11 Σεπτεμβρίου 2008
Αγόρευση Ευ. Βενιζέλου κατά τη συζήτηση επί των άρθρων του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών: «Ενίσχυση της διαφάνειας του Κρατικού Προϋπολογισμού, έλεγχος των δημοσίων δαπανών, μέτρα φορολογικής δικαιοσύνης και άλλες διατάξεις».
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, επιτρέψτε μου εξ ονόματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά και εξ ονόματος –νομίζω- όλης της Βουλής να ευχηθώ σήμερα σ’ όλες τις μαθήτριες και σ’ όλους τους μαθητές της χώρας όλων των βαθμίδων καθώς και στις οικογένειές τους καλή σχολική χρονιά. Οι δυσκολίες είναι γνωστές αλλά η σημερινή μέρα δεν είναι μέρα κριτικής η οποία είναι δεδομένη, αλλά είναι μέρα ευχών. Ας είναι μια μέρα αισιόδοξη για όλα τα παιδιά της χώρας.
Παρατηρώ για τρίτη μέρα τον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών να αγωνίζεται να συμμαζέψει τα πράγματα. Αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά ότι μέσα σ΄ άλλο πολιτικό κλίμα κατατέθηκε το νομοσχέδιο αυτό και μέσα σ΄ άλλο πολιτικό κλίμα καλείται η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας να το ψηφίσει.
Τώρα πια ο κάθε Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας αναλαμβάνει επώνυμα και προσωπικά την ευθύνη για την αποδοχή μιας ρύθμισης που έχει αντικοινωνικά, αντιαναπτυξιακά, άδικα χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό και ο κ. Αλογοσκούφης προφανώς σε συνεννόηση με τον κ. Καραμανλή προσπαθεί να εξωραΐσει την κατάσταση με συνεχείς τροποποιήσεις και βελτιώσεις που δεν διασώζουν όμως το γενετικό ελάττωμα αυτού του νομοσχεδίου.
Και ξέρετε ποιο είναι το γενετικό ελάττωμα αυτού του νομοσχεδίου; Η πολιτική αλαζονεία. Η πολιτική αλαζονεία του κ. Καραμανλή που έχει αποκοπεί από την κοινωνία, που αρνείται να αντιληφθεί την πραγματική κατάσταση και γι’ αυτό προσπαθεί να επανορθώσει το τεράστιο πολιτικό σφάλμα της συνέντευξής του την Κυριακή στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης με διαρροές γι’ αυτά που υποτίθεται ότι είπε στη χθεσινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου μέσα από φράσεις ασύντακτες, οι οποίες θέλουν υποτίθεται να στείλουν το μήνυμα ότι ο Πρωθυπουργός έχει επίγνωση και θα αναλάβει την ευθύνη του. Μα την ευθύνη του την έχει αναλάβει καλύπτοντας όλα τα στελέχη της Κυβέρνησής του, που κατηγορούνται για συγκεκριμένες ενέργειες και που τελικά συμβολοποιούν και προσωποποιούν το ηθικό πρόβλημα της Κυβέρνησης του κ. Καραμανλή. Αλλά με διαρροές και με ψελλίσματα δεν ασκείται πολιτική. Αυτά είναι ξεπερασμένες πια μέθοδοι παραπολιτικής αντίληψης.
Η εξουσία συνεπάγεται ευθύνη. Και συνεπάγεται ευθύνη δημοκρατική και κοινωνική. Είναι μια διαρκής σχέση εμπιστοσύνης. Αυτό που λέει η Κυβέρνηση ότι έλαβε την εντολή πριν από ένα χρόνο, άρα η εντολή της είναι νωπή, δεν ισχύει. Γιατί η εντολή και άρα η νομιμοποίηση πρέπει να επιβεβαιώνεται καθημερινά. Έτσι λειτουργεί σήμερα η δημοκρατία. Ούτε καταδικάστηκε η Αντιπολίτευση να παραμείνει για μια ακόμα περίοδο στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Γιατί το να εκφράζεις ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού και να επιτελείς το λειτούργημα της αντιπολίτευσης δεν είναι καταδίκη. Είναι συμμετοχή στο λειτούργημα της δημοκρατίας, είναι άσκηση κοινωνικής υποχρέωσης και ως εκ τούτου το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ασκεί την αντιπολίτευσή του υπεύθυνα προγραμματικά και έχοντας πλήρη συνείδηση της ευθύνης που έχει απέναντι στον πολίτη και για το σήμερα και για το αύριο.
