί η περίσταση με τεράστιες δυσκολίες και μέσα σε πολύ στενά περιθώρια. Και αυτό γιατί αναμφίβολα τα περιθώρια είναι πάρα πολύ στενά. Όμως δεν είναι ανύπαρκτα. Χρειάζεται μια κυβέρνηση με ευρωπαϊκή πολιτική, με ικανότητα διαμόρφωσης νέων ευρωπαϊκών συσχετισμών εάν αυτό είναι εφικτό γιατί και το ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι εφάμιλλο ή και μεγαλύτερο του εθνικού προβλήματος της Ελλάδας. Και βεβαίως χρειάζεται να πούμε όλη την αλήθεια, να ξέρουν οι πολίτες ότι τα περιθώρια είναι στενά ότι υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες, αλλά ότι όταν έχεις τέτοιες προκλήσεις και τέτοιες δυσκολίες το τι επιλογή θα κάνεις δηλαδή εάν η επιλογή σου είναι προοδευτική φιλολαϊκή, αναπτυξιακή ή αν είναι συντηρητική, συμβατική αβέβαιη, ταξική έχει μεγάλη σημασία, πολύ μεγαλύτερη απ’ όση όταν βρίσκεσαι σε περιόδους οικονομικής ευωχίας.
Άρα έχει παρά πολύ μεγάλη σημασία να πούμε στους πολίτες αυτό που καταλαβαίνουν, ότι η Κυβέρνηση έδειξε πόσο και πώς μπορεί να ασχοληθεί με τα προβλήματα. Έδειξε δυστυχώς ότι είναι μέρος της κρίσης, ότι είναι πολλαπλασιαστής της κρίσης, γιατί η κρίση από οικονομική έχει μετατραπεί σε κρίση ηθική, σε κρίση θεσμική, σε κρίση πολιτικής νομιμοποίησης, σε κρίση ανασφάλειας, σε κρίση εμπιστοσύνης λόγω και της αδυναμίας και των επιλογών και των ανακολουθιών της Κυβέρνησης. Φυσικά δεν φταίει μόνο η Κυβέρνηση, δεν φταίει μόνο το πολιτικό σύστημα. Δεν είναι κανείς άμοιρος της ευθύνης. Δεν είναι η αγορά, η οικονομία, η κοινωνία, άμοιρη αυτής της ευθύνης.
Όμως σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία ποιος έχει την ευθύνη να συντονίσει, να καθοδηγήσει, να προτείνει, να αντιμετωπίσει ζητήματα; Προφανώς μία κυβέρνηση, που οφείλει να εκφράζει το γενικό συμφέρον του ελληνικού λαού. Οφείλει να εναρμονίζεται και την κοινωνική πλειοψηφία όχι καλυπτόμενη πίσω από μία εκλογική πλειοψηφία σχετική που μετατρέπεται σε απόλυτη μέσα στη Βουλή λόγω εκλογικού συστήματος, αλλά πίσω από την πραγματική κοινωνική πλειοψηφία που διαπιστώνεται καθημερινά, ή δεν διαπιστώνεται όταν υπάρχουν προβλήματα και επιλέγονται λύσεις οι οποίες μπορεί αντί για λύσεις να είναι ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι δυσάρεστες αυτές οι στιγμές στο Κοινοβούλιο όταν το θέμα της συζήτησης είναι η διερεύνηση ενδεχόμενης ποινικής ευθύνης ενός Υπουργού, ενός παλιού Βουλευτή. Αντιλαμβάνομαι την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κ. Παυλίδης. Δεν είναι το θέμα μας ο κ. Παυλίδης. Αλίμονο εάν το θέμα μας ήταν ο κ. Παυλίδης και αν περιμένουμε να φέρουμε και μια τρίτη ή μια τέταρτη υπόθεση. Δεν στοχοποιούμε κανέναν. Δεν έχουμε κανένα προσωπικό πρόβλημα. άλλωστε σε αυτές τις περιπτώσεις η Βουλή οφείλει από το προσωπικό να αναδείξει το καθολικό, από το μερικό να αναδείξει το γενικό το θεσμικό. Και βεβαίως πρέπει να δώσουμε μία απάντηση στους πολίτες, δηλαδή ότι έχουμε συνείδηση του ηθικού, θεσμικού, πολιτικού και κοινωνικού προβλήματος της χώρας και ότι έχουμε συνείδηση των δυσκολιών γιατί πιστεύω ότι κυρίως αυτό θέλει να καταλάβει ο πολίτης. Μας εξετάζει όλους μας με κριτήριο το αν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και έχουμε επαρκή συνείδηση της ευθύνης μας. Σ' αυτό πρέπει να δώσουμε απαντήσεις.
