Αθήνα, 14 Ιουνίου 2012
Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ,
στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Πειραιά
Κύριε Αντιπρόεδρε, ευχαριστώ θερμά για την υποδοχή και για τον πρόλογο.
Φίλες και φίλοι, χαίρομαι πραγματικά γιατί βρίσκομαι και πάλι σήμερα στον Πειραιά. Χθες το βράδυ ήμουνα στη Β΄ Πειραιά, στον Κορυδαλλό, σήμερα εδώ στην καρδιά της οικονομικής ζωής, της παραγωγικής δραστηριότητας του Πειραιά, στο νεοκλασικό αυτό κτήριο του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, με τους εκπροσώπους των άλλων Επιμελητηρίων, των παραγωγικών φορέων, με εκπροσώπους της κοινωνίας του Πειραιά, με τα στελέχη μας στον Πειραιά, με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, με την Ηγεσία του Οργανισμού Λιμένος, με όλους αυτούς που είναι στην πραγματικότητα οι εκφραστές της ζωής στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, σε μια πόλη που βιώνει την κρίση και τη βιώνει έντονα.
Ο Αντιπρόεδρος του Επιμελητηρίου μίλησε απλά και αυθεντικά, είπε ότι υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη αγωνία, φόβος για το αν θα σχηματιστεί κυβέρνηση την επομένη των εκλογών και με κάλεσε να δώσω ελπίδα για το αύριο. Την ελπίδα του αύριο, μπορεί και οφείλει να τη δώσει ο ίδιος ο ελληνικός λαός, ο Έλληνας πολίτης, ο ψηφοφόρος που κρατάει την Κυριακή το κλειδί των εξελίξεων στα χέρια του και θα δώσει την απάντηση που θέλει την οποία και θα σεβαστούμε απολύτως.
Αλλά πρέπει οι Έλληνες πολίτες, οι άντρες και οι γυναίκες που συγκροτούν την Ελλάδα του σήμερα, να σκεφτούν ψύχραιμα, να ξανασκεφτούν, να σταθμίσουν το ατομικό και οικογενειακό συμφέρον, να το διασταυρώσουν με το εθνικό συμφέρον, με το συμφέρον της εθνικής οικονομίας και της πατρίδας και να πάρουν μία απόφαση.
Εμείς έχουμε μιλήσει καθαρά τη γλώσσα της αλήθειας, που δεν είναι πάντα ευχάριστη, που δεν ακούγεται εύκολα. Σηκώσαμε ένα τεράστιο βάρος τα προηγούμενα δυόμισι χρόνια και το σηκώσαμε κατ΄ ουσίαν μόνοι. Κακώς, θα έπρεπε να έχουμε εμπλέξει κατά το μέτρο της δύναμής της όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε κι έχουμε διαμορφώσει ένα κεκτημένο το οποίο είναι πολύτιμο στα χέρια του ελληνικού λαού. Διαπραγματευθήκαμε με σθένος, σκληρά, έχοντας απέναντί μας μια δεξιά, συντηρητική Ευρώπη, έχοντας απέναντί μας όλες τις μεγάλες χώρες του κόσμου μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Οι δικές μας αντιλήψεις οι ευρωπαϊκές, σοσιαλιστικές, προοδευτικές, δεν εναρμονίζονται με τις κρατούσες αντιλήψεις στην Ευρώπη και τη δυτική οικονομία. Αυτό είναι το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης της σύγκρουσης και της διαφωνίας στην πρώτη φάση που τη ζήσαμε και τη ζήσαμε πολύ σκληρά.
Δεν θέλουν να καταστρέψουν την Ελλάδα, θέλουν να την υποτάξουν σε ένα νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, που εφαρμόζει πολύ συγκεκριμένες συνταγές για τις εργασιακές σχέσεις, για το κόστος εργασίας, για τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, για την ανταγωνιστικότητα στην αγορά.
Τους εξηγήσαμε σε όλους τους τόνους πάρα πολλές φορές τις ελληνικές ιδιομορφίες:
- Τι σημαίνει να έχεις μια Ελλάδα της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής, μια Ελλάδα της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας.
- Τι σημαίνει να έχεις μια Ελλάδα των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων, τι σημαίνει να έχεις μια Ελλάδα χωρίς βιομηχανικές υποδομές. Μια Ελλάδα η οποία έχει απαξιώσει τον πρωτογενή της τομέα, μία Ελλάδα που κινείται στον τριτογενή τομέα χωρίς διορατικότητα και χωρίς ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο ανάπτυξης.
- Τι σημαίνει να έχεις μια Ελλάδα που δεν έχει απλώς δημοσιονομικό πρόβλημα με μη βιώσιμο χρέος και υπερδιογκωμένο δημοσιονομικό έλλειμμα, αλλά και έλλειμμα ανταγωνιστικότητας που αποτυπώνεται στο τεράστιο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
- Τι σημαίνει να έχεις μια οικονομία που συγκροτεί το ΑΕΠ της κάθε χρόνο μέσα από τη δημόσια και την ιδιωτική κατανάλωση.
- Τι σημαίνει να έχεις μία χώρα που δε λειτουργεί κανονικά και πόσο δύσκολο είναι υπό συνθήκες κρίσης να εφαρμόζεις ταυτόχρονα μέτρα για την ανασυγκρότηση του κράτους, για την πάταξη της φοροδιαφυγής, τη σύλληψη της παραοικονομίας, την εκλογίκευση των εργασιακών σχέσεων, το άνοιγμα των αγορών, την προώθηση της ανταγωνιστικότητας, την ανασυγκρότηση μεγάλων τομέων του κράτους όπως είναι η Δημόσια Διοίκηση, η δικαιοσύνη, η εκπαίδευση.
Όλα αυτά μαζί σε λίγο χρονικό διάστημα στομώνουν, βαθαίνουν την ύφεση. Αυτή ήταν η διαφωνία γύρω από την οποία κινήθηκε αυτή η πολύ σκληρή διαπραγμάτευση επί μήνες, ιδίως από τότε που έφυγε η τρόικα από το γραφείο μου, ένα δύσκολο βράδυ στις 29 Αυγούστου του 2011, για να γυρίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να πάμε στο πακέτο της 21ης Φεβρουαρίου, μοναδικό για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.
Ένα πακέτο που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να αποκτήσουμε αν είχε προηγηθεί η ισπανική κρίση.
- Δεν θα μπορούσαμε να δούμε ούτε από μακριά τα 240 δισ. ευρώ, τα 50 δισ. ευρώ για τις τράπεζες δηλαδή για τις καταθέσεις και τη ρευστότητα.
- Δεν θα μπορούσαμε να δούμε ούτε από μακριά το PSI και το δραστικό κούρεμα του ελληνικού δημοσίου χρέους, που σε ονομαστική αξία είναι 53,5% του χρέους που είχαν οι ιδιώτες στα χέρια τους, αλλά σε καθαρή παρούσα αξία υπερβαίνει το 75%.
- Δεν θα μιλούσαμε τώρα για επιτόκια 2% όταν η Ισπανία πληρώνει 6,8%.
- Δεν θα μιλούσαμε τώρα για μικρότερους τόκους που είναι κατά μέσο όρο 7,5 δισ. ευρώ το χρόνο μείωση 3,5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ.