Το μεγάλο, λοιπόν, πρόβλημα της χώρας είναι η ανασφάλεια του πολίτη όταν διαπιστώνει ότι ο Πρωθυπουργός είναι ανίκανος να αντιδράσει. Ο πολίτης μέσα σ΄ ένα τέτοιο διεθνές κλίμα μέσα σ΄ ένα τέτοιο κοινωνικό και οικονομικό κλίμα θέλει να έχει σημεία πολιτικής στήριξης και εμπιστοσύνης. Θέλει να εμπιστεύεται κόμματα, θέλει να εμπιστεύεται πρόσωπα κι αυτό αφορά πρωτίστως τον Πρωθυπουργό της χώρας. Όταν ο πολίτης βλέπει ότι ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να υπερβεί τις καταστάσεις είναι αιχμάλωτος των καταστάσεων τότε νιώθει φοβία, ανασφάλεια. Και ο κ. Καραμανλής χάνει το έρεισμά του, το ηθικό, το πολιτικό, το δημοκρατικό.
Ως εκ τούτου η Κυβέρνηση δεν έχει το ηθικό πλέον δικαίωμα να ζητάει από τον Έλληνα πολίτη να ανταποκριθεί σε νέες φορολογικές υποχρεώσεις οι οποίες δεν εξηγεί η Κυβέρνηση αν είναι έκτακτες και οφείλονται στην αδυναμία διαχείρισης των δημοσιονομικών πραγμάτων, σε κακή πρόβλεψη και εκτέλεση του προϋπολογισμού, στην επιδείνωση της διεθνούς συγκυρίας ή αν είναι μόνιμες, διαρθρωτικές επιλογές της Κυβέρνησης που έτσι ολοκληρώνει τις ρυθμίσεις της για το φορολογικό σύστημα.
Μέχρι τώρα στην τέταρτη συνεδρίαση, δεν κατάλαβα -και δεν κατάλαβε κανείς μέσα στην Αίθουσα αυτή πιστεύω- αν αυτό που λέει ο κ. Αλογοσκούφης είναι πως τα μέτρα του είναι μέτρα αναγκαστικά και έκτακτα ή αν αυτή ήταν πάντα η αντίληψή του για το φορολογικό σύστημα και όλα αυτά εντάσσονται σ΄ ένα ενιαίο δίκαιο, μόνιμο, ισορροπημένο φορολογικό σύστημα.
Δεν τολμά να το πει αυτό το δεύτερο, γιατί θα αντιδρούσαν οι πάντες, διότι η ανακολουθία, η παλινωδία είναι προφανής, γιατί όλη η προεκλογική λογική της Νέας Δημοκρατίας, η προεκλογική σημαία ήταν οι φορολογικές ελαφρύνσεις και οι απαλλαγές. Όλος ο πολιτικός λόγος του κ. Καραμανλή και του κ. Αλογοσκούφη, όχι πέντε χρόνια τώρα αλλά δέκα χρόνια τώρα από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ο κ. Καραμανλής, είναι αυτός: η ελάφρυνση, η ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση των επιχειρήσεων. Και τώρα ακόμη κι αυτό αλλάζει, γιατί στις ανώνυμες εταιρείες τα διανεμόμενα κέρδη από 25% επανέρχονται στο 35%.
Το γεγονός δε ότι όλες οι επί μέρους διατάξεις του νομοσχεδίου τροποποιούνται καθ’ οδόν, δεν οφείλεται στον κ. Μιχαλολιάκο και στον κ. Μανώλη, οι οποίοι και αυτοί θέλουν να εκφράσουν ένα ρεύμα λαϊκής Δεξιάς -και είναι θεμιτό στο δικό τους επίπεδο- αλλά στο γεγονός πως αντιλαμβάνεται πλέον ο κ. Καραμανλής ότι χρειάζεται οδό διαφυγής και αρχίζει η υποχώρηση. Αλλά αυτό δεν είναι υποχώρηση. Αυτό είναι στρίβειν διά του αρραβώνος, διότι στην πραγματικότητα όλα αλλάζουν. Ο δημοσιονομικός σκοπός του νομοσχεδίου ουσιαστικά αρχίζει να εγκαταλείπεται, δεν μπορεί να τον επικαλεσθεί ξανά ο κ. Αλογοσκούφης, και μένει το μέτωπο με τους αυτοαπασχολούμενους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και -για όνομα του Θεού!- τους συμβασιούχους, δηλαδή αυτούς που εργάζονται με σύμβαση εργασίας ουσιαστικά με τους δυσμενέστερους εργασιακούς και ασφαλιστικούς όρους.
