28 Αυγούστου 2008
Αγόρευση Ευ. Βενιζέλου κατά τη συζήτηση επί της αρχής της πρότασης νόμου αρμοδιότητας του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών: «Ειδικό Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης Πυρόπληκτων Περιοχών και Δομές Διαχείρισης».
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, πέρυσι το καλοκαίρι συντελέστηκε στη χώρα μας μία τεράστια σε έκταση φυσική καταστροφή. Ζήσαμε ένα εθνικό δράμα με εξήντα τέσσερις νεκρούς, με καταστροφές σπιτιών, περιουσιών, με την αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού ολόκληρων περιοχών της χώρας, με κορυφαίο παράδειγμα αυτό του Νομού Ηλείας. Τα προηγούμενα χρόνια είχαν προηγηθεί περιοχές όπως η Χαλκιδική. Μαζί με την Ηλεία ζήσαμε τις καταστροφές στην Εύβοια, στην Αχαΐα, ακολούθησαν οι εκλογές του Σεπτεμβρίου και πίστεψε η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και προσωπικά ο κ. Καραμανλής ότι η νίκη του στις εκλογές και η οριακή του πλειοψηφία σ΄ αυτήν την κοινοβουλευτική περίοδο εξαλείφει τα ανομήματα και επιβάλλει τη λήθη.
Όμως το 2008 αποδείχθηκε ότι τίποτα δεν λειτούργησε παιδαγωγικά και έτσι ζήσαμε το τεράστιο πρόβλημα της φυσικής καταστροφής στη Ρόδο, ευτυχώς με απώλειες κυρίως υλικές, δεν ζήσαμε το δράμα της περασμένης χρονιάς από πλευράς ανθρώπινων ζωών.
Στη χώρα μας οι πολίτες έχουν βαρεθεί να ακούν μέτρα, ιδέες. Δεν πείθεται κανείς με επιδόματα, δεν πείθεται κανείς μέσα από μία πολιτική επιχορηγήσεων που κλείνει στόματα ή που εξαγοράζει συνειδήσεις εφαρμόζοντας τη γνωστή αλλά δυστυχώς για τους οπαδούς της εξαντλημένη αντίληψη των πελατειακών εξαρτήσεων.
Στη χώρα μας υπάρχει βαθιά ηθική και πολιτική κρίση του κράτους και η κρίση του κράτους μετατρέπεται σε κρίση του πολιτικού συστήματος, σε κρίση της πολιτικής.
Όταν ο πολίτης βλέπει ότι το κράτος δεν μπορεί να τον προστατεύσει, δεν μπορεί να σώσει τη ζωή του και την περιουσία του, όταν ο πολίτης βλέπει ότι το κράτος δεν μπορεί να του δώσει σιγουριά και ασφάλεια, όταν ο πολίτης διαπιστώνει ότι το κράτος δεν μπορεί να τον βοηθήσει να ορθοποδήσει μετά από μία καταστροφή, τότε νιώθει απόλυτα εγκαταλελειμμένος.
Ο κάθε πολίτης ξέρει ότι ζει μέσα σε μία κοινωνία ανασφάλειας, μέσα σε μία κοινωνία κινδύνου, ξέρει ότι απειλείται διαρκώς, ότι απειλείται το επίπεδο ζωής που έχει κατακτήσει και θέλει ένα κράτος αποτελεσματικό, δίκαιο, αντιγραφειοκρατικό, που μπορεί να σταθεί δίπλα του, να προλάβει ή να βοηθήσει στη συνέχεια. Περιμένει πολλά, σχεδόν τα πάντα από ένα τέτοιο κράτος, αλλά απεχθάνεται, σιχαίνεται ένα κράτος αναποτελεσματικό, γραφειοκρατικό, ανέντιμο, ένα κράτος που, είτε το θέλουμε είτε όχι, το προσωποποιούμε και το εκφράζουμε εμείς, οι εκπρόσωποι του λαού, οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος.
Και επειδή δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες μέσα στο πολιτικό σύστημα, ο πολίτης θέλει από την Κυβέρνηση κάθε φορά και προσωπικά από τον Πρωθυπουργό, που είναι εντολοδόχος του, να δείχνει ικανότητα, εντιμότητα, ειλικρίνεια, αυτά που λέει να τα εφαρμόζει.