Άρα αυτό που θέλει ο κόσμος -το λέω κάθε μέρα- είναι η Ελλάδα να μείνει σταθερά μέσα στο ευρώ, οι πολιτικές δυνάμεις να συνεργαστούν, οι δυσμενείς όροι του μνημονίου να αλλάξουν αλλά να κρατηθεί το κεκτημένο, οι πολλές θετικές όψεις.
Η ερώτηση είναι κλασική: «Γιατί υπογράψατε μια σύμβαση που εμπεριέχει στοιχεία με τα οποία δε συμφωνούσατε»; Γιατί αυτό υπαγόρευε η στάθμιση των αγαθών, η προτεραιότητα των αναγκών της χώρας και γιατί υπάρχει μια διαρκής διαπραγμάτευση μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μέσα στην ίδια τη σύμβαση, γιατί η ίδια η σύμβαση προβλέπει δεύτερη φάση διαπραγμάτευσης, προβλέπει αναθεώρηση κάθε τρίμηνο.
Και τώρα με αξιοπιστία και σοβαρότητα διατυπώνουμε τις προτάσεις μας για αναθεώρηση της σύμβασης γιατί αυτοί που τις ακούν στο εξωτερικό, ο Πρόεδρος Hollande, ο Πρωθυπουργός Monti, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Επιτροπή, το ΔΝΤ ξέρουν ότι εμείς αυτά τα λέγαμε γι' αυτά αγωνιστήκαμε άρα έχουμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τη χώρα στο μυαλό μας.
Έχουμε ένα σχέδιο και το λέμε, γιατί υπάρχουν και πολιτικά κόμματα που διεκδικούν να κυβερνήσουν λέγοντας τη μια μέρα έτσι την άλλη μέρα αλλιώς και όταν τους ρωτάς «ποιο είναι το σχέδιο», λένε «έχω αλλά δεν το λέω για να μην το αποκαλύψω στον αντίπαλο».
Η πρότασή μας είναι πολύ απλή και πολύ καθαρή. Σταράτη. Έγγραφη. Η χώρα δεν κυβερνιέται από τη μία ή την άλλη πλευρά, υπό τις παρούσες συνθήκες οξείας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Εάν η χώρα κυβερνηθεί από τη μια ή την άλλη πλευρά με μεγάλες δυνάμεις εκτός κυβέρνησης, στεγασμένες στην άνεση και την ασφάλεια της αντιπολίτευσης, να περιμένουν την αποτυχία της Κυβέρνησης για να ανδρωθούν οι ίδιες, θα οδηγηθούμε σε μη βιώσιμες καταστάσεις, μη ανατρέψιμες, τραγικές.
Το θέμα δεν είναι να διαλέξουμε ανάμεσα στη μονομερή καταγγελία του Μνημονίου και την αναθεώρησή του μόνο. Το θέμα είναι να διαλέξουμε για το αν θα προχωρήσουμε κανονικά και υπεύθυνα, ή αν θα βυθιστούμε στην ακινησία και την εσωτερική πολιτική και κοινωνική αντιπαράθεση.
Δεν σχηματίζεται κυβέρνηση με τους δήθεν «μονομάχους», οι οποίοι τροφοδοτούν ενσυνείδητα την τεχνητή πόλωση και εκβιάζουν τον πολίτη γύρω από ένα πλαστό δίλημμα. Δεν μπορεί να κυβερνηθεί ο τόπος με πυρήνα τη ΝΔ όπως φαντάζονται ορισμένοι, με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Μια τέτοια Κυβέρνηση που αριθμητικά θα υφίσταται στη Βουλή, δεν θα υφίσταται στην κοινωνία.
Διότι η λεγόμενη «κοινωνική αντιπολίτευση» θα είναι οξυτάτη. Διότι δεν θα υπάρχει σύμπραξη και στο εξωτερικό δεν θα υπάρχει αξιοπιστία και βεβαιότητα για τη συνέχεια του κράτους. Γιατί ό,τι και να κάνουμε θα είναι πολύ μικρό και άχαρο μπροστά στον απαγορευμένο καρπό της ακύρωσης του Μνημονίου που κάποιοι θα ισχυριστούν ότι ακυρώθηκε ακόμη κι αν απλώς αλλάξει όνομα και αντί για Μνημόνιο λέγεται Πρωτόκολλο, ας πούμε γιατί παίζουμε με τις λέξεις.
Αλλά δεν θα έχουμε εισέλθει στον αντιμνημονιακό παράδεισο και πολλοί Έλληνες θα πιστεύουν ότι δεν έχουν αξιοποιήσει μια ευκαιρία που χάθηκε. Άρα, ούτε για λόγους εσωτερικούς ούτε για λόγους διεθνούς αξιοπιστίας και συνέχειας του κράτους, μπορεί να πορευτεί το σχήμα έτσι, με τον ΣΥΡΙΖΑ κρυμμένο στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης να περιμένει στην πραγματικότητα τη χώρα να προσκρούσει στο αδιέξοδο.
Η άλλη λύση ποια είναι; Η κυβέρνηση που θα σχηματίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με ποιον;
- Με το ΚΚΕ; Που απορρίπτει την πρόταση αυτή με αγανάκτηση, γιατί θεωρεί ότι του υφαρπάζονται οι ψήφοι μέσα από ένα αντιευρωπαϊκό κήρυγμα που το θεωρεί ρητορικό και πλαστό;
- Με τη ΔΗΜΑΡ, η οποία εμφανίζεται ως μια συνεπής ευρωπαϊκή δύναμη και θέτει όρους οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο, από αυτά που λέμε εμείς; Διότι αυτή είναι η γραμμή αυτή που έχουμε διατυπώσει;
Άρα, η μόνη λύση είναι η κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης με όλες τις δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι είναι ευρωπαϊκές μέσα στην ευθύνη. Το έχει ανάγκη η χώρα το έχει ανάγκη η οικονομία, το έχει ανάγκη η διαπραγμάτευση, το έχει ανάγκη η ευρωπαϊκή συνέχεια της χώρας.
Ποιος μπορεί να το επιβάλλει αυτό; Το ισχυρό ΠΑΣΟΚ. Ποιος θα κάνει το ΠΑΣΟΚ ισχυρό; Ο πολίτης. Αν ο πολίτης κάνει άλλες επιλογές και δεν θελήσει την Κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης αλλά πειστεί από τη λογική της τεχνητής πόλωσης, είναι μια επιλογή σεβαστή, είναι μια δημοκρατική επιλογή του αδιεξόδου. Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα διαδικαστικά, επί της ουσίας, όταν οι επιλογές δεν οδηγούν σε λύση, παράγονται αδιέξοδα.
Είπε ο κ. Τσίπρας σήμερα σε πρωινή εκπομπή όπου παραχώρησε συνέντευξη: «Ο κ. Βενιζέλος έχει ως βασικό στόχο να εμπλέξει σώνει και καλά τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια διαδικασία λύσης με την οποία δεν συμφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αδιαφορώντας για τον εθνικό κίνδυνο να πάμε πάλι σε ένα εννιαήμερο διερευνητικών εντολών ψάχνοντας να βρούμε λύση».