Είναι δυνατόν αυτό να είναι το κήρυγμα της Κυβέρνησης σε μια τέτοια πολιτική στιγμή, σε μια τέτοια πολιτική και οικονομική συγκυρία; Είναι δυνατόν να βασίζεται η Κυβέρνηση στην αντίληψη της συλλογικής ευθύνης των κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων και να παρατίθενται εδώ στοιχεία σύμφωνα με τα οποία είναι μικρότερη η συμμετοχή στη φορολογία εισοδήματος των ελεύθερων επαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων σε σχέση με τους μισθωτούς, λες και ο καθένας που είναι φορολογικά και στατιστικά ελεύθερος επαγγελματίας, είναι ίδιο πράγμα με το διπλανό του, όταν υπάρχουν αυτοί που λένε αλήθεια και αυτοί που λένε ψέματα, αυτοί που κερδίζουν πολλά και αυτοί που κερδίζουν λίγα, όταν υπάρχουν φτωχοί, μεσαίοι και πλούσιοι; Είναι δυνατόν να συγκινηθεί ο μισθωτός ή ο συνταξιούχος επειδή θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο ο γείτονάς του οποίος είναι αυτοαπασχολούμενος; Θα μειωθούν οι τιμές στην αγορά για το μισθωτό και το συνταξιούχο; Θα μειωθούν οι τιμές των Δ.Ε.Κ.Ο.; Θα αυξηθεί το διαθέσιμο εισόδημά του; Θα γίνει ευτυχέστερος; Θα γίνει πιο συνεκτική, αλληλέγγυα και δίκαιη η ελληνική κοινωνία; Μα, εδώ θέλει κλίμα, θέλει αισιοδοξία, θέλει προοπτική, θέλει θεσμική σταθερότητα, θέλει ασφάλεια δικαίου. Όταν ένα φορολογικό νομοσχέδιο αλλάζει τέσσερις φορές από την κατάθεση μέχρι την ψήφιση, υπάρχει ασφάλεια δικαίου;
Σας πληροφορώ, κύριε Αλογοσκούφη, ότι όλες οι σοβαρές επιχειρήσεις, μικρές, μεσαίες και μεγάλες προτιμούν να έχουν ένα σκληρό φορολογικό σύστημα, αλλά να ξέρουν ότι αυτό είναι καθαρό, μόνιμο, σταθερό, παρά να έχουν κάποια στιγμή μια διευκόλυνση νομοθετική και αυτό να ανταλλάσσεται με την απόλυτη ανασφάλεια.
Και ποια είναι η κοινωνική ανταποδοτικότητα των μέτρων αυτών; Σύμφωνα με την έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου, 850.000.000 ευρώ είναι η αύξηση των παγίων ετησίων εσόδων του κράτους από τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου. Όλες οι άλλες προβλέψεις είναι εφ΄ άπαξ, είναι λόγω του δημοσιονομικού και ταμειακού άγχους, οι περαιώσεις, οι ρυθμίσεις, οι προκαταβολές.
Ποια είναι η ανταπόδοση γι’ αυτό το 0,35% του Α.Ε.Π., που υποτίθεται ότι απορροφάται από την αγορά, από την κοινωνία, από την πραγματική οικονομία; Ποιο είναι αυτό που υπόσχεται η Κυβέρνηση; Μήπως ο πολίτης θα βρει καλύτερη μεταχείριση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, καλύτερη μεταχείριση στο δημόσιο σχολείο, θα λειτουργήσουν τα προγράμματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η οποία αναγκάζεται να εγκαταλείψει δοκιμασμένους εμβληματικούς θεσμούς όπως η «Βοήθεια στο Σπίτι»;
Άρα, λοιπόν, μη ζητάτε τις προτάσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ., διότι δεν θα απολογηθούμε σ΄ εσάς, δεν θα μας εξετάσετε εσείς. Τις προτάσεις το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τις διατυπώνει στην κοινωνία, στον πολίτη, στην κοινή γνώμη και οι προτάσεις έχουν μια ενιαία λογική.
Δεν θα κάνουμε προτάσεις για το πώς θα φορολογήσετε άδικα τους συμβασιούχους. Δεν είμαστε οι τεχνικοί σας σύμβουλοι. Η διαφορά είναι διαφορά αξιών, διαφορά αντίληψης. Εμείς προτείνουμε μία διαφορετική σχέση, μία εθνική συμφωνία φορολογικής εμπιστοσύνης και δικαιοσύνης με αρχή, μέση και τέλος, με αναπτυξιακά κίνητρα ενσωματωμένα στο φορολογικό σύστημα, με το εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης ενσωματωμένο στο φορολογικό σύστημα. Αυτό είναι μία αντίληψη για την οικονομία και μία αντίληψη για την πολιτική.
