28 Σεπτεμβρίου 2006
Αγόρευση Ευ. Βενιζέλου κατά τη συζήτηση επερώτησης Βουλευτών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. προς τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης σχετικά με την ολιγωρία και την κυβερνητική ανεπάρκεια στην αντιμετώπιση της πυρκαγιάς της Χαλκιδικής.
Κύριε Πρόεδρε, στη συνείδηση των πολιτών η ύπαρξη και η λειτουργία ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους δικαίου δικαιώνεται, μόνο αν το κράτος αποδεικνύεται ότι είναι ικανός διαχειριστής κρίσεων. Και όταν οι πολίτες μιλούν για κράτος, εννοούν την εκάστοτε Κυβέρνηση που έχει τη συνολική ευθύνη για τη λειτουργία του κράτους.
Ικανότητα διαχείρισης κρίσεων, όμως, σημαίνει υποδομές, οργάνωση, πρόβλεψη, ψυχραιμία, μέθοδος αντίδρασης, κινητοποίηση των πολιτών και ιδίως των εθελοντικών οργανώσεων, σημαίνει ενημέρωση και καθοδήγηση της κοινής γνώμης που αλλιώς νοιώθει εγκαταλελειμμένη, αβοήθητη και ανασφαλής.
Στην περίπτωση της μεγάλης καταστροφικής πυρκαγιάς στην Κασσάνδρα, όπως και στη Λακωνία, το κράτος, δηλαδή η Κυβέρνηση, ως διαχειριστής κρίσεων και εγγυητής της κοινής ειρήνης απέτυχε παταγωδώς. Δεν μπόρεσε ούτε να προβλέψει, ούτε να οργανώσει, ούτε να αντιδράσει έγκαιρα, ούτε να ενημερώσει και να καθοδηγήσει την κοινή γνώμη.
Η καταστροφή ήταν και είναι τεράστια. Ένας τόπος ιδιαιτέρου φυσικού κάλους, ένα δάσος μοναδικό, από τον Τορωναίο έως το Αιγαίο κατεστράφη και έχουμε μια ευαίσθητη τουριστική περιοχή, μια περιοχή, συγκριτικά πλεονεκτήματα και παραγωγικά αγαθά της οποίας είναι πρωτίστως το φυσικό περιβάλλον και οι άνθρωποι, να χειμάζεται, επειδή βλέπει να χάνει τις ίδιες τις οικονομικές της λειτουργίες και τις αναπτυξιακές της περιοχές.
Όταν μια περιοχή στην οποία αγωνιζόμαστε να παρατείνουμε κατά λίγες εβδομάδες την τουριστική περίοδο, γιατί αυτή είναι βραχύτατη σε σχέση με άλλες περιοχές της χώρας, βλέπει στις 21 Αυγούστου να παθαίνει τέτοια καταστροφή, σημαίνει ότι χάνεται μια ολόκληρη χρονιά και δεν ανοίγει η προοπτική για την επόμενη χρονιά.
Και καλά, απέτυχε το κράτος παταγωδώς την ημέρα της πυρκαγιάς. Απέτυχε, όμως και ως μηχανισμός αποκατάστασης των ζημιών, γιατί οι εξαγγελίες της Κυβέρνησης και οι χαλαρές και υπαινικτικές αναφορές του Πρωθυπουργό στον τελευταίο του λόγο στην Έκθεση δεν έχουν μετουσιωθεί σε έργα. Τι γίνεται με τους αγρότες, τι γίνεται με τους επαγγελματίες, τι γίνεται με τις αστικές κατοικίες, τι γίνεται με τις παραθεριστικές κατοικίες, τα συγκροτήματα και τα ξενοδοχεία, τι γίνεται με όσα θέτουν οι ίδιοι οι παραγωγικοί φορείς, οι ξενοδόχοι, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, οι άλλοι επαγγελματίες του εν ευρεία εννοία τουριστικού χώρου, οι αγρότες, οι μελισσουργοί. Όλοι αυτοί περιμένουν και περιμένουν δυστυχώς, μάταια.
Ακόμη δε και οι τοπικοί δήμαρχοι το λένε, εκ των οποίων μάλιστα ο ένας, που κατ’ εξοχήν έχει την τοπική αρμοδιότητα, ανήκει στον ευρύτερο πολιτικό χώρο της κυβερνητικής παράταξης, εκδηλώνει πια την απόγνωσή του, γιατί δεν βρίσκει ανταπόκριση. Και δεν είναι δυνατόν να οχυρωνόμαστε πίσω από αστείες διοικητικές δικαιολογίες του τύπου ότι δεν μπορούν να αποκατασταθούν ζημιές από πυρκαγιές, όταν αυτές έχουν μελισσοκομικό, ας το πούμε έτσι, αντικείμενο, γιατί κάλλιστα μπορείς να δώσεις εισοδηματικές ενισχύσεις και αστικές αποζημιώσεις στους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι έχουν πληγεί ως μελισσουργοί.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Όλα αυτά σημαίνουν ότι η Κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει τις καταστάσεις. Τίθεται συνεπώς το κορυφαίο ζήτημα της πολιτικής ευθύνης. Και όταν ορισμένα κυβερνητικά στελέχη, εκτός του σκληρού μικρού πυρήνα της κυβερνητικής ηγεσίας, σε κατάσταση αυθορμητισμού και ψυχικής πίεσης δηλώνουν την ανάληψη ευθύνης, αυτοί ανακαλούνται στην τάξη.