Ο κ. Καραμανλής σήμερα βρίσκεται στην Πράγα. Ψηφίζει σε όλες τις ονομαστικές ψηφοφορίες μυστικές και φανερές με επιστολική ψήφο όπως του δίνουν δικαίωμα το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής. Είναι σε μια υποβαθμισμένη Σύνοδο Κορυφής, η οποία μέσα σε λίγες ώρες θα λύσει θέματα απασχόλησης στην Ευρώπη, θέματα ενεργειακής πολιτικής, θέματα διεύρυνσης προς την απώτατη Ευρώπη, την Ουκρανία, τη Λευκορωσία κ.λπ. Τι δείχνει αυτό; Τι μπορεί να καταλάβει ο Έλληνας πολίτης, ο ευρωπαίος πολίτης, από αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Πράγα, από αυτή την τελευταία μεγάλη πρωτοβουλία της Τσέχικης Προεδρίας η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με κυβερνητική κρίση ,με μία Γερουσία που κυρώνει τη Συνθήκη της Λισαβόνας και έναν Πρόεδρο της Τσεχικής Δημοκρατίας που αρνείται να την επικυρώσει γιατί περιμένει να προηγηθεί το δεύτερο Ιρλανδικό δημοψήφισμα. Τι μπορείς να πεις στους πολίτες της Ευρώπης όταν παρακολουθούν αυτό το θέαμα.
Και τι κάνει σήμερα ο κ. Καραμανλής στην Πράγα; Τι είναι αυτό που κομίζει στον ευρωπαϊκό προβληματισμό; Τι πλέει σήμερα από εκεί στον Έλληνα πολίτη; Τι μήνυμα στέλνει; Το μήνυμα της αγωνίας ,τις διαρροές για πιθανά φορολογικά ή άλλα μέτρα, την αγωνία για το διευρυμένο έλλειμμα και για το ακόμα πιο μεγάλο δημόσιο χρέος; Την αγωνία για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό; Όλα αυτά κάποτε εθεωρούντο πολύπλοκα και δυσνόητα πράγματα για την κοινή γνώμη για τον μέσο πολίτη, γι’ αυτό που θεωρητικά λέγεται μέσος πολίτης ,γιατί ο κάθε πολίτης είναι ο εαυτός του σε απόλυτο βαθμό χωρίς μέσο όρο. Τώρα όλοι ξέρουν τα πάντα, όλοι παρακολουθούν τα πάντα, όλοι αντιλαμβάνονται τη διασύνδεση των μακροοικονομικών και δημοσιονομικών προβλημάτων με το ατομικό τους πρόβλημα, το οικογενειακό, το επαγγελματικό, το επιχειρηματικό.
Σε αυτά τι λένε; Ή μήπως νομίζει ο κ. Καραμανλής ότι εμείς δεν έχουμε συνείδηση της ευθύνης που μας βαραίνει και δεν ξέρουμε τι δυσκολίες θα αναλάβουμε και θα αντιμετωπίσουμε. Η εικόνα αυτή σήμερα είναι αποκαρδιωτική, θεσμικά τραγική. Ο κ. Καραμανλής δεν επιτρέπει στους Βουλευτές του να είναι παρόντες, δεν επιτρέπει στην αντιπολίτευση να ασκήσει τα δικαιώματά της, δεν επιτρέπει στη Βουλή να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Δεν θα οδηγήσουμε τη δική μας πρόταση σε τεχνητή απόρριψη. Σας παρακαλώ να κηρύξετε περαιωμένη τη συζήτηση, αλλά να ξέρει ο κ. Καραμανλής και κυρίως να ξέρει ο Έλληνας πολίτης ότι η Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας είναι γεμάτη στίγματα, εκκρεμότητες και αδιέξοδα.
[Μπορείτε να παρακολουθήσετε την αγόρευση, εδώ]