Έχω στείλει την πρότασή μου προεκλογικά και ζήτησα από τα κόμματα να δεσμευτούν προεκλογικά ακριβώς για να μην υπάρχει η περίοδος των διερευνητικών εντολών. Ποιος απόλαυσε την περίοδο των διερευνητικών εντολών στις 6 Μαΐου; Ποιος την έκανε θέμα και θέαμα; Ποιος τη μεγαλοποίησε; Ποιος καθυστέρησε την εντολή στα χέρια του για να νιώθει ότι έχει εκείνη τη στιγμή μικρομέγαλα και αλαζονικά τον έλεγχο των καταστάσεων; Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας.
Σε ποιους απευθύνεται; Σε εμάς, που αγωνιστήκαμε ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας να βρούμε λύση; Να συμφωνήσουμε τώρα προεκλογικά στη λύση της Κυβέρνησης εθνικής συνευθύνης. Τη Δευτέρα το πρωί χωρίς καμία άλλη διαδικασία να ενημερώσουμε οι πολιτικοί Αρχηγοί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τη λύση που έχει διαμορφωθεί.
Ποια εννιαήμερα; Ποια τριήμερα; Άρα εδώ αντιλαμβάνεται κανείς με αυτές τις απαντήσεις πως επενδύουν στην πόλωση και το διχασμό δηλαδή στο αδιέξοδο. Πάλι θα βρεθούν κάποιοι, οι οποίοι θα βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά και κάποιοι οι οποίοι ωραίοι αλώβητοι στην παρθενία τους την πολιτική, θα κάνουν κριτική.
Αυτό λέει ο κ. Τσίπρας: «Θα έχουμε ή Κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ, ή Κυβέρνηση με πυρήνα τη Νέα Δημοκρατία. Δεν γίνονται μαγικά εδώ». Δεν είναι μαγικό το να είσαι υπεύθυνος, δεν είναι μαγικό το να είσαι πατριώτης. Δεν ξέρω ποιες είναι οι μεταφυσικές ανησυχίες του κ. Τσίπρα και η αντίληψή του περί μαγείας και μαγικών, αλλά η δική μου αντίληψη είναι ρεαλιστική, είναι πατριωτική, είναι εθνική, είναι προοδευτική. Αυτές οι έννοιες όμως έχουν περιεχόμενο, δεν είναι ένα παιχνίδι μεταξύ Κομμάτων.
Μόνο έτσι θα διασφαλίσουμε αυτά που μας ζήτησε προηγουμένως ο Αντιπρόεδρος του Επιμελητηρίου μιλώντας προφανώς εκ μέρους των παραγωγικών φορέων της πόλης του Πειραιά. Ποιος μιλάει για αυτά τα θέματα; Γιατί όταν μιλάμε για την επίπεδο, μιλάμε για τον άνεργο και τον εργαζόμενο, μιλάμε για το μισθωτό, μιλάμε για τα ασφαλιστικά Ταμεία, μιλάμε για το συνταξιούχο, είναι μια αλυσίδα.
Ποιος θα φέρει τα λεφτά για τη ρευστότητα; Ποιος στηρίζει τις Τράπεζες που έχασαν τον τελευταίο μήνα 10 δισ. ευρώ επιπλέον, λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης; Από πού έφυγαν τα 10 δισ. ευρώ; Από την αγορά. Ποιος θα στηρίξει λοιπόν τις καταθέσεις τη ρευστότητα τις επιχειρήσεις για επενδύσεις, κεφάλαιο κίνησης, θέσεις εργασίας; Τι θα δώσουμε στον άνεργο, λίγο μεγαλύτερο επίδομα και θα τον αφήσουμε άνεργο; Προσθέτοντας και άλλους ανέργους μέσα από το αλυσιδωτό κλείσιμο επιχειρήσεων σε μεγάλους τομείς;
Η δανειακή σύμβαση, τα 50 δισ. ευρώ που θα πάνε στις τράπεζες θα τις στηρίξουν, θα γυρίσουν οι καταθέσεις. Έτσι θα προκύψει η ρευστότητα στην αγορά. Από τα λεφτά του δανείου θα επιστρέψουμε το ΦΠΑ που περιμένουν οι επιχειρήσεις, από τα λεφτά του δανείου θα πληρώσουμε τα 6,5 δισ. ευρώ που χρωστάει το δημόσιο στην αγορά, με τα λεφτά του δανείου θα απαλλάξουμε τις τράπεζες από έντοκα γραμμάτια του Ελληνικού Δημοσίου 10 δισ. ευρώ, που είναι στην πραγματικότητα αναγκαστικός δανεισμός, για να πάνε τα λεφτά αυτά στην αγορά στις επενδύσεις. Με τα λεφτά του δανείου και τον μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ξεμπλοκάρουμε τα μεγάλα έργα.
Όσο ο κ. Τσίπρας και ο κ. Σαμαράς στήνουν το σκηνικό του διπολισμού, προσπαθούμε, αγωνιζόμαστε να πείσουμε τους εταίρους να δίνουν κανονικά τις δόσεις, με την υπογραφή μας, η οποία έχει φέρει στη χώρα αυτά που σας είπα προηγουμένως. Η δική τους υπογραφή να δούμε τι θα φέρει, γιατί θα ζητηθεί και θα μπει, διότι πρέπει το κράτος να έχει συνέχεια και αφ ης στιγμής αμφισβητήθηκε η συνέχεια του κράτους, πρέπει τώρα να υπογράφουν όλες οι δυνάμεις που είναι σε θέση κάποια στιγμή να αμφισβητούν τη συνέχεια των υπογραφών και των δεσμεύσεων.
Να δούμε λοιπόν τι νόημα έχει τους δύο προεκλογικούς μήνες να πέφτουν 75 δισ. ευρώ στην Ελλάδα απ’ τα συνολικά 150 δισ. ευρώ; Τι νόημα έχει να μπορείς να δώσεις ελπίδα στην ελληνική οικονομία; Θα μου πείτε ναι αλλά αναγκαστήκαμε να κόψουμε μισθούς και συντάξεις. Ναι, όντως. Και αυτό το κάναμε με πολύ μεγάλη λύπη. Ιδίως στον ιδιωτικό τομέα δεν υπήρχε κανένας λόγος να παρέμβει η πολιτεία. Θα έπρεπε οι κοινωνικοί εταίροι αυτά να τα έχουνε λύσει. Η αγορά εργασίας να λειτουργεί από μόνη της.
Θα έπρεπε να υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις οι οποίες να απαλλάσσουν την εκάστοτε κυβέρνηση από το βάρος να λαμβάνει παρόμοιες αποφάσεις, αλλά αν νομοθετηθεί επειδή αυτό επιβάλλεται εκβιαστικά η μείωση του κατώτατου μισθού σημαίνει ότι ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να τον μειώσει; Όχι. Μπορεί να δώσει ό,τι θέλει παραπάνω στην ατομική σύμβαση εργασίας και μπορεί να συνάψει πάρα πολύ γενναιόδωρες επιχειρησιακές συμβάσεις ή κλαδικές ή ομοιοεπαγγελματικές.