Πώς, όμως, η Κυβέρνησή σας να πάρει πρωτοβουλίες, όταν το θέμα που κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση είναι πλέον το θέμα του ήθους των στελεχών της Κυβέρνησης και τελικά το θέμα του ήθους όλης της Κυβέρνησης; Γιατί υπάρχει κυβερνητική αλληλεγγύη και συλλογική ευθύνη της Κυβέρνησης. Πώς να πάρετε πρωτοβουλίες, όταν αρνείστε αυτονόητα πράγματα, πως πρέπει, δηλαδή, να απομακρυνθούν συγκεκριμένα κυβερνητικά στελέχη και πως πρέπει με άμεση νομοθετική ρύθμιση να παρέμβετε στο ζήτημα της Μονής Βατοπεδίου. Στο κάτω-κάτω αυτό το ζήτημα εκκρεμεί ιστορικά από το 1922. Ας λυθεί μέσα από τη δικαστική οδό, εάν κάποιος έχει άλλη αντίρρηση. Εν πάση περιπτώσει, όμως, το δημόσιο πρέπει να προστατεύσει τα δικαιώματά του, πρέπει να προστατευθεί η έννομη τάξη, πρέπει να απαλλαγεί ο δημόσιος βίος απ΄ αυτήν την εστία φθοράς και βεβαίως πρέπει να προστατευθεί –το επαναλαμβάνω- και το πνευματικό κύρος του Αγίου Όρους, το οποίο δεν πρέπει να εμφανίζεται με τη μορφή αυτή.
Δεν θα κρυφθείτε, κύριε Υπουργέ, πίσω από την παραγγελία του κ. Σανιδά. Είπα και χθες στη Βουλή ότι το έγγραφο αυτό του κ. Σανιδά, του οποίου είστε παραλήπτης, θέτει πολύ σοβαρό ζήτημα ποινικής, δυστυχώς, ευθύνης Υπουργών κι αυτό πρέπει να κοινοποιηθεί στη Βουλή, διότι όταν διαπιστώνει εισαγγελικός λειτουργός ότι υπάρχει εμπλοκή πολιτικού προσώπου, δεν μπορεί να ερευνήσει επί της ουσίας, δεν μπορεί να αξιολογήσει και να αποφανθεί, αλλά οφείλει πάραυτα, αμελλητί όπως λέει το άρθρο 86 του Συντάγματος, να διακόψει τις ενέργειές του και να διαβιβάσει το φάκελο στη Βουλή. Και η Βουλή θα κρίνει εάν οι Υπουργοί πράγματι παραπλανήθηκαν, δηλαδή, εάν έχουμε περίπτωση νομικής πλάνης ή πλάνης περί τα πράγματα, όπου τα πράγματα είναι μία νομική συζήτηση διοικητικού και εμπραγμάτου δικαίου.
Όμως, είναι δυνατόν να κρίνει ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ζητήματα δόλου; Όταν υπάρχει πρόβλημα αντικειμενικής υπόστασης, πρέπει να αποφανθεί η Βουλή. Και αυτό το λέω, διότι πρέπει επιτέλους να πάψει αυτή η βάναυση επέμβαση της Κυβέρνησης στα εσωτερικά της δικαιοσύνης.
Είναι θλιβερό το γεγονός ότι και χθες η επιλογή των νέων αντιπροέδρων του Αρείου Πάγου οδήγησε τον αρχαιότερο Αρεοπαγίτη, τον κ. Νταφούλη, σε παραίτηση διαμαρτυρίας. Σε μια οποιαδήποτε ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα η παραίτηση αυτή θα ήταν μείζον ζήτημα, γιατί ο κ. Νταφούλης ήταν ο ειδικός Εφέτης Ανακριτής στην υπόθεση των υποκλοπών του 1990-1992.
Για να δείτε δε τη διαφορά πολιτικού ήθους και σχέσεων με τη δικαιοσύνη, θα σας πω ότι ο Ευάγγελος Κρουσταλλάκης, που ήταν ο Εφέτης Ανακριτής στην πιο κρίσιμη υπόθεση της γνωστής περιόδου του ’89 και φέρθηκε με αυστηρότητα δικονομική, που ελέγχθηκε και κατακρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Στρασβούργο, τιμήθηκε ως ανεξάρτητος δικαστής από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και επελέγη για τη θέση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Αυτή είναι η διαφορά ήθους και αντίληψης. Άρα, δεν αρκεί να τα μαζεύετε, κύριε Αλογοσκούφη. Δεν μας ενδιαφέρει ο διάλογός σας εδώ με ορισμένους Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, μας ενδιαφέρει να εγκαθιδρυθεί μια νέα σχέση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας με την ελληνική κοινωνία.
Το άρθρο 14 οφείλετε να το αποσύρετε. Είναι το λιγότερο που μπορείτε να κάνετε. Οφείλει ο κ. Καραμανλής να αποσύρει τα στελέχη της Κυβέρνησής του που προκαλούν την κοινωνία, την κοινή γνώμη και οφείλετε να παρέμβετε αμέσως στην υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου. 
