17 Δεκεμβρίου 2007
Αγόρευση Ευ. Βενιζέλου κατά τη συζήτηση επί του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών: «Κύρωση του Κρατικού Προϋπολογισμού και των Προϋπολογισμών ορισμένων ειδικών ταμείων και υπηρεσιών οικονομικού έτους 2008».
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, η συζήτηση για τον Προϋπολογισμό, έτσι όπως διεξάγεται κατά παράδοση στη Βουλή, δημιουργεί, δυστυχώς, την ψευδαίσθηση ότι το πρόβλημα της χώρας είναι πρωτίστως δημοσιονομικό. Δυστυχώς, πρέπει να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι δημοσιονομικό, δεν είναι καν αναπτυξιακό, είναι πρόβλημα βαθύτατα κοινωνικό και άρα, πολιτικό.
Τα δημοσιονομικά τεχνάσματα σε σχέση με το έλλειμμα και το χρέος έχουν πολύ μικρή αξία, όταν συνειδητοποιούμε αυτό που ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται κάθε πολίτης, πως στη χώρα μας υπάρχουν πολύ σημαντικότερα ελλείμματα σε σχέση με τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Υπάρχει έλλειμμα πολιτικού σχεδιασμού, έλλειμμα κοινωνικής και πολιτικής εμπιστοσύνης, έλλειμμα αξιοπιστίας, έλλειμμα ασφάλειας για όλους τους πολίτες. Και φυσικά, αυτό το έλλειμμα τελικά μετατρέπεται σε ένα έλλειμμα πολιτικής που βαραίνει την Κυβέρνηση, μία Κυβέρνηση που έχει λάβει νωπή εντολή, την οποία δεν μπορεί να διαχειριστεί. Δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος μίας οριακής πλειοψηφίας και εμφανίζεται στη συζήτηση του Προϋπολογισμού με φαινόμενα αποσάθρωσης, όπως έδειξαν η αναγκαστική παραίτηση, η αποπομπή του Υπουργού Απασχόλησης και βεβαίως, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται η Κυβέρνηση όλα τα μεγάλα θέματα. Είτε αυτά αφορούν πολιτικές, όπως για παράδειγμα το ασφαλιστικό, είτε αυτά αφορούν συγκεκριμένες υποθέσεις, φακέλους διαχειριστικού, βεβαίως, και πολιτικού περιεχομένου, όπως είναι το ζήτημα της Ολυμπιακής, του Ο.Τ.Ε., της Δ.Ε.Η..
Τι συμβαίνει; Γιατί η Κυβέρνηση εμφανίζει αυτήν την αμηχανία, αυτήν τη δυστοκία, αυτήν την ανεπάρκεια; Γιατί, ενώ έχει λάβει νωπή εντολή, έστω υπό αυστηρές προϋποθέσεις, από τον ελληνικό λαό δεν μπορεί να αποκτήσει νέα ορμή, δεν μπορεί να απογειωθεί, δεν μπορεί να διαχειριστεί κανένα θέμα, αλλά σέρνεται;
Πιστεύω ότι το πρόβλημα της Κυβέρνησης είναι κατά βάθος ιδεολογικό, όσο και αν αυτό ξενίζει στις ημέρες μας. Λένε πολλοί ότι υπάρχει μία αντίφαση που αιχμαλωτίζει τη Νέα Δημοκρατία, τη συντηρητική παράταξη, μια αντίφαση ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη και στη κρατικιστική δεξιά.
Αυτό είναι εξεζητημένη προσέγγιση για την κατάσταση της Νέας Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης του κ. Καραμανλή. Η Δεξιά στη χώρα μας ήταν πάντα αιχμάλωτη ενός εσωτερικού διχασμού ανάμεσα στη λαϊκή δεξιά, που τροφοδοτεί με ψήφους αυτήν την πολιτική οικογένεια, και την ταξική Δεξιά, μία Δεξιά με κοινωνικά χαρακτηριστικά, μία Δεξιά που υποστηρίζει συγκεκριμένα κοινωνικά συμφέροντα. Αυτό είναι που καθηλώνει την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και δεν της έχει επιτρέψει μέχρι τώρα -και δεν θα της επιτρέψει και στο μέλλον- να χαράξει μία πολιτική κοινωνικά και πολιτικά νομιμοποιημένη.