Όμως η πραγματικότητα είναι η διόγκωση της ανασφάλιστης και αδήλωτης εργασίας. Η πραγματικότητα είναι αυτή που ζει ο εργαζόμενος που ξέρει ποια επιχείρηση πηγαίνει καλά και ποια πηγαίνει κακά, ποιος κλάδος αντέχει και ποιος κλάδος καταρρέει. Γι’ αυτό δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις και ιδίως οι ομοιόμορφες και οριζόντιες απαντήσεις.
Θέλουμε να μιλήσουμε για παραγωγικό μοντέλο; Θέλουμε να μιλήσουμε για το ρόλο του λιμανιού; Θέλουμε να μιλήσουμε για την ναυπηγική βιομηχανία και ποιος ευθύνεται για την διάλυση διαχρονικά; Θέλετε να μιλήσουμε για το τι έγινε σε όλα τα μεγάλα θέματα κλάδο - κλάδο;
Αξίζει τον κόπο να το κάνουμε για να δούμε ποιος αγωνίζεται να δώσει λύση πρακτική, συγκεκριμένη και ποιος με μία ευκολία πολιτική και συνδικαλιστική τα ακυρώνει όλα, μέσα σε μια στιγμή, οδηγώντας οικογένειες, υπεργολάβους, μικρούς αναδόχους σε απόγνωση. Και αυτή την κατάσταση είναι που ζει ο Πειραιάς.
Θα έχω όμως την ευκαιρία απαντώντας στις ερωτήσεις σας να αναφερθώ και ειδικότερα στα θέματα αυτά.
Σας ευχαριστώ.
Δευτερολογία
Κατ' αρχάς ευχαριστώ πάρα πολύ για την ανταπόκριση, τη θερμή υποδοχή και την ευγένεια με την οποία θέσατε τα ζητήματα, τα οποία είναι πάρα πολύ και σκληρά, γιατί υπάρχει κρίση βαθιά, αγωνία, υπάρχουν επιχειρήσεις που κλονίζονται, κλάδοι ολόκληροι. Εάν κλονιστεί ένας κλάδος, αν κλονιστεί μια επιχείρηση, αυτό σημαίνει ότι και ο ίδιος ο επιχειρηματίας μένει ξεκρέμαστος αλλά πολύ περισσότερο οι εργαζόμενοι μένουν ξεκρέμαστοι και αυτό μετατρέπεται τελικά σ’ ένα κοινωνικό πρόβλημα, σ’ ένα πολιτικό πρόβλημα.
Αρχίζω από ένα θέμα που μου είναι πάρα πολύ οικείο γιατί έχω στενούς οικογενειακούς δεσμούς με τα Επιμελητήρια και έχω τη διαδρομή μου την επαγγελματική, γιατί δεν ξεκίνησα ούτε ως Υπουργός, ούτε ως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ την παρουσία μου στο δημόσιο βίο. Έχω λειτουργήσει ως Δικηγόρος και νομικός παραστάτης των Επιμελητηρίων της χώρας και της Κεντρικής Ένωσης των Επιμελητηρίων σε πολύ δύσκολες στιγμές, όταν κρινόταν η υπόσταση των Επιμελητηρίων. Και πιστεύω στον επιμελητηριακό θεσμό και στη λειτουργία των Επιμελητηρίων ως συμβούλων της πολιτείας, αλλά και ως μοχλών ανάπτυξης. Γιατί τα Επιμελητήρια μπορούν να καθοδηγήσουν τις επιχειρήσεις, να συντονίσουν τις επιχειρήσεις, να δώσουν συμβουλές, να φτιάξουν επιχειρηματικές πρακτικές οι οποίες να βοηθήσουν, όχι απλά και μόνο στην υπέρβαση της κρίσης, αλλά στην απογείωση της ελληνικής οικονομίας και την ανταγωνιστικότητα.
Αυτά δεν είναι ευχές ή ρητορείες. Είναι πράγματα που γίνονται από πολλά Επιμελητήρια στο εξωτερικό και πιστεύω ότι πραγματικά τα Επιμελητήρια μπορούν να πάρουν πάνω τους όχι τη γραφειοκρατία του εμπορικού μητρώου, αλλά να πάρουν πάνω τους την επιχειρηματική δράση και το συντονισμό των επιχειρήσεων.
Το κορυφαίο ζήτημα από το οποίο απορρέουν όλα τ’ άλλα είναι η έλλειψη ρευστότητας. Η έλλειψη ρευστότητας οφείλεται σε πολλές αιτίες. Μία θεμελιώδης αιτία είναι το γεγονός ότι δυστυχώς έχουν αφαιρεθεί από το σύστημα 80 δισ. ευρώ τα τελευταία τρία χρόνια. Όταν μόνο από τις εκλογές του Μαΐου έως σήμερα είχαμε απόσυρση καταθέσεων 10 δισ. ευρώ, χωρίς αυτές οι καταθέσεις να φεύγουν στην πλειονότητά τους στο εξωτερικό, αλλά απλώς τίθενται εκτός επιχειρηματικής δραστηριότητας, τίθενται εκτός πραγματικής οικονομίας, αντιλαμβάνεστε το πρόβλημα που υπάρχει.
Όταν λέω ότι μπορούν τους επόμενους μήνες να πέσουν τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ ρευστότητας στην αγορά, εννοώ -το έχω εξηγήσει πάρα πολλές φορές- ότι από τα οποία 50 δισ. ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών, μπορούμε να υπολογίσουμε με πολύ επιεική τρόπο, μετριοπαθή, 15 δισ. ευρώ, τα οποία θα πέσουν στην πραγματική οικονομία μέσα από την πιστωτική επέκταση, μέσα από τη διατήρηση των πλαφόν, μέσα από την ανανέωση των δανείων, μέσα από τη χορήγηση κεφαλαίων κίνησης σε συνεργασία με μη τραπεζικούς θεσμούς, όπως το Ενιαίο Ταμείο Στήριξης Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων του Υπουργείου Ανάπτυξης, όπου πρέπει όλα τα προγράμματα να ενωθούν σε ένα πρόγραμμα για τη χορήγηση κεφαλαίου κίνησης.
Και φυσικά και τα δάνεια που έχει χορηγήσει το ΤΕΜΠΜΕ στην αρχική του μορφή, πρέπει ν’ ανανεωθούν, πρέπει να παραταθούν αυτές οι εγγυήσεις με νέο τρόπο, γιατί δεν μπορεί να δοθούν οι παλιές γνωστές εγγυήσεις του ελληνικού Δημοσίου τώρα πλέον, γιατί διογκώνουν το δημόσιο χρέος.
Από την επιστροφή των καταθέσεων, αν πείσουμε τους Έλληνες να γυρίσουν τις καταθέσεις και να τις κρατήσουν, υπολογίζω ότι μπορούμε να έχουμε ρευστότητα άλλων 15 δισ. ευρώ.
