3 Φεβρουαρίου 2006
Αγόρευση Ευ. Βενιζέλου κατά τη συζήτηση επερώτησης Βουλευτών του ΠΑΣΟΚ προς τους Υπουργούς Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και Εξωτερικών σχετικά με την εφαρμογή του Συντάγματος και του Ευρωπαϊκού Δικαίου στη νομοθετική δραστηριότητα της Κυβέρνησης.
Κύριε Πρόεδρε, το Σύνταγμα κάθε χώρας είναι ένα σύστημα διαδικασιών και εγγυήσεων. Είναι όμως ταυτοχρόνως και ένα σύστημα αξιών. Στην συνείδηση του Ελληνα πολίτη Σύνταγμα σημαίνει ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, σημαίνει και ασφάλεια. Το Σύνταγμα ταυτίζεται με το δημοκρατικό κοινωνικό κράτος δικαίου και είναι προφανές ότι στην χώρα μας αποκαλύπτεται τον τελευταίο καιρό ένα τεράστιο πρόβλημα λειτουργίας, αλλά και κυριαρχίας εσωτερικής και εξωτερικής του δημοκρατικού κράτους δικαίου. Ο Έλληνας πολίτης δεν νιώθει ασφαλής, δεν νιώθει ασφαλής στο δρόμο, με κορυφαίο παράδειγμα την εγκληματική ενέργεια κατά του Προέδρου της Γ.Σ.Ε.Ε., δεν νιώθει ασφαλής στην ιδιωτική και προσωπική του ζωή, δεν νιώθει ασφαλής στις τηλεφωνικές του επικοινωνίες.
Η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει ως επικοινωνιακό τέχνασμα το Σύνταγμα. Το εντάσσει στη γνωστή ηθικολογική και υποκριτική προσέγγιση των πραγμάτων με βάση την οποία κέρδισε και τις εκλογές αυτές με δημαγωγικό και ψευδεπίγραφο τρόπο.
Έχουμε μια Κυβέρνηση που εφαρμόζει στο έπακρο την μέθοδο του συνταγματικού ταρτουφισμού. Και κορυφαίο παράδειγμα είναι η ιστορία του «Βασικού Μετόχου», όπου τη μια φορά υπερασπιστήκαμε την εθνική κυριαρχία και το εθνικό Σύνταγμα και την άλλη φορά ευτελίσαμε και ταπεινώσαμε τη Βουλή με πιστοποίηση που έγινε χθες με την ψήφιση του νόμου για την κύρωση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου.
Το ίδιο δε συμβαίνει και με το Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Δίκαιο. Είναι προφανές ότι η Κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται το ευρωπαϊκό φαινόμενο, δεν αντιλαμβάνεται πώς λειτουργεί η ευρωπαϊκή έννομη τάξη. Άρα, δεν μπορεί να διαπραγματευτεί με επιτυχία στο κοινοτικό επίπεδο, να προστατεύσει και να προωθήσει κρίσιμα, ζωτικά οικονομικά και αναπτυξιακά συμφέροντα του τόπου και των πολιτών. Άρα, δεν μπορεί να εφαρμόσει την ίδια τη νομοθεσία της. Φτάνουμε στην ιλαροτραγωδία των δήθεν μεταρρυθμίσεων του κ. Καραμανλή, οι οποίες ψηφίζονται, αλλά παραμένουν ανεφάρμοστες, γιατί προσκρούουν και στο Κοινοτικό Δίκαιο.
Τι έγινε άραγε με την εθελουσία έξοδο στον Ο.Τ.Ε.; Εφαρμόζεται; Τι έγινε με τη νέα διευθέτηση του χρόνου εργασίας; Εφαρμόζεται; Τι έγινε με το νόμο για τα συγχρηματοδοτούμενα έργα δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τα περιβόητα Σ.Ε.Δ.Ι.Τ.; Εφαρμόζονται; Όχι. Γιατί; Διότι προσκρούουν στο Σύνταγμα και στο Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Δίκαιο. Μόνο που η Κυβέρνηση έρχεται και τα αντιλαμβάνεται αυτά εκ των υστέρων.
Και βεβαίως η κορυφαία απόδειξη της καταστρατήγησης του Συντάγματος και του συνταγματικού ταρτουφισμού της Κυβέρνησης, είναι ο χώρος των συλλογικών διαπραγματεύσεων, της συλλογικής αυτονομίας, εκεί όπου κινείται η δημοκρατία στην πράξη, εκεί όπου λειτουργούν οι κοινωνικοί εταίροι και το σύγχρονο συμμετοχικό κράτος. Καταλύονται τα κοινωνικά δικαιώματα, τα συλλογικά δικαιώματα, η συλλογική διαπραγμάτευση, ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων. Ενθαρρύνει η Κυβέρνηση με ταξικό και μονομερή τρόπο, δηλαδή κάνοντας κοινωνική αδικία σε βάρος του απλού ανθρώπου, την πιο σκληρή στάση των εκπροσώπων της εργοδοτικής πλευράς.
Ο Σ.Ε.Β. ουσιαστικά δεν θέλει να υπογράψει εθνική γενική συλλογική σύμβαση. Οι κρατικές τράπεζες, μαζί με τις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες, αρνούνται την υπογραφή κλαδικής σύμβασης στο χώρο των τραπεζών, εκεί απ’ όπου εκπήγασε η εγγύηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων.