Αυτό ο κ. Καραμανλής δεν μπόρεσε να το πετύχει. Απέτυχε οικτρά το κράτος, άρα η Κυβέρνηση, άρα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, στη μεγάλη δοκιμασία του περσινού καλοκαιριού από την Πάρνηθα μέχρι την Ηλεία. Απέτυχε και φέτος, παρ΄ότι θα έπρεπε να σεβαστεί την οριακή εντολή που πήρε σχεδόν πριν από ένα χρόνο στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου του 2007. Όταν ο πολίτης φτάνει στο συμπέρασμα ότι μέσα από την πολιτική διαδικασία, μέσα από τη θεσμική λειτουργία της δημοκρατίας, μέσα από τη λειτουργία του κράτους δεν μπορεί να προκύψει τίποτα καλύτερο, τότε βεβαίως δημιουργείται η κρίση νομιμοποίησης, η κρίση της πολιτικής.
Η πολιτική προστασία, όπως λέμε, η προστασία από τις φυσικές καταστροφές έχει στην εποχή μας διεθνώς όση σημασία έχει και η εθνική άμυνα. Η κυριαρχία του κράτους βασίζεται στην ικανότητά του να διαχειρίζεται κρίσεις. Όταν το κράτος δεν μπορεί να προβλέψει και να διαχειριστεί κρίσεις –και συνηθισμένες κρίσεις είναι οι οικονομικές κρίσεις και οι φυσικές καταστροφές- τότε δεν διασφαλίζει την κυριαρχία του, δεν προσφέρει στον πολίτη αυτό που περιμένει μέσα από τους βασικούς μηχανισμούς του σκληρού πυρήνα του κράτους. Αυτό έχουμε πάθει στην Ελλάδα. Ο πολίτης πιστεύει πια ότι δεν λειτουργεί αυτός ο σκληρός πυρήνας της κυριαρχίας, της πολιτικής και τελικά της δημοκρατίας.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήδη από την πρώτη στιγμή παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανασυγκρότησης των πυρόπληκτων περιοχών για να δείξει ότι υπάρχει εναλλακτική πρόταση, ότι υπάρχει τεχνική επάρκεια. Μα, η Κυβέρνηση δεν έχει τεχνική επάρκεια να επεξεργαστεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο πολιτικής προστασίας, πυροπροστασίας ή ανασυγκρότησης; Προφανώς και έχει. Δεν παρουσίασε η Κ.Ε.Δ.Κ.Ε. παρόμοιο πρόγραμμα; Παρουσίασε. Στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, σε οποιαδήποτε ομάδα επιστημόνων ανατεθεί το καθήκον να παρουσιάσει ένα συγκροτημένο σχέδιο, τεχνικό σχέδιο, αυτή θα ανταποκριθεί. Υπάρχουν τέτοια σχέδια και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. φρόντισε να οργανώσει πολιτικά και να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που να μετατρέπει την κρίση και το δράμα σε ευκαιρία, σε εφαλτήριο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ηλείας και των άλλων πυρόπληκτων περιοχών.
Άρα το πρόβλημα δεν είναι η τεχνική επάρκεια. Το πρόβλημα είναι η πολιτική βούληση, η σχέση εμπιστοσύνης, η απάντηση στο ηθικό έλλειμμα του πολιτικού συστήματος και του κράτους. Αυτό θέλει ο κόσμος. Δεν του λείπουν οι υποσχέσεις και τα μέτρα τεχνικού χαρακτήρα. Αυτό θέλουμε να πούμε σήμερα με την πρότασή μας ως Αξιωματική Αντιπολίτευση. Αυτό σήμαινε η χειρονομία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τα 1.200.000 ευρώ που δόθηκαν από το ταμείο του κόμματος και την κρατική επιχορήγηση για τις ανάγκες των πυροπλήκτων, ότι δηλαδή μπορούμε να αποκαταστήσουμε αυτήν τη σχέση εμπιστοσύνης.
Θα ήταν τελείως εσφαλμένη και μυωπική η προσέγγιση του να περιορίσουμε τη συζήτηση στο ένα ή το άλλο μέτρο. Δεν νομίζω ότι θα βρεθεί κανείς εδώ που να διαφωνήσει με την ανάγκη αποκατάστασης των ζημιών ή με την ανάγκη ανασυγκρότησης του παραγωγικού δυναμικού. Δεν υπάρχει κανείς που να μη νιώθει την οδύνη των οικογενειών των θυμάτων όταν έχουν χαθεί μικρά παιδιά, έγκυες γυναίκες, υπερήλικοι που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα, όταν χάθηκαν πυροσβέστες ή στελέχη της Αυτοδιοίκησης μέσα στα δάση.
Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα. Όταν μιλάω για ηθικό έλλειμμα και για σχέση εμπιστοσύνης, δεν μιλάω για μία ηθικολογική προσέγγιση ούτε για μία φιλανθρωπική προσέγγιση, αλλά για μία πολιτική που έχει συνολικά χαρακτηριστικά, που αποκαθιστά τη σχέση εμπιστοσύνης, που είναι δίκαιη και δεν έχει ταξικά χαρακτηριστικά ή χαρακτηριστικά κοινωνικής αδικίας.
Αυτό έχει πάθει η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Δεν μπορεί να πείσει ότι έχει σχέδιο και μάλιστα σχέδιο συνολικό και κοινωνικά δίκαιο. Και αυτό είναι το προσωπικό πολιτικό δράμα του κ. Καραμανλή ο οποίος δεν έχει τι να πει και βλέπει να εξαντλείται το πολιτικό του κεφάλαιο που ήταν ένα κεφάλαιο εμπιστοσύνης με τον πολίτη. Το μόνο κεφάλαιο που διέθετε η Νέα Δημοκρατία. Και μ’ αυτό το οριακό πια κεφάλαιο κέρδισε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007. Αλλά από το Σεπτέμβριο και μετά ο κ. Καραμανλής είναι απολύτως ανεπαρκής, ανίκανος, σιωπηλός, αδύναμος.
Και αυτό φαίνεται και στον τρόπο με τον οποίο παρέδωσε την πρωθυπουργική του εξουσία και εντολή στον κ. Αλογοσκούφη. Επειδή δεν μπορεί να πάρει καμμία πολιτική πρωτοβουλία, επειδή δεν αντιλαμβάνεται ότι η κρίση η οικονομική, η αναπτυξιακή, η κοινωνική είναι πολιτική -χρειάζεται πολιτική απάντηση, πολιτικές πρωτοβουλίες, μεγάλες κοινωνικές συμφωνίες που μόνο ένα πρόσωπο με εμπιστοσύνη και ένα κόμμα κυβερνητικό με εμπιστοσύνη στο λαό μπορεί να διευθύνει- τελικά τι κάνει; Κρύβεται πίσω από τους χειρισμούς ενός Υπουργού του που τελικά επικαλύπτει το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής.
Αυτό που έγινε με την αντιμετώπιση του προβλήματος των πυρκαγιών και των φυσικών καταστροφών γίνεται και με το πρόβλημα της οικονομίας. Ανακολουθίες; Αυτοδιαψεύσεις; Δείτε το φιλικό σας Τύπο σήμερα, κυρίες και κύριοι Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Δείτε τον κατάλογο των δηλώσεων του κ. Αλογοσκούφη που διαψεύδονται με τις χθεσινές εξαγγελίες του με τα χθεσινά μέτρα του που είναι μέτρα του κ. Καραμανλή, βέβαια, γιατί αυτός έχει προσωπικά την πολιτική ευθύνη.
Μια χώρα που δεν έχει προϋπολογισμό, γιατί περί αυτού πρόκειται, μπορεί να έχει πολιτικό σχέδιο; Και μπορεί να είναι αξιόπιστη; Και μπορεί να δώσει αισιοδοξία και προοπτική και να δώσει αίσθημα ασφάλειας στον πολίτη σ΄ όλες τις περιοχές; Από τις πυρόπληκτες περιοχές της Ηλείας μέχρι τα μεγάλα αστικά κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης; Είναι δυνατόν ποτέ να γίνει αποδεκτό από τον πολίτη ως έντιμο ένα κράτος που λειτουργεί με τέτοιο τυχοδιωκτικό και ανεύθυνο τρόπο στο κορυφαίο κεφάλαιο κάθε κυβερνητικής πολιτικής που είναι η φορολογική πολιτική;
Είναι δυνατόν να έρχεται ο Καραμανλής διά στόματος του κ. Αλογοσκούφη και να λέει ότι το ένα εκατομμύριο εξακόσιες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες και επιτηδευματίες στη χώρα είναι ένα και το αυτό πράγμα; Πίσω από κάποιον που κάνει μια ψευδή δήλωση κάτω το φορολογητέου επιπέδου, στο όριο του αφορολογήτου, μπορεί να κρύβεται κάποιος με εισόδημα 200, 300 ή και περισσοτέρων εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ το χρόνο και κάποιος που πένεται, που είναι στα όρια της φτώχειας. Τι λέει η Κυβέρνηση σ’ αυτόν που είναι στα όρια της φτώχειας; Του λέει «έρχομαι και σου επιβάλλω ένα κεφαλικό φόρο με αδικία». Και τι λέει σ’ αυτόν που λέει ψέματα και φοροδιαφεύγει; «Εντάξει, σου κλείνω το μάτι, συγκαλύπτω μαζί σου το πρόβλημα, σου επιτρέπω να φοροδιαφεύγεις. Δώσε μου ένα μικρό ρεγάλο».