Από το δάνειο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ υπολογίζουμε να πάρουμε και μάλιστα εμπροσθοβαρώς 1 δισ. ευρώ για το ΦΠΑ και 6,5 δισ. ευρώ για τις οφειλές των επιχειρήσεων που το κράτος χρωστάει, τις οφειλές στις επιχειρήσεις που έχει το κράτος και δεν ανταποκρίνεται κι αυτό επηρεάζει και τα ασφαλιστικά ταμεία, επηρεάζει και τον ΕΟΠΥΥ, επηρεάζει και τις δαπάνες υγείας, επηρεάζει έναν ολόκληρο κύκλο ο οποίος δυστυχώς λειτουργεί με έναν φαύλο τρόπο και πρέπει να σπάσει.
Σας μίλησα για άλλα 10 δισ. ευρώ από τα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου, όπου μας δίνουν δάνειο τώρα προκειμένου οι τράπεζες να απαλλαγούν από ένα βάρος 10 δισεκατομμυρίων προκειμένου αυτά να πέσουν στην αγορά.
Θα μου πείτε γιατί από τα όσα έχουν πάρει ως τώρα οι τράπεζες δεν έχει πέσει πραγματική ρευστότητα στην αγορά; Διότι συμβαίνει το εξής περίεργο, το οποίο ίσως δεν το έχετε ακούσει: Από όλες τις εγγυήσεις που έχει δώσει το ελληνικό Δημόσιο, οι οποίες πλησιάζουν τα 150 δισ. ευρώ στις τράπεζες, προκειμένου η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να στηρίζει με χρηματοδότηση 125 δισ. ευρώ μέχρι τώρα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, μόνον το 2008 τα πρώτα 28 δισ. ευρώ που είχε χορηγήσει η Κυβέρνηση Καραμανλή επί υπουργίας του κ. Αλογοσκούφη υπήρχε ένα κονδύλιο της τάξεως των 8 δισεκατομμυρίων που ήταν πραγματικό χρήμα το οποίο θα μπορούσε να διοχετευθεί στη ρευστότητα.
Στην πραγματικότητα, όλα τα άλλα ποσά μέχρι τώρα που έρχονται τα 50 δισ. ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης δεν ήταν πραγματικό χρήμα, ήταν εγγυήσεις νομικές, ήταν νομική ή λογιστική διευκόλυνση, δεν υπήρχε πραγματικό χρήμα για να πέσει στην αγορά πραγματικό χρήμα. Ήταν ένας μηχανισμός διαρκούς ανατροφοδότησης του προβλήματος της επάρκειας των εγγυητικών κεφαλαίων της τράπεζας.
Και αυτό τώρα για πρώτη φορά αλλάζει, τώρα για πρώτη φορά έρχονται λεφτά τα οποία μπαίνουν στο σύστημα ως πραγματικά λεφτά που μας δίνει το EFSF. Και θέλω εδώ να διευκρινίσω ότι με τους ίδιους όρους που τα πήρε η Ισπανία κι ακόμη καλύτερους τα έχουμε πάρει μέσω του EFSF.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν χρηματοδοτεί ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών και όσοι νόμιζαν ότι η Ισπανία δεν θα έχει μνημόνιο ή δεν θα έχει τρόικα, κατάλαβαν ότι και μνημόνιο θα έχει και τρόικα plus one, θα έχει κουαρτέτο η Ισπανία γιατί θα υπάρχει και η European Bank Authority η οποία θα στέλνει εκπρόσωπο, προκειμένου να παρακολουθεί τη συμμόρφωση της Ισπανίας στους όρους αυτούς.
Και 50 δισ. ευρώ για μας σημαίνει 25% του ΑΕΠ, 100 δισ. ευρώ για την Ισπανία σημαίνει 9%. Αν η Ισπανία έπαιρνε ότι πήραμε εμείς, θα έπρεπε να πάρει έτσι ως πρώτη δόση για τις τράπεζες 290 δισ. ευρώ, για να έχουμε μία αίσθηση των μεγεθών.
Άρα λοιπόν έτσι θα κινηθεί η αγορά και έτσι μπορούν να γίνουν και οι συμψηφισμοί. Οι συμψηφισμοί οι οποίοι είναι νομοθετημένοι, δεν γίνονται ταμειακά λόγω των ταμειακών αναγκών του κράτους. Οι επιστροφές ΦΠΑ δε γίνονται επίσης λόγω των ταμειακών αναγκών του κράτους. Όποιοι νομίζουν ότι μπορούμε να παίξουμε με την κανονική καταβολή των δόσεων του δανείου, δεν ξέρουν προφανώς την πραγματικότητα της αγοράς και την ασφυξία της αγοράς.
Βεβαίως, χρειάζονται κι άλλα μέτρα και ήδη μίλησα για το Ενιαίο Ταμείο Στήριξης Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων που πρέπει να ασχολείται μόνο με κεφάλαιο κίνησης. Μίλησα για το ΤΕΜΠΜΕ, έχω μιλήσει για τον ΤΕΙΡΕΣΙΑ, διότι τώρα υπό τον έλεγχο τον δικό μας του δημοσίου οι τράπεζες μπορούν να αλλάξουν τους κανόνες του ΤΕΙΡΕΣΙΑ και να τους φέρουν πιο κοντά στην πραγματικότητα της κρίσης και της αγοράς, διότι δεν μπορείς με μία επιταγή απλήρωτη να βρίσκεσαι στη μαύρη λίστα του Τειρεσία για 2.000 ευρώ ή για μικροποσά τα οποία πραγματικά δεν παίζουν κανένα ρόλο.
Κατά την ίδια λογική, έχουμε μιλήσει για την υπαγωγή των υπερχρεωμένων επαγγελματιών που λειτουργούν ατομικές επιχειρήσεις, στο νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, εάν η οφειλή του επαγγελματία είναι έως 25.000 ευρώ και η νομική μορφή της επιχείρησής του είναι ατομική επιχείρηση.
Αλλά έχουμε μιλήσει και συνολικά για τα δάνεια. Αυτά που λέμε για τα δάνεια δεν αφορούν μόνο στεγαστικά ή καταναλωτικά δάνεια νοικοκυριών, αφορούν και τα επιχειρηματικά δάνεια. Μέχρι τώρα έχουν διευθετηθεί περίπου 200.000 επιχειρηματικά δάνεια από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, διότι οι τράπεζες δεν θέλουν να τα εμφανίζουν ως κόκκινα και μη εξυπηρετούμενα τα δάνεια αυτά, γιατί αν τα δάνειά τους τα διαγράψουν έχουν ανάγκη από παραπάνω κεφάλαια.
Άρα υπάρχει δυνατότητα μεγάλων διευθετήσεων, διακανονισμών, μειώσεων επιτοκίου, παρατάσεως του χρόνου εξόφλησης, μικροτέρων δόσεων, αναστολής της καταβολής κεφαλαίου, δηλαδή «χρεολυτικών» δόσεων, αναβολή και της καταβολής τόκων και κεφαλαιοποίησης των τόκων στο τέλος της περιόδου της λειτουργίας του δανείου ή του αλληλόχρεου λογαριασμού.
Αυτά είναι εφικτά, μπορούν να γίνουν, πρέπει να γίνουν, θα τα κάνουν οι τράπεζες και γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία η ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Και έτσι σας δίνω και μία απάντηση γενικά για το πρόβλημα της στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των δανείων.