Η Νέα Δημοκρατία έχει πλέον δεσμευτεί σε μία σκληρά ταξική πολιτική. Διογκώνονται όλες οι ανισότητες, οι εισοδηματικές ανισότητες, οι περιφερειακές ανισότητες, οι μορφωτικές ανισότητες, οι επικοινωνιακές και πολιτιστικές ανισότητες.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι αυτό. Είναι η διατάραξη της κοινωνικής συνοχής και κυρίως η καταρράκωση του αισθήματος της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και αυτό το αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης δεν το έχουν μόνο οι προοδευτικοί πολίτες, δεν το έχουν μόνο όσοι ψήφισαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τα κόμματα της Αριστερής Αντιπολίτευσης, της άλλης Αριστεράς, το έχουν και πάρα πολλοί πολίτες που ψήφισαν τη Δεξιά εγκλωβισμένοι σε αυτή την παράδοση της λαϊκής Δεξιάς που υπάρχει στη χώρα μας.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η διόγκωση της φτώχειας. Είναι και αυτό ένα τεράστιο πρόβλημα. Είναι τραγικό να έχεις τόσο υψηλά ποσοστά σχετικής και απόλυτης φτώχειας στη χώρα μας. Αλλά αυτό το αντιμετωπίζεις με έναν τρόπο, αν εφαρμοστούν συνεπείς πολιτικές καταπολέμησης της φτώχειας. Εάν εφαρμοστεί το εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης που προτείνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ., θα μπορούσε το φαινόμενο αυτό ως ένα βαθμό τουλάχιστον να αντιμετωπιστεί. Όχι με το ταμείο καταπολέμησης της φτώχειας και τα φιλοδωρήματα του κ. Αλογοσκούφη και του κ. Καραμανλή, αλλά μέσα από μία συνεπή προνοιακή και επιδοματική πολιτική.
Το πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί, αυτό που νομίζω ότι θα βασανίζει μέχρι την τελευταία μέρα της θητείας του τον κ. Καραμανλή και την Κυβέρνησή του, είναι το πρόβλημα των μεσαίων εισοδημάτων. Στα μεσαία εισοδήματα δεν μπορείς να εφαρμόσεις στοχευμένες επιδοματικές ή άλλες πολιτικές. Πρέπει να υπάρχει μία γενική πολιτική της Κυβέρνησης, μία πολιτική για τη δημόσια διοίκηση, μία πολιτική για την περιφερειακή ανάπτυξη, μία πολιτική επενδύσεων, μία πολιτική που αφορά κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα.
Στα μεσαία εισοδήματα το πρόβλημα είναι εκρηκτικό και πιστεύω ότι εκεί η κρίση πια έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε κρίση πολιτικής νομιμοποίησης της Κυβέρνησης. Γιατί στα μεσαία εισοδήματα καταρρέει μία πεποίθηση, ένα σχέδιο ζωής. Καταρρέουν τα αυτονόητα και τα κεκτημένα. Όλοι οι άνθρωποι έχουν σχεδιάσει τη ζωή τους, έχουν κάνει ένα προγραμματισμό και ο προγραμματισμός αυτός σε όλα του τα μεγάλα μέτωπα, κλονίζεται, σχεδόν καταρρέει.
Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα απασχόλησης, όχι μόνο για τους νέους, αλλά και γι’ αυτούς που βρίσκονται σε μέση ηλικία. Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα ακρίβειας και εισοδημάτων και υπάρχει και τεράστιο πρόβλημα ασφαλιστικού, δηλαδή υπάρχει πια ανασφάλεια εγκατεστημένη στον πυρήνα του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας.
Έχουν βγει ξανά στην επιφάνεια λέξεις που τις είχαμε εξοβελίσει από το λεξιλόγιό μας μέχρι το 2004. Και αυτό ήταν η μεγάλη αναπτυξιακή και κοινωνική επιτυχία των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Είχαμε σταματήσει να μιλάμε για ακρίβεια, είχαμε σταματήσει να μιλάμε για πληθωρισμό και τώρα ξαναμιλάμε για ακρίβεια. Τώρα υπάρχει ξανά το φάσμα του πληθωρισμού. Τώρα υπάρχει τεράστιο πρόβλημα πραγματικού πληθωρισμού. Όχι του πληθωρισμού της στατιστικής υπηρεσίας, αλλά του πληθωρισμού του φτωχού και του μεσαίου νοικοκυριού με πραγματικές τιμές και με πραγματικούς όρους, σε σχέση με την αγοραστική δύναμη.