Άρα η πελατειακή εξάρτηση μετατρέπεται σε ταξικότητα, σε κοινωνική αδικία, σε αντιαναπτυξιακή επιλογή. Και το ίδιο και όλα τα άλλα μέτρα. Αυτή η ισοπεδωτική προσέγγιση για τα τέλη κυκλοφορίας για μικρά και μεγάλα αυτοκίνητα ανεξαρτήτως κυβισμού και κόστους αγοράς. Η δήθεν καινοτομία σε σχέση με την φορολόγηση των μετοχών όχι ως εισόδημα φυσικών προσώπων αλλά στην πηγή.
Άρα δυο μέτρα και δυο σταθμά. Άλλη η φορολόγηση της εργασίας είτε της μισθωτής είτε της ελεύθερης και άλλη η φορολόγηση του κεφαλαίου. Να η ταξικότητα, να η κοινωνική αδικία.
Και βέβαια πίσω απ’ αυτά η εκδίκηση της επιτήρησης, διότι ακόμη τώρα θέλει η Κυβέρνηση του κ. Καραμανλή και του κ. Αλογοσκούφη να αντιπολιτεύεται όπως είπα και προχθές την αχνή ανάμνηση των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Θέλοντας να ενοχοποιήσει ιστορικά τις κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. οδήγησε τη χώρα στην επιτήρηση. Και τώρα θα οδηγηθούμε ξανά στην επιτήρηση γιατί βέβαια θα υπερβούμε το έλλειμμα, το όριο του 3%. Και τι θα γίνει τότε; Πάλι θα πρέπει να απορροφηθούν πόροι από την πραγματική οικονομία για να βγούμε μέσα από μια επιτήρηση στην οποία η δημοσιονομική μυωπία του κ. Καραμανλή, δηλαδή, του κ. Αλογοσκούφη οδήγησε τη χώρα. Μα, έτσι, στο μαγγανοπήγαδο θα οδηγούμαστε συνεχώς; Ο Σίσυφος είναι η Ελλάδα;
Η Ελλάδα θέλει εμπιστοσύνη, θέλει αισιοδοξία, θέλει μια νέα πρόταση, θέλει μια εθνική συμφωνία φορολογικής εμπιστοσύνης. Θέλει να αντιληφθούμε πως μόνο με πολιτικές πρωτοβουλίες μπορούμε να ξεπεράσουμε και την οικονομική και την κοινωνική κρίση.
Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε. Δεν μπορεί να διαχειριστεί τον όγκο, το μέγεθος και την οξύτητα των προβλημάτων. Η κρίση της πολιτικής είναι πρωτίστως κρίση προσωπικά του κ. Καραμανλή, ο οποίος πια έχει παραδώσει τα όπλα και σέρνεται πίσω από τη δημοσιονομική αδυναμία και το άγχος του κ. Αλογοσκούφη.
Κυρία και κύριοι Υφυπουργοί, να μεταφέρετε στους Υπουργούς σας και κυρίως να μεταφέρετε στον κύριο Πρωθυπουργό αυτό το μήνυμα από τη Βουλή, που είναι το μήνυμα της αγωνίας, της απόγνωσης και κυρίως της απόρριψης της ελληνικής κοινωνίας. Σας απορρίπτει η ελληνική κοινωνία. Μη βαυκαλίζεστε ότι η κρίση της Αντιπολίτευσης ή η δήθεν κρίση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μπορεί να σώζει διαρκώς τη Νέα Δημοκρατία. Τελείωσαν αυτά. Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τους εσωτερικούς συσχετισμούς μεταξύ κομμάτων ή εντός κομμάτων.
Ο κόσμος θέλει άλλου είδους προτάσεις, άλλου είδους υπερβάσεις γιατί μόνο έτσι μπορεί να βγει προς τα μπρος η χώρα. Αυτό το μήνυμα πρέπει να στείλουμε σε όλους τους πολίτες.