Αλλά υπάρχουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις ελληνικές οι οποίες αφήνουν αναξιοποίητες άλλες ευκαιρίες ιδίως στο χώρο της παραγωγής, τα κονδύλια για την έρευνα, για την καινοτομία, για τη νεανική επιχειρηματικότητα. Υπάρχουν δυνατότητες, οι δυνατότητες αυτές δεν αξιοποιούνται. Υπάρχουν και φορολογικές απαλλαγές πάρα πολύ σοβαρές για ότι σχετίζεται με την καινοτομία.
Αλλά, φυσικά συμφωνώ ότι ο μεγαλύτερος μηχανισμός στήριξης της επενδυτικής κίνησης οριζόντια για όλη την οικονομία, γιατί σημασία δεν έχουν μόνον οι λίγες μεγάλες επενδύσεις, σημασία έχει το καθημερινό, αυτό που κάνει ο καθένας στη δουλειά του. Ως ο βασικός μηχανισμός στήριξης είναι τα αφορολόγητα αποθεματικά, τα οποία χρησιμοποιούνται στις επενδύσεις.
Δεν είναι το πρόβλημά μας η φορολογία εισοδήματος νομικών προσώπων, εάν λειτουργεί η αγορά και έχουμε το ΦΠΑ. Δεν είναι φυσικά λογικό να έχεις κλάδους όπως η εστίαση με 23%. Είχε δεσμευτεί κάποτε η χώρα, τον προηγούμενο Μάιο, είχε αυτό ενταχθεί στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα κι είχα πει από τότε ας δούμε μηχανισμούς είσπραξης του ΦΠΑ και μπορούμε να κάνουμε δραστική μείωση των συντελεστών, διότι πρέπει να δούμε για ποιο λόγο ανθίσταται η αγορά στην εφαρμογή μηχανισμών αυτόματης είσπραξης του ΦΠΑ και απόδοσης του ΦΠΑ.
Άκουσα με προσοχή την παρατήρηση-πρόταση που έγινε για σύνδεση της παραγγελίας με το taxis και αυτόματη καταγραφή όλων των κινήσεων μέσα στο κατάστημα. Βεβαίως, πρέπει να σας πω ότι αυτό είναι και εύκολο, όπως και η καθιέρωση της ταμειακής μηχανής παντού είναι εύκολη, όπως η καθιέρωση του πλαστικού χρήματος παντού είναι εύκολη, διότι ακόμη και για να πάρεις κι ένα σάντουιτς στο εξωτερικό δίνεις την πιστωτική σου κάρτα ή άμα καθίσεις σε ένα εστιατόριο δεν πληρώνεις ποτέ cash, με ρευστό, αλλά αν δεν έχεις.
Πλήρη διασταύρωση, πλήρες σύστημα ηλεκτρονικής καταγραφής, πλαστικό χρήμα, δεν συλλαμβάνεις την «ύλη». Η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων μπορεί να συλλάβει τα πάντα, μπορεί να κάνει όλες τις διασταυρώσεις. Έχει αρθεί, εγώ το ήρα, το τραπεζικό απόρρητο κι έχουμε όλα τα στοιχεία, έχουμε δημοσιεύσει τις λίστες των οφειλετών, τις λίστες όσων εξήγαγαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
Γίνονται όλες οι δυνατές διασταυρώσεις και μόλις πας να πεις ότι θα υπάρχει οι ηλεκτρονική διασταύρωση όλων των στοιχείων, υπάρχει αμέσως μία διαμαρτυρία ότι εδώ παραβιάζεται το προσωπικό απόρρητο, ότι εδώ μπαίνουμε σε μία ηλεκτρονική κόλαση και θα παρακολουθείτε τις κινήσεις μας.
Πρέπει να είμαστε νομίζω πιο ειλικρινείς και πιο ρεαλιστές και αν θέλουμε να κάνουμε ένα μεγάλο κίνημα των υγιών επιχειρήσεων, των απλών πολιτών, για τη νομιμότητα κατά της φοροδιαφυγής με σύνθημα «το νόμιμο συμφέρει», μπορούμε πραγματικά να το επιβάλουμε. Αλλά δεν είναι εύκολο και θα δείτε ότι θα έχουμε απώλειες καθ΄ οδόν ως προς το μέτωπο στήριξης αυτής της προσπάθειας.
Υπάρχουν πολλά άλλα προβλήματα, τα οποία συνδέονται στην πραγματικότητα με τη λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης και με τη νομοθεσία. Ναι, πράγματι ξέρω κι εγώ ότι στις χρήσεις γης υπάρχει πολύ μεγάλη ασάφεια, αβεβαιότητα και τελικά παρανομία.
Οι χρήσεις γης θέλουν δυο πράγματα: Θέλουν να ολοκληρωθούν όλα τα επίπεδα χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού, άρα πρέπει να μας βοηθήσει πάρα πολύ η Περιφερειακή και η Δημοτική Αυτοδιοίκηση για να την εμπιστευθεί και το ΣτΕ να μας επιτρέψει να μεταφέρουμε τις αρμοδιότητες εκεί και θέλει και τη σύμπραξη της Δικαιοσύνης.
Θέλει μια μεγάλη, διαθεσμική συμφωνία. Και να πείσουμε και τις κοινωνίες. Διότι όταν έχεις οχλούσες δραστηριότητες οι οποίες προκαλούν αντιδράσεις μέσα στην κοινωνία ή μέσα σε ορισμένες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, τότε είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις.
Μπορεί να θεωρεί κάποιος ότι το κρεοπωλείο του δε δημιουργεί κανένα πρόβλημα, μπορεί ο γείτονας να πιστεύει ότι ο θόρυβος από τα ψυγεία είναι ενοχλητικός. Μπορεί να πιστεύει κάποιος ότι ένα μικρό σουπερ μάρκετ στα όρια του παλαιού παντοπωλείου δε δημιουργεί κανένα πρόβλημα, μπορεί όμως ο τρόπος αποκομιδής των απορριμμάτων να δημιουργεί πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Μπορεί κάποιος ο οποίος ένα βυρσοδεψείο και διαχειρίζεται τα λύματά του μ’ έναν παραδοσιακό τρόπο να θεωρεί ότι συντηρεί μια παραδοσιακή βιομηχανία, μπορεί οι παρακείμενοι πολίτες ή οι γεωργοί λίγο παρακάτω να πιστεύουν ότι αυτό μολύνει τους υδάτινους πόρους της περιοχής και τον υδροφόρο ορίζοντα.
Όταν τα βλέπεις αυτά στην πράξη, καταλαβαίνεις τις δυσκολίες που υπάρχουν. Όποιος δεν έχει κάνει μέσα στην αγορά, μέσα στην πιάτσα κι όποιος δεν έχει τα προβλήματα αυτά και από τη σκοπιά της Δημόσιας Διοίκησης, θεωρεί ότι είναι εύκολο. Είναι όλα πάρα πολύ δύσκολα. Μα πάρα πολύ δύσκολα. Εντυπωσιακά δύσκολα.