Ακρίβεια σημαίνει αισχροκέρδεια και πληθωρισμός, αλλά σημαίνει και εισοδηματική ανεπάρκεια. Η ακρίβεια είναι σχέση. Όταν έχεις πολλά εισοδήματα, όταν έχεις πλούτο να διαχειριστείς, δεν έχεις την αίσθηση της ακρίβειας.
Η Κυβέρνηση οφείλει να πάψει να μιλάει γενικά και αόριστα για τη λειτουργία της αγοράς και να παραπέμπει στην άτυχη και ανήμπορη Επιτροπή Ανταγωνισμού. Πρέπει να εφαρμόσει τις δοκιμασμένες πολιτικές και πρακτικές που εφαρμόσαμε την περίοδο 1997-2000 πριν από την είσοδο της χώρας στην Ο.Ν.Ε., όταν μέσα από τον έλεγχο της αγοράς, μέσα από τις συμφωνίες κυρίων που είχαν επιτευχθεί, μέσα από την καθημερινή πολιτική εμπλοκή της Κυβέρνησης είχαμε καταφέρει να τιθασεύσουμε τον πληθωρισμό και να πετύχουμε πολύ μεγάλους και δυσθεόρατους, εκείνη την εποχή, δημοσιονομικούς στόχους.
Και βεβαίως, πρέπει να δίνει στη δημοσιότητα τον πραγματικό πληθωρισμό των φτωχών, για να έχουμε μία σχέση εντιμότητας με τους Έλληνες πολίτες. Να ξέρουμε ποιο είναι το πραγματικό υπόβαθρο της εισοδηματικής πολιτικής και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί εάν δεν ξέρεις ποιος είναι ο πραγματικός πληθωρισμός και ποια είναι η πραγματική αγοραστική δύναμη, εφαρμόζεις πολιτικές κοινωνικής αδικίας και μάλιστα στα τυφλά.
Και το ίδιο συμβαίνει βεβαίως και με το τραπεζικό σύστημα που συνδέεται άμεσα με το πρόβλημα των μεσαίων εισοδημάτων.
Φτιάξτε το Ταμείο στήριξης της Νέας Γενιάς. Στρέψτε το τραπεζικό σύστημα, υπό την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, σε μία εκτεταμένη και γενναιόδωρη χρηματοδότηση των νέων ανθρώπων στο ξεκίνημά τους, έτσι ώστε να νιώσουν ότι υπάρχει ένα κοινωνικό κράτος δικαίου. Και το πρόβλημα του δανεισμού των νοικοκυριών μέσα σε μία παγκόσμια κρίση του τραπεζικού συστήματος και των επιτοκίων, δεν είναι πρόβλημα που αφορά την Τράπεζα της Ελλάδος και τους τεχνοκράτες. Είναι πρόβλημα που αφορά την κοινωνία και τη συνοχή της, κύριοι Υπουργοί.
Εξωραΐζετε τα δημοσιονομικά μεγέθη. Αναφέρθηκα στο δημοσιονομικό έλλειμμα. Υπάρχει και ένα τεράστιο πρόβλημα δημοσίου χρέους, όχι με την έννοια που το χειρίζεται η Κυβέρνηση, με την τεχνητή διόγκωση του Α.Ε.Π. και την τεχνητή μείωση του δημοσίου χρέους. Αναφέρομαι στο δημόσιο χρέος, ως ηθική και πολιτική αξία. Η Κυβέρνηση του κ. Καραμανλή, η Κυβέρνησή σας, κύριοι Υπουργοί, έχει πράγματι ένα δημόσιο χρέος απέναντι στον ελληνικό λαό, απέναντι στους ψηφοφόρους σας. Έχετε την υποχρέωση να τιμήσετε την εντολή που λάβατε. Αλλά την λάβατε με προϋποθέσεις και υπό προθεσμία.