Ο Υπουργός Μακεδονίας-Θράκης - το είπε ο κ. Δριβελέγκας - ζήτησε συγγνώμη για την ολιγωρία και την αδυναμία και την ανικανότητα της κρατικής μηχανής και του κυβερνητικού μηχανισμού. Ο ίδιος ο κ. Πολύδωρας που δεν ξεχνάει τον ελεύθερο κοινοβουλευτικό του εαυτό μίλησε για αβαρίες που υπήρχαν στα πυροσβεστικά αεροσκάφη λόγω υπερβολικού βάρους και άρα για την αδυναμία άμεσης επέμβασης των πυροσβεστικών αεροσκαφών στην έναρξη της πυρκαγιάς, καθώς αν δεν επέμβεις τότε αεροπορικά, στη συνέχεια είναι πάρα πολύ αργά. Απλώς, πας για να δεις το καμένο δάσος.
Ανέλαβε, όμως, η Κυβέρνηση την πολιτική ευθύνη πράγματι για το θέμα αυτό και έδειξε στην κοινωνία ότι με ενέργειες, ας το πούμε έτσι, έμπρακτης μετάνοιας μέσα από την αποκατάσταση των ζημιών και την κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού μπορεί να ανταπεξέλθει; Όχι. Η Πυροσβεστική Υπηρεσία εμφανίστηκε διαλυμένη και ανεπαρκής στην προκειμένη περίπτωση και είναι κρίμα που οι συμβασιούχοι πυροσβέστες, για τους οποίους συζητούσαμε προηγουμένως στην Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης και Δικαιοσύνης, με αφορμή το νομοσχέδιο για το Πυροσβεστικό Σώμα, δεν αξιοποιήθηκαν στο βαθμό που έπρεπε και δεν αξιοποιούνται. Είναι κρίμα που μετά και την τελευταία εμπειρία των φετινών πυρκαγιών, η πολιτική προστασία δεν ενοποιείται και δεν συντονίζεται υπό το σχήμα της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, έτσι ώστε να αξιοποιείται το δυναμικό της σε όλες τις δραστηριότητες που σχετίζονται με την πρόληψη και την αντιμετώπιση περιστατικών πολιτικής προστασίας, όχι μόνο πυρκαγιών, όχι μόνο δασοπυρκαγιών.
Άρα, δεν αντλούνται διδάγματα εκ μέρους της Κυβέρνησης. Και όταν κάποιος δεν αντλεί διδάγματα από τα παθήματά του είναι καταδικασμένος να τα ξαναπάθει τα παθήματα αυτά. Στην προκειμένη, όμως, περίπτωση το πολιτικό θύμα μπορεί να είναι, εν τέλει, η Κυβέρνηση εκλογικά –και πρέπει να είναι- γιατί η πολιτική ευθύνη καταλογίζεται εκλογικά, αλλά υπάρχει και το θύμα που λέγεται απλός άνθρωπος, που λέγεται εργαζόμενος, επαγγελματίας, αγρότης, τουριστικός επιχειρηματίας, πολίτης που έχει πάει λίγες μέρες διακοπών και βλέπει να καταστρέφονται οι διακοπές του, ο ξένος επισκέπτης της χώρας μας, ο οποίος θα γίνει κήρυκας μιας κριτικής στη δική του τοπική τουριστική αγορά και μάλιστα για μια περιοχή, όπως η Χαλκιδική, που έχει ανάγκη από την καλή της φήμη, από την επωνυμία του προϊόντος της στη διεθνή τουριστική αγορά.
Θα μου πείτε, το πρόβλημα της πολιτικής ευθύνης και της ικανότητας διαχείρισης κρίσεων υπάρχει μόνο για φυσικές καταστροφές και για ζητήματα πολιτικής προστασίας; Όχι. Δυστυχώς, παρακολουθούμε την ίδια τακτική, παρακολουθούμε έναν Πρωθυπουργό και μία Κυβέρνηση να είναι παθητικοί και αδρανείς θεατές των καταστάσεων, όταν δεν τις υποθάλπουν και δεν τις ενθαρρύνουν, σε μια σειρά από θέματα που ταλανίζουν το δημόσιο βίο με τη σκανδαλολογία και με την εγκαθίδρυση της πεποίθησης στους πολίτες ότι το κράτος και το πολιτικό σύστημα είναι δήθεν ανίκανο να αντιμετωπίσει ριζικά τέτοια φαινόμενα και να παράσχει το αίσθημα ασφάλειας που έχει ανάγκη ο πολίτης, ασφάλειας και δικαιοσύνης, γιατί τα δύο αυτά πηγαίνουν μαζί.
Όταν μια Κυβέρνηση και ένας Πρωθυπουργός εμφανίζεται παθητικός και αδύναμος σε θέματα φυσικών καταστροφών και πολιτικής προστασίας, όταν ένας Πρωθυπουργός και μια Κυβέρνηση δεν μπορούν να φύγουν προς τα εμπρός και να συντονίσουν το εσωτερικό του κυβερνητικού μηχανισμού έτσι ώστε να μην έχουμε τα φαινόμενα μιας αλληλοσπαρασσόμενης Κυβέρνησης τις τελευταίες εβδομάδες λόγω της διάχυτης και γενικευμένης σκανδαλολογίας που έχει παραχθεί από τους ίδιους τους κόλπους της Κυβέρνησης, τότε δεν μπορεί ο πολίτης να έχει ούτε εμπιστοσύνη ούτε ελπίδα για την πορεία αυτής της Κυβέρνησης η οποίας είναι έκθετη και υπόλογη ενώπιον της κοινής γνώμης. 