Και η πολιτική εξουσία μπορεί να κάνει πολύ λίγα πράγματα. Θα μου πείτε, η Δημόσια Διοίκηση; Η Δημόσια Διοίκηση είναι πολίτες κι αυτοί. Ο δημόσιος υπάλληλος είναι ένας πολίτης ο οποίος έχει διπλά αντανακλαστικά. Είναι και πολίτης και εκπρόσωπος του κράτους και πρέπει να σταθμίσει τη συμπεριφορά του και να βοηθήσει με τη συμπεριφορά του να προχωρήσει η οικονομία, να προχωρήσει η ανάπτυξη.
Γι’ αυτό μιλάμε για φιλοαναπτυξιακή Δημόσια Διοίκηση, γι’ αυτό μιλάμε για επενδύσεις. Ποιος μιλάει άλλος για επενδύσεις; Τι θα γίνει αν επικρατήσει μια αντίληψη η οποία είναι απολύτως αντιεπενδυτική και αντιαναπτυξιακή; Κι όταν λέω επενδυτική αντίληψη δεν εννοώ παροχές παλαιοκομματικού ή παλαιοδεξιού τύπου. Ο ελληνικός λαός θα κάνει μια επιλογή. Η επιλογή αυτή αφορά και τα μεγάλα και τα μικρά και τα μεσαία. Αφορά τη διαχείριση της κρατικής εξουσίας.
Έχει σταθμίσει ο ελληνικός λαός αυτή τη στιγμή ποια σύγκρουση αντιλήψεων υπάρχει στην πραγματικότητα σε σχέση με το μοντέλο ανάπτυξης και τις επενδύσεις, σε σχέση με την απασχόληση; Φοβούμαι πως όχι. και βέβαια, αυτό το οποίο μου θέσατε σε σχέση με τον Πειραιά και με την ανεργία των νέων, είναι ένα πρόβλημα που το έχουν δυστυχώς, πάρα πολλές πόλεις και περιοχές της χώρας.
Εγώ ως Θεσσαλονικιός έχω πολύ μεγάλη οικειότητα με τον Πειραιά, έχουμε την ίδια σχέση με τη θάλασσα, είναι τα δυο μεγάλα λιμάνια, τα ίδια παράπονα. Μπορεί η απόσταση της Θεσσαλονίκης να είναι 500 χιλιόμετρα και του Πειραιά να είναι 3 χιλιόμετρα από την Αθήνα, αλλά τα παράπονα είναι ίδια στην πραγματικότητα, η σχέση είναι ίδια. Και υπάρχει μια εκλεκτική συγγένεια, καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά αυτά που μου λένε.
Έχουμε λοιπόν πρόβλημα ανεργίας, φυσικά στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη, στη Δυτική Αθήνα. Δεν έχουμε στη Νάουσα ή δεν έχουμε σε άλλες πόλεις της Ελλάδος; Τι λέμε στον άνεργο; Του λέμε «θα σου δώσουμε λίγο παραπάνω επίδομα ή υγειονομική κάλυψη χωρίς να χρειάζονται ένσημα και θα μπορείς να πηγαίνεις στο σύστημα υγείας και για πέρα από δυο χρόνια. Είναι σημαντικό αυτό.
Αλλά αν δεν του πεις ότι μπορεί να γυρίσει ο τροχός να φύγουμε από την ύφεση και ναι πάμε σε ανάπτυξη, η χώρα να μείνει μέσα στο ευρώ, να μην πέσει στην κατάσταση της κατοχικής πληθωριστικής δραχμής, όχι επειδή θα μας διώξει κανείς, επειδή θα παρακαλάμε να φύγουμε γιατί θ’ αναγκαστούμε να πάμε σε αυτόματη και βίαιη ισοσκέλιση της πρωτογενούς διαχείρισης.
Διότι εκεί που λέμε δημοσιονομική προσαρμογή σε τρία χρόνια ακόμη, θα μας πουν «κάντε τώρα σε τρεις εβδομάδες, διότι πρέπει με όσα πιάνετε από τα έσοδα να λύσετε το πρόβλημα των δημοσίων δαπανών». Αυτό είναι το θέμα. Η απάντηση στον άνεργο και στον άνεργο νέο είναι να γυρίσει ο τροχός της ανάπτυξης, στην ελληνική οικονομία.
Και φυσικά ο Πειραιάς έχει παράπονα του τύπου «δεν μπορούν να γίνουν τα Ποσειδώνια εκτός Πειραιώς». Συμφωνώ. Μου θυμίζετε αυτό που ακούω συνεχώς, «δε μπορείτε να πάρετε τη ΔΕΘ από τη Θεσσαλονίκη». Είναι το ίδιο και είναι δίκαιο, απολύτως σωστό.
Αλλά πρέπει ν’ αναληφθούν πρωτοβουλίες από τη Δημοτική Αρχή η οποία να μπορέσει να κρατήσει -σε συνεργασία με τον ΟΛΠ θα μπορούσε να γίνει αυτό- τα «Ποσειδώνια» στον Πειραιά.
Είχα πάει πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου στο λιμάνι και είχα μιλήσει αναλυτικά για τα θέματα του Πειραιά, ισχύουν αυτές όλες οι δεσμεύσεις μας, υπάρχει όμως ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα το οποίο θα πρέπει να το απαντήσουμε ευθέως, που είναι το θέμα της ναυπηγικής πολιτικής, του Πειραιά ναυτιλιακού κέντρου χωρίς καράβια και χωρίς ναυπηγεία και των διαφόρων εκδοχών της ναυπηγικής βιομηχανίας από τη ζώνη και το βιομηχανικό πάρκο του Σχιστού μέχρι το Σκαραμαγκά και βάζω και την Ελευσίνα η οποία δε θεωρείται Πειραιάς αλλά είναι εν πάση περιπτώσει πρόβλημα το οποίο είναι απολύτως ταυτόσημο.
Κοιτάξτε, έχω ασχοληθεί τόσες πολλές φορές στη ζωή μου με τα θέματα αυτά που έχω αποκομίσει μια πολύ πικρή εμπειρία. η γνώμη μου είναι ότι το θέμα της ζώνης του Περάματος είναι καθαρά πολιτικό. Είναι ζήτημα μιας απόφασης ενός συγκεκριμένου κόμματος που καθυπέταξε τη ζώνη του Περάματος και την ακύρωσε, την πέθανε.
Δεν γίνεται, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη ότι αν βάλεις μέσα το πλοίο θα το πάρεις. Δεν πρόκειται να έρθει το πλοίο. Δεν πρόκειται. Για λόγους καθαρά πολιτικούς. Να πώς η ευθύνη η πολιτική για την ανάπτυξη ή η ευθύνη η συνδικαλιστική για την ανάπτυξη λειτουργεί καταλυτικά.
Μεγάλα ναυπηγεία: Γιατί καταντήσαμε τελικά τα ναυπηγεία μας και τα δύο να είναι εξαρτημένα από το Υπουργείο Άμυνας και από τις παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού; Γιατί βρέθηκε να είναι ο Σκαραμαγκάς αποκλεισμένος με απόφαση της Επιτροπής από τις εμπορικές παραγγελίες, ακόμη και από τις παραγγελίες ξένων Πολεμικών Ναυτικών. Και γιατί η Ελευσίνα η οποία δεν έχει τέτοιο πρόβλημα, πάλι αγωνιά να ζήσει μέσα από τις ψευτοπαραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού.