Εδώ δεν μιλάμε για προνομιούχους και δήθεν ρετιρέ του δημoσίου τομέα. Εδώ μιλούμε για τον ιδιωτικό τομέα. Και το επόμενο θύμα θα είναι ο απλώς εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, στη μεταποίηση, στην οικοδομή, στο εμπόριο, στις υπηρεσίες. Να μη βλέπει ο πολίτης αυτόν που έχει πιο πολλά δικαιώματα και εργάζεται δίπλα του, αλλά την απειλή που φτάνει στο σπίτι του, στο εισόδημά του, στον εαυτό του.
Τώρα, όμως, πλέον το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα παραβίασης του Συντάγματος, προσβολής της αρχής της διάκρισης των εξουσιών, της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, αλλά και της υποχρέωσης που έχει η Κυβέρνηση να προασπίζεται την εθνική αξιοπρέπεια, την εθνική ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία, είναι το τεράστιο πρόβλημα που προέκυψε με τις οργανωμένες υποκλοπές τηλεφωνικών συνδιαλέξεων.
Εάν η Κυβέρνηση ανακοίνωνε το πρόβλημα στις 11 Μαρτίου του 2005, θα μπορούσε να εμφανιστεί ως θύμα, ως παρατηρητής των εξελίξεων και να πει αυτά που επιχείρησε να πει χθες στη φιέστα των τριών Υπουργών. Ένα χρόνο μετά, όμως, το Φεβρουάριο του 2006, η Κυβέρνηση δεν εμφανίζεται με ειλικρίνεια ως θύμα των περιστάσεων. Εμφανίζεται με την ευθύνη αυτού που συγκάλυψε ή αποπειράθηκε να συγκαλύψει επί έντεκα μήνες ένα τεράστιο πρόβλημα. Η Κυβέρνηση χρησιμοποίησε τη δικαιοσύνη ως άλλοθι και ως πρόσχημα. Την υπέταξε και την ταπείνωσε.
Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι η Κυβέρνηση σέβεται την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και τη μυστικότητα της ποινικής προδικασίας όταν ο ίδιος ο Υπουργός Δικαιοσύνης κάνει συνεχώς τούμπανο τις ποινικές προδικασίες. Επισκέπτεται τον Άρειο Πάγο και εξαγγέλλει δικονομικές ενέργειες των εισαγγελικών αρχών για άλλες υποθέσεις, όταν ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος απαντά και σχολιάζει ενέργειες κατηγορουμένων και μαρτύρων.
Δεν θα βρουν άλλοθι με την ταπείνωση των εισαγγελικών αρχών, που τους εντάσσουν και αυτούς –τους εισαγγελείς της χώρας- σ’ ένα σχέδιο υποκρισίας και συγκάλυψης, προφανώς παρά τη θέλησή τους.
Η Κυβέρνηση έχει την πρώτη και την κύρια ευθύνη να προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών, να προστατεύει το κράτος δικαίου, να διασφαλίζει το απόρρητο των επικοινωνιών, να προστατεύει τον εαυτό της. Όταν μια κυβέρνηση εμφανίζεται να μην μπορεί να δέσει τα κορδόνια της στο θέμα του κράτους δικαίου και του απορρήτου των τηλεφωνικών επικοινωνιών, πώς μπορεί να χειριστεί δυσκολότερα θέματα, πώς μπορεί να κάνει διαπραγμάτευση για την εξωτερική πολιτική, για το Κυπριακό, για τα ελληνοτουρκικά, για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, για τους εξοπλισμούς;
Σε ποιο κλίμα έγινε το ταξίδι του κυρίου Πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον ή σε άλλες πρωτεύουσες; Τι ήθελαν να πουν χθες με τους σαφείς υπαινιγμούς τους οι τρεις Υπουργοί; Στέλνουν μήνυμα; Τι είδους μήνυμα; Πώς αντιλαμβάνονται με σοβαρότητα και ευθύνη τις διεθνείς σχέσεις και το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων; Προστατεύουν ή θέτουν υπό διακινδύνευση τα εθνικά μας συμφέροντα; Και τι μας είπαν χθες; Μας είπαν κάτι που το έμαθαν πότε; Προχθές; Από τον εισαγγελέα; Πώς; Παρανόμως; Κατά παράβαση της διάκρισης των εξουσιών και της μυστικότητας της ποινικής προδικασίας; Έχουν πρόσβαση στην ποινική δικογραφία; Άρα, μας είπαν αυτά που ήξεραν από το Μάρτιο του 2005 και έπρεπε να τα ανακοινώσουν αμέσως στη Βουλή, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, στην αρχή διασφάλισης του απορρήτου των επικοινωνιών. Όφειλαν να φέρουν νόμο, να αυξήσουν τις θεσμικές εγγυήσεις, να στελεχώσουν την αρχή προστασίας του απορρήτου, να στείλουν κλιμάκια επιστημόνων για να ελεγχθούν και να ελέγχονται καθημερινά οι εταιρείες σταθερής και κινητής τηλεφωνίας. Τι είναι ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Πρωθυπουργού; Προανακριτικός υπάλληλος; Θεσμός του κράτους;
Όλα αυτά είναι μία μεγάλη οπερέτα, που εκπέμπει το μήνυμα της ανευθυνότητας, της ανασφάλειας και της παραβίασης των εγγυήσεων του κράτους δικαίου.