Έχω καταβάλλει τεράστια προσπάθεια στο Υπουργείο Αμύνης να λύσω το πρόβλημα και του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας και να προωθήσω με διαφανείς όρους τη συνένωση των δυο ναυπηγείων σε μια ενιαία υποδομή η οποία θα μπορούσε να λύσει και τα προβλήματα της ζώνης και τα προβλήματα του πάρκου του Σχιστού. Διότι εκεί υπάρχουν συνέργειες και υπεργολαβίες πάρα πολύ μεγάλες οι οποίες θα μπορούσαν να γίνουν.
Είμαστε σ’ ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο αυτή τη στιγμή εμφανίζεται μια τεχνητή πόλωση μεταξύ δύο δήθεν πόλων, που είναι η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα ωραίο παράδειγμα η ναυπηγική βιομηχανία… Προσπάθησα να λύσω το πρόβλημα των υποβρυχίων που είχαμε πληρώσει και δεν είχαμε πάρει, έχοντας δεσμεύσει 2 δισ. ευρώ του ελληνικού λαού πεταμένα, είτε μέσα στο Σκαραμαγκά είτε στο Αμβούργο, προσπάθησα να λύσω και το πρόβλημα της ναυπηγικής βιομηχανίας ταυτόχρονα.
Και άνοιξα και τη διαπραγμάτευση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ώστε να δοθούν οι εξαιρέσεις. Και τώρα αν κάποιος ζητήσει σοβαρά την εξαίρεση να την πάρει όχι μόνο για τα ξένα πολεμικά πλοία, θα την πάρει και για εμπορικά πλοία λόγω της κρίσης και μέσα στο αναπτυξιακό πακέτο για την Ελλάδα.
Παρέλαβα μια κατάσταση από την κυβέρνηση που κυβέρνησε τον τόπο από το 2004 έως το 2009, όπου είχαν δοθεί 800 εκατομμύρια ευρώ για τα υποβρύχια στους Γερμανούς και δεν είχαμε παραλάβει τίποτα και αφήναμε ν’ απαξιώνεται το καλύτερο υποβρύχιο του ελληνικού στόλου, το καλύτερο υποβρύχιο του ευρωπαϊκού στόλου, που είναι το ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ. Πηγαίνετε στο ναύσταθμο να το δείτε, να σας ξεναγήσει ο κυβερνήτης. Για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται και τι σημαίνει παραπληροφόρηση και συνωμοσιολογία.
Αυτό συνεχίστηκε ξέρετε, και στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου όπου η Νέα Δημοκρατία ήταν μέσα-έξω, αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση, συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση. Δεν έγινε τίποτε τίποτα. Παρ’ ό,τι ατομικά ο Υπουργός Αμύνης τότε ήθελε να συνεχίσει τη δική μου γραμμή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δε θέλει να γίνεται καμία παραγγελία φυσικά, τις έχουμε μειώσει πρέπει να σας πω τις αμυντικές δαπάνες σε λιγότερο από 650 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για όλες τις Ένοπλες Δυνάμεις. Είναι στο όριο της συντήρησης. Συμπεριλαμβανομένων των παραγγελιών του Πολεμικού Ναυτικού. Και δεν υπάρχει φυσικά κανένας πολιτικός εκπρόσωπος του κράτους που να βοηθήσει να σταθούν τα Ναυπηγεία, να ενωθούν έστω λειτουργικά και να κάνει την διαπραγμάτευση με την ευρωπαϊκή επιτροπή.
Είναι, λοιπόν, πράγματι το πρόβλημα χαρακτηριστικό, του τι σημαίνει να έχω Κυβέρνηση, να έχω τη σωστή Κυβέρνηση και να έχω σθένος και να αναλαμβάνω κινδύνους. Δεν γίνεται χωρίς ρίσκο, δεν γίνεται χωρίς υπογραφή.
Ναι έβαλα την υπογραφή μου και ο Παπαδήμος την έβαλε και ο Προβόπουλος και έχω πει κατ’ επανάληψη, ότι την βάλαμε κάτω από τις υπογραφές του Κωνσταντίνου Καραμανλή που έβαλε στη χώρα στην ΕΟΚ, τον θέλανε τότε και εμείς το λέγαμε πρέπει να σας πω ιστορικά, ότι κάνει ένα μεγάλο ιστορικό λάθος. Μετά ήρθε ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα. Μετά ο Σημίτης έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ.
Μα αυτή είναι η γραμμή, τι να σας πω τώρα. Δεν θέλω να γίνονται παρεξηγήσεις λόγω της συνεπωνυμίας, αλλά κατηγορούσαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο για την Συνθήκη των Σεβρών, που έκανε την Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών, τον καταψήφισε ο ελληνικός λαός στις εκλογές του 1920.
Σχηματιστήκανε οι μετανοεμβριανές κυβερνήσεις, οι οποίες βγήκαν με το σύνθημα «ΟΙΚΑΔΕ» να γυρίσουν τα παιδιά μας και τελικά πήγαν πιο βαθιά στην Ανατολία μέσα.
Λίγο πριν την καταστροφή αποδεικνύει η ιστορική έρευνα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος πήγε στην Πρεσβεία των Παρισίων γιατί ήταν στο εξωτερικό και έστειλε μία πρόταση στην τότε Κυβέρνηση, Κυβέρνηση Καλογερόπουλου, να γίνει συστροφή του μετώπου και να υποστηριχθεί η περιοχή γύρω από τη Σμύρνη, το Σαντζάκιο στη Σμύρνη.
Το απέρριψε αυτό η Κυβέρνηση Καλογερόπουλου, έφυγε ο Καλογερόπουλος. Έγινε Πρωθυπουργός ο Δημήτριος Γούναρης. Έγινε η Μικρασιατική καταστροφή. Στο Γουδί δεν πήγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, πήγαν οι έξι. Πριν από μερικούς μήνες εξέτασε απόφαση ο Άρειος Πάγος ο οποίος είπε, ότι κακώς εκτελέστηκαν, διότι έφταιγαν οι Άγγλοι για τις επιλογές αυτές. Στην πραγματικότητα έφταιγε ο Ντέιβιντ Λόιντ Τζόρτζ για τις επιλογές αυτές, ο τότε Βρετανός Πρωθυπουργός.
Μετά τον φωνάξανε παρ’ ότι είχε βάλει την υπογραφή του στη Συνθήκη των Σεβρών την άτυχη και μη εφαρμοσθείσα να κάνει τη Συνθήκη της Λοζάνης με την οποία έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών και η Νέα Ελλάδα, η Ελλάδα των προσφύγων και ο Πειραιάς και η Β’ Πειραιώς ιδίως ξέρει πάρα πολύ καλά τι σημαίνει η Ελλάδα των Προσφύγων.
Έχει τυφλωθεί πολλές φορές ο ελληνικός λαός σε περιόδους κρίσης, έχει κάνει επιλογές τυφλές. Ελπίζω ότι θα έχει ανοιχτά μάτια την Κυριακή και θα κάνει επιλογές οι οποίες θα σώσουν και τους Έλληνες και την Ελλάδα.
Ευχαριστώ πολύ.